Πόση βία αντέχουμε;
Εξι νεκροί, θύματα πολιτικής βίας, σε τέσσερις μήνες: o Λάμπρος Φούντας του «Επαναστατικού Αγώνα» στις αρχές Μαρτίου· ο Χαμί Νατζάφι, ο δεκαπεντάχρονος μετανάστης από το Αφγανιστάν στα τέλη Μαρτίου· οι Παρασκευή Ζούλια, Αγγελική Παπαθανασοπούλου και Επαμεινώνδας Τσάκαλης στη Μarfin, στις αρχές Μαΐου· ο Γιώργος Βασιλάκης, υπασπιστής του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη προχθές την Πέμπτη.
Πόση πολιτική βία, πόσους νεκρούς αντέχει η κοινωνία μας; Δυστυχώς, η ιστορία μας δείχνει ότι αντέχουμε πολλούς· έχουμε τόσο συνηθίσει ώστε τα κόμματα και οι επίσημοι να εκδίδουν ανακοινώσεις copy-paste από προηγούμενες ανακοινώσεις, για «άνανδρους δολοφόνους» , «τυφλή βία», «προβοκατόρικες πρακτικές», «απερίφραστη καταδίκη», «ερωτηματικά για τα κίνητρα των δραστών». Ανακοινώσεις που τις πετσοκόβουν οι εφημερίδες, αν τις δημοσιεύσουν, σίγουρες ότι κανείς δεν πρόκειται να τις διαβάσει γιατί όλοι ξέρουμε τι λένε.
Το πρόβλημα είναι ότι στατιστικές θανάτων σαν αυτές τις διαβάζουν πλέον και εκτός της χώραςπολιτικοί, διαχειριστές κεφαλαίων, dealers ομολόγων, δημοσιογράφοι έχουν συνεχώς στραμμένη την προσοχή τους στη χώρα μας. Και αυτοί δεν γνωρίζουν τις παραδόσεις μας και την ανθεκτικότητά μας στην πολιτική βία. Αυτοί λένε: «Αφότου η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση, υπάρχουν τόσοι νεκροί, τόσες διαδηλώσεις, τόσες συγκρούσεις· τι πιθανότητες έχουμε αν συνεχιστεί η πολιτική βία; Θα αντέξει η κυβέρνηση; Αν δεν αντέξει, τι θα γίνει με τα λεφτά μας;».
Και επειδή στις χώρες τους καμιά κυβέρνηση δεν θα άντεχε έξι νεκρούς σε τέσσερις μήνες, ανησυχούν- και οι ανησυχίες τους θα γίνουν πολιτικές και οικονομικές πράξεις που θα κληθούμε να τις πληρώσουμε.
Δεν γνωρίζουν οι δανειστές μας, και ούτε τους ενδιαφέρει να μάθουν, πως οι λογής λογής τρομοκράτες καθόλου δεν νοιάζονται για την κρίση, δεκάρα δεν δίνουν για την περικοπή των συντάξεων, τη διευκόλυνση των απολύσεων, τη μείωση των αποζημιώσεων: έχουν προσωπικούς ανοιχτούς λογαριασμούς με τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη γιατί υπήρξε ο μόνος αποτελεσματικός υπουργός, αυτός που εξάρθρωσε τη «17Ν» και τους συνεχιστές της του «Επαναστατικού Αγώνα».
Και πάλι ο Μαραθώνας
Και προφανώς οι δολοφόνοι πανηγυρίζουν για τον θάνατο του Γιώργου Βασιλάκη, πίνουν μπίρες και ζητωκραυγάζουν, μπορεί να πήγαν και σε σκυλάδικο να γλεντήσουν την επιτυχία τους. Αν είχαν καταφέρει να σκοτώσουν τον ίδιο τον Χρυσοχοΐδη, θα ένιωθαν ανώτεροι και από τον Ξηρό, τον Κουφοντίνα και τον Γιωτόπουλο, θα είχαν ξεπεράσει τους δασκάλους που μόνο τον απλό βουλευτή Παύλο Μπακογιάννη είχαν καταφέρει να δολοφονήσουν- αλλά και ο υπασπιστής του δεν είναι καθόλου αμελητέο τρόπαιο.
* Οι ρίζες της πολιτικής βίας στη χώρα μας είναι δυστυχώς βαθιές και εντοπίζονται, μου φαίνεται, σε αυτό το απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύθηκε στο «Βήμα», στις 10 Ιουνίου, σε αφιέρωμα των Νέων Εποχών με θέμα «Εχει όρια ο συνδικαλιστικός ακτιβισμός;». Και μου φαίνεται πως αυτά που λέει για τους συνδικαλιστές και τους διαδηλωτές ισχύουν εις την δεκάτην για τους τρομοκράτες:
«Η ελληνική πολιτική ιδεολογία είναι εγκλωβισμένη ιδεολογικά στη βία, από την Ακρα Δεξιά ως την Ακρα Αριστερά όλα τα κόμματα αγωνίζονται επικαλούμενα παλαιότερους αγώνες. Η δεξιά αγωνιστική φαντασίωση ξεκινά από το Ονομα και το Κυπριακό, για να καταλήξει στον Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα, με ενδιάμεσους κρίκους τον Βασίλειο Βουλγαροκτόνο και τον Νικήτα Τουρκοφάγο. Η αριστερή ξεκινά από τον Δεκέμβρη 2008, το Πολυτεχνείο, τον Δεκέμβρη 1944- και μετά ενώνεται με την άλλη:αριστερός ή δεξιός, ο αγωνιστικός εθνικισμός είναι ενιαίος. Κάθε διαδηλωτής αισθάνεται συνέχεια κρίκων που επιλέγει κατά το συμφέρον του – ήτοιτο όριο του συνδικαλιστικού ακτιβισμού είναι ο Μαραθώνας. Συμπεραίνω:Πρέπει επειγόντως να αποδομήσουμε τη βάρβαρη εθνική αγωνιστική κουλτούρα που παρηγορεί για τη μιζέρια, καλλιεργεί τη βιαιότητα και υποκαθιστά τη δημοκρατική διαπραγμάτευση με το δίκιο του ισχυρότερου αγωνιστήσυνδικαλιστή του ΚΚΕ, διεφθαρμένου πολιτικού ή μαυραγορίτη επιχειρηματία. Ελεος, όχι άλλους αγώνες» .
Ηταν κατά κάποιο τρόπο προφητικό το κείμενο γιατί δεν ήταν γνωστό ακόμη ότι η Βουλή των Ελλήνων τιμά με έκθεση τα 2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα, την αρχή στην «αλυσίδα των αγώνων του Ελληνισμού». Αλλά δεν είναι μόνο η Βουλή, και το Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών το ίδιο θα κάνει: διοργανώνει συνέδριο, παραστάσεις, συναυλίες, με θέμα «Μαραθώνας 2.500 χρόνια».
Επεται η Σαλαμίνα
«Η ιστορικότητα της μάχης του Μαραθώνα σηματοδότησε τη μεταλαμπάδευση του ελληνικού κλασικού πνεύματος, της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του διαλόγου και της διαλεκτικής, της φιλοσοφίας, της επιστήμης, της τέχνης και του ανθρωπισμού στην Ευρώπη, της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού» εξήγησε στη συνέντευξη Τύπου ο διαχρονικός, μάλλον ως υπερκομματικός πατριώτης, διευθυντής του Κέντρου Δελφών Χριστόφορος Γιαλλουρίδης. Το μόνο που προκύπτει από αυτό το κείμενο-αλαλούμ, που θα έκανε να τρίζουν και τα κόκαλα του Μιλτιάδη και του Βολταίρου, αν δεν είχαν γίνει χώμα, είναι ότι η μεν Ευρώπη καλλιεργεί τη φιλοσοφία, την επιστήμη, την τέχνη ενώ εμείς εδώ καλλιεργούμε τις πολεμικές αναμνήσεις.
Αλλωστε οι εφετινές εκδηλώσεις του Κέντρου δεν θα κοστίσουν περισσότερα από 300.000 ευρώ, διευκρίνισε η πρόεδρός του Ελένη Αρβελέρ. Πράγματι, τι είναι 300.000 ευρώ για το χρεοκοπημένο κράτος μας; Το πρόβλημα είναι ότι ίσως αυτές οι τελετές να τροφοδοτούν την ιδεολογία της βίας, ίσως να μας κοστίζουν και νεκρούς.
* Φυσικά, η υπό τον Αντώνη Σαμαρά «νέα Νέα Δημοκρατία» δεν μπορεί παρά να επικροτεί τέτοιες εορτές και πανηγύρεις διότι το κόμμα, εκτός από τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό» , θα υιοθετήσει και «έντονα πατριωτικά χαρακτηριστικά» δηλώνει η ηγεσία της. Αν λοιπόν κυβερνά σε δέκα χρόνια, που θα πρέπει να εορταστούν τα 2.500 χρόνια από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο κ. Γιαλλουρίδης και η κυρία Αρβελέρ θα διαθέτουν προϋπολογισμό τουλάχιστον 3.000.000 ευρώ.
Αλλωστε η νέαΝΔ δεν το λυπάται το χρήμα: μετακομίζει από τη Ρηγίλλης στη Συγγρού- υποθέτω σε αντίστοιχης λιτότητας γραφεία με τα νέα του ΠαΣοΚ στην Ιπποκράτους. Αν σκεφθεί κανείς το μεγαθήριο του ΚΚΕ στον Περισσό, τα όχι και τόσο φτωχικά γραφεία του Συνασπισμού στην Κουμουνδούρου, βρισκόμαστε σε χώρα όπου το κράτος χρεοκοπεί και τα κόμματα ευημερούν- με δανεικά και αυτά: δανείζονται από τις τράπεζες με ενέχυρο την κρατική επιχορήγηση και, τουλάχιστον τα δύο μεγάλα κόμματα, έχουν ήδη καταναλώσει την επιχορήγησή τους ως το 2016. Η ΒΒ ξανάρχεται
* Βεβαίως, για να επανέλθουμε στη νΝΔ, η Συγγρού δημιουργεί συνειρμούς με τον αγοραίο έρωτα- κάτι που προφανώς δεν ενδιαφέρει τον Αντώνη Σαμαρά διότι δεν διδάσκεται από τα λάθη του: όταν ίδρυσε την Πολιτική Ανοιξη άνοιξε γραφεία στην οδό Πανδρόσου, ήτοι στην οδό όπου φιλοξενούνται τα παλιατζίδικα στο Μοναστηράκι. Και μερικά χρόνια αργότερα το κόμμα του πήρε την άγουσα προς αυτά.
Αλλά το ερώτημα «πού οδηγεί τη νΝΔ ο Αντώνης Σαμαράς;» δεν θα τεθεί στο συνέδριο του κόμματος, διότι ο πρόεδρός του διευκρίνισε από την πρώτη κιόλας ημέρα «τέρμα στην εσωστρέφεια- εμπρός για τη νέα μεταπολίτευση» · αυτό έλειπε, να ασχοληθεί με τα ελάσσονα, όπως η «νέα διακυβέρνηση», πρόβλημα το οποίο επέλυσε, ως γνωστόν, ο ηγέτης της παλαιάς ΝΔ Κώστας Καραμανλής.
Ο Αντώνης Σαμαράς θα ασχοληθεί με τα μεγάλα: με τη νέα μεταπολίτευση θα θεραπεύσει τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του «συστήματος που καταρρέει», ήτοι «κρατισμό, λαϊκισμό, ηγεμονία αριστερόστροφων ιδεών, υποβάθμιση δημοσίου συμφέροντος, κάλπικη ευημερία με δανεικά,έκπτωση αξιών και προτύπων» – όχι απλώς «επανίδρυση του κράτους», επανίδρυση της χώρας θα έχουμε.
* Μου φαίνεται πως οι περισσότεροι που βλέπουν τον Αντώνη Σαμαρά στην τηλεόραση να αγορεύει με αυτό το πρόδηλα ψεύτικο πάθος «νέου πολιτικού», οι παλαιοί τουλάχιστον πρέπει να νιώθουν κάτι μεταξύ οίκτου και απελπισίας. Κάπως σαν να έβλεπαν την 80άρα Μπριζίτ Μπαρντό να πρωταγωνιστεί σήμερα σε έργο με τολμηρές σκηνές. Αλλά ο ίδιος πρέπει να αισθάνεται περίφημα- και αυτό προσθέτει το χαρακτηριστικό της γελοιότητας στην τραγική πολιτική παράσταση- και κατάσταση.
Σίγουρα έκανε λάθος η Βόρεια Κορέα όταν αποφάσισε- από τον φόβο της διαφυγής στον δυτικό κόσμο των οπαδών της ποδοσφαιρικής της ομάδας- να «προσλάβει» αμειβόμενους Κινέζους να ζητωκραυγάζουν. Γιατί άραγε δεν σκέφτηκε τα μέλη του ΠΑΜΕ, που θα πήγαιναν ευχαρίστως και θα ενίσχυαν με την ψυχή τους, μια και πιστεύουν στον διεθνισμό και στον κομμουνιστικό Παράδεισo; Νικόλαοςεκ Βόλου ***
Οταν ο Πρωθυπουργός μιλούσε για πράσινη ανάπτυξη, κακώς πήγε το μυαλό μας σε φωτοβολταϊκά ή αιολικά πάρκα και τα συναφήτα «φρουτάκια» εννοούσε ο χριστιανός και οσονούπω ο υπουργός Οικονομικών θα μας τα σερβίρει. Απομένει να δημιουργήσει υπουργείο Φρουτο-Τζογο-Ανάπτυξης με υπουργό τον πρώην βουλευτή του ΠαΣοΚ- νυν του ΛΑΟΣ – και γνώστη των μυστικών του παιχνιδιού, Αλέκο Χρυσανθακόπουλο.
Τhe Οracle,@msn.com ***
Τι πιστεύουν κυβερνώντες και άλλοι συναινούντες; Οτι τα λεφτά από τις φθηνές απολύσεις-αποζημιώσεις και τις λιανισμένες αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα θα πάνε σε παραγωγικές επενδύσεις; Ποτέ δεν έγινε αυτό! Στα θυλάκια, τις ακόρεστες γαστέρες κι Ελβετίες των αφεντικών θα πάνε. Διπλό το κακό: και μας τα παίρνουν και δεν «πιάνουν τόπο», οπότε πρέπει να ξανα«δώκουμε», όπως γράφεις, ω Διόδωρε. Αυτό δεν είναι Μνημόνιο. Μνημόσυνο πάνω στο μνημείο των μνημειωδών παθών μας είναι.
Κ.Ν.Γ. Μνησιπήμων, @yahoo.com ***
Μια που ο Μαραθώνας και η μάχη του είναι ξανά της μόδας, είναι κρίμα που ο Ρεχάγκελ δεν εφάρμοσε την τακτική του Μιλτιάδη στο ποδόσφαιρο: η αδύναμη μέση θα επέτρεπε μεν την ταχεία επέλαση του Μέσι, αλλά τα ενισχυμένα άκρα θα αναπτύσσονταν κυκλωτικά, και έτσι η μπάλα από τη δική μας μικρή περιοχή θα βρισκόταν σε χρόνο ντε τε στην αντίπαλη περιοχή, οπότε τα γκόλ θα έρχονταν με τη σέσουλα. Τι αναμένει τώρα τον Γερμανό; Ο εξοστρακισμός- όπως και τον Μιλτιάδη, όταν έχασε την επόμενη μάχη από αυτήν του Μαραθώνα, νομίζω στην Πάρο.
Γ. Κ.,@otenet.gr ***
Παλαιότερα υπήρχε η«ειδικότης κτηθείσα εν τω στρατεύματι», τώρα υπάρχει«ειδικότης κτηθείσα εν τω ΣΥΡΙΖΑ»: ο κ. Κουβέλης συνεχίζει ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ετερόκλητων σχηματισμών. ΔημήτριοςΤσεχίας
