Προεκλογικές χορηγίες
Ως τώρα ξέραμε για τις προεκλογικές υποσχέσεις, τώρα μαθαίνουμε και για τις προεκλογικές χορηγίες, που μπορεί σ΄ εμάς να είναι άγνωστες αλλά όχι και στους βουλευτές, όπως υποστήριξε ο Τάσος Μαντέλης στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής: «Εχω πάρει μια εκλογική παροχή, μια χορηγία μέσα στη συνηθισμένη πρακτική,την οποία την ξέρετε και την ξέρουμε όλοι».
Ο αναμάρτητος βουλευτής, πρώτος ας ρίξει την πέτρα, λοιπόν· υπάρχουν άραγε τέτοιοι; Φαίνεται πως περισσεύουν, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι ο Τάσος Μαντέλης παραπέμπεται για πλήθος εγκλημάτων από τους παλαιούς συναδέλφους του- και θα αισθάνεται αδικημένος: Δεν υπάρχει ο «νόμος περί ευθύνης υπουργών» που τον προστατεύει και έχει προ πολλού παραγράψει όσα αδικήματα έχει διαπράξει; Δεν έγινε ο νόμος αυτός ειδικά για να προστατεύει τους υπουργούς; Δεν έχει κατοχυρώσει και το Σύνταγμα της χώρας το ατιμώρητο των πολιτικών; Γιατί οι (πρώην, έστω) συνάδελφοί του πολιτικοί τού φέρονται με αυτόν τον άδικο τρόπο;
Σείονται τα θεμέλια της ηθικής, του δόγματος «μεταξύ κατεργαραίων αλληλεγγύη» που είχε προβάλει στη Βουλή ο διασωθείς Αριστοτέλης Παυλίδης· σείονται τα θεμέλια του συστήματος που είχε κάνει άτρωτους τους έλληνες πολιτικούς, βουλευτές και υπουργούς- έπρεπε να καταρρεύσει η χώρα από τις συνέπειες του συστήματος για να αρχίσουν τα κόμματα να παραδέχονται πως όλα δεν είναι άριστα στη χώρα που περηφανεύεται ότι αποτελεί την «κοιτίδα της δημοκρατίας» .
Εκπληξη και απορία
Είναι εντυπωσιακή η έκπληξη που ένιωσαν όλοι μόλις άκουσαν πως ο Τάσος Μαντέλης παραδέχθηκε ότι είχε λάβει «προεκλογική χορηγία»- και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, αφού ο κουμπάρος του Γιώργος Τσουγκράνης είχε παραδεχθεί πως τα χρήματα της Siemens που βρέθηκαν στον ελβετικό του λογαριασμό ανήκαν στον τότε υπουργό. Μου φαίνεται ότι όσοι, δήθεν έκπληκτοι, έκαναν δηλώσεις κατά του Τάσου Μαντέλη θα ήταν εντιμότερο να πουν «αφού δεν ήξερε να διαλέγει κουμπάρους, καλά να πάθει».
Η Ντόρα Μπακογιάννη δήλωσε αγανακτισμένη ότι «πρώτη φορά βλέπει τέτοιον κυνισμό» και πως «ευτυχώς που προσωποποιούνται οι ευθύνες για να μην πέφτει λάσπη στον ανεμιστήρα για όλους τους πολιτικούς» – και άκουγε τη δήλωσή της ο κυνικότερος έλληνας πολιτικός, ο Κώστας Μητσοτάκης, και την καμάρωνε. Βεβαίως είχε κάνει και στο δικό της γραφείο και στου αδελφού της Κυριάκου Μητσοτάκη κάποιες εγκαταστάσεις πριν από τις εκλογές η Siemens, αξίας περίπου 100.000 ευρώ αν θυμάμαι καλά, αλλά εξοφλήθηκαν όταν άρχισε ο περί την εταιρεία θόρυβος, και έτσι θέματα δήμευσης και εγκλημάτων δεν τίθενται.
Ο Αντώνης Σαμαράς ήταν δριμύτερος και ουσιαστικότερος στις δηλώσεις του: «Η κυνική ομολογία πρώην υπουργού ότι χρηματιζόταν από πολυεθνική επιχείρηση που πέτυχε να αλώσει τον δημόσιο οικονομικό χώρο της χώραςκαταδεικνύει τις εφιαλτικές διαστάσεις μιας διαφθοράς που κατατρώγει τα σωθικά της Δημοκρατίας, απογοητεύει τους πολίτες και υπονομεύει την κοινωνική συνοχή» – μόνο που ο Κώστας Μητσοτάκης είχε κατηγορήσει τον τότε αρχηγό της Πολιτικής Ανοιξης ότι ανέτρεψε την κυβέρνησή του επειδή του έδωσαν κάποια δισεκατομμύρια (δραχμές) οι κκ. Αλαφούζος, Κόκκαλης και Μπόμπολας· είναι αλήθεια πως αυτές είναι ελληνικές και όχι πολυεθνικές εταιρείες, άρα ο Αντώνης Σαμαράς δικαιούται να παριστάνει τον κήνσορα.
Το αντίτιμο της ΟΝΕ
Το δυστύχημα είναι ότι ο Κώστας Σημίτης δεν εξεπλάγη απλώς: «Θλίβομαι και εξοργίζομαιεπειδή τέτοιες πράξειςεκκολάφθηκανκαι κατά τη διάρκεια της κυβερνητικήςθητείας του ΠαΣοΚ 1996-2004» δήλωσε· ίσως έχει ξεχάσει ο τέως πρωθυπουργός πως ο Κώστας Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές του 2004 ακριβώς επειδή δημαγωγούσε καταγγέλοντας τη (διά γυμνού οφθαλμού ορατή) διαφθορά εκείνης της εποχής, πως ακόμα και προσωπικά τον είχε κατηγορήσει αποκαλώντας τον «αρχιερέα της διαπλοκής».
Ολοι γνωρίζουμε, ακόμα και ο Κώστας Καραμανλής που τον συκοφάντησε, ότι εκείνο που ενδιέφερε τον τότε πρωθυπουργό, και το κατάφερε, ήταν αυτό που επικαλείται στη δήλωσή του για το 1996-2004: «Τα χρόνια αυτά έγινε ένα σημαντικό έργο τόσο για την ανόρθωση της οικονομίας, όπως το δείχνει η ένταξηστην ΟΝΕ, τα μεγάλα δημόσια έργα, οι επιδόσεις σε πολλούς άλλουςτομείς, όσο και για το κύρος της Ελλάδας στην Ευρώπη και στον κόσμο». Ετσι είναι, και όλοι πλέον το παραδέχονται: η επιτυχημένη Ελλάδα που παρέδωσε ο Κώστας Σημίτης στον Κώστα Καραμανλή το 2004 δεν έχει καμιά σχέση με την ευτελισμένη Ελλάδα του 2009 που παρέδωσε ο Κώστας Καραμανλής στον Γιώργο Παπανδρέου.
Αλλά για να τα πετύχει αυτά ο Κώστας Σημίτης αναγκάστηκε να κλείσει τα μάτια και τα αφτιά πολλές φορές- και κυρίως τη μύτη του. Απομάκρυνε από τις θέσεις που τους είχε εμπιστευθεί τον Θόδωρο Τσουκάτο, τον Γιώργο Πανταγιά, τον Τάσο Μαντέλη πριν ακόμη ακουστεί κάτι εναντίον τους, ακόμα και τον Στέφανο Μανίκα και τον Μιχάλη Νεονάκη όταν κατηγορήθηκαν δημόσια για τα κέρδη τους στο χρηματιστήριοαλλά όλοι αυτοί ήσαν «δικοί του άνθρωποι» και μπορούσε να το κάνει. Αν προσπαθούσε να βάλει χέρι και στους αντιπάλους του μέσα στο ΠαΣοΚ, για τους οποίους βοούσε και βοά η χώρα και όζουν ακόμα τα έργα τους, τα κυβερνητικά του σχέδια δεν είχαν καμιά προοπτική επιτυχίας: θα τον εμπόδιζαν σε όλα, αν δεν τον ανέτρεπαν.
Ο Κώστας Σημίτης είχε στοχοπροσήλωση και τους πέτυχε τους στόχους που έθεσε με τη μικρή ομάδα των εκσυγχρονιστών που τον επικουρούσε· με τη διαφθορά και τη γενικευμένη αναποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος δεν ασχολήθηκε: μου φαίνεται πως ήξερε καλά ότι δεν θα τα έβγαζε πέρα.
Και να τώρα που οι κατακτήσεις εκείνης της περιόδου απειλούνται γιατί ο Κώστας Σημίτης έχτιζε πάνω στην άμμο την ΟΝΕ, τα μεγάλα έργα, την ελληνοτουρκική προσέγγιση, την εκκοσμίκευση του κράτους, τον εκσυγχρονισμό. Απειλούνται γιατί τον διαδέχθηκε πρωθυπουργός και κόμμα που δεν είχαν κανέναν απολύτως στόχο πέρα από τη νίκη- και τα λάφυρα που δικαιούνται οι πορθητές.
Το εφτάψυχο σύστημα
Μετά το 2004 είχαμε απλώς γενικευμένη φαυλότητα και ανικανότητα· όπως επί Κώστα Μητσοτάκη, όπως κατά τη δεύτερη πρωθυπουργία Ανδρέα Παπανδρέου (1985-1989) που κορυφώθηκε με την υπόθεση Κοσκωτά, με τον πρωθυπουργό αδιάφορο στην αρχή και βαριά άρρωστο μετά, με κυβερνήτη «Αντ΄ Αυτού» (όπως τον αποκαλούσε ο Τύπος της εποχής) τον Μένιο Κουτσόγιωργα- σε λογαριασμό του οποίου, στην Ελβετία ξανά, είχε βρεθεί ποσό δεκαπλάσιο των 220.000 ευρώ του Τάσου Μαντέλη:
2.000.000 δολάρια που είχε καταθέσει ο Γιώργος Κοσκωτάς για να ψηφίσει νόμο ο «Αντ΄ Αυτού» («κουτσονόμο» τον αποκαλούσε ο Τύπος της εποχής) που έκανε τον έλεγχο των επιχειρήσεων του μεγαλοαπατεώνα πρακτικά αδύνατο. Πέθανε στη δίκη, κανείς δεν ξαναμίλησε για αυτόν, οι αθλιότητες ξεχάστηκαν και έμεινε μόνο η μνήμη της απαράδεκτης και ηλίθιας παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου σε δίκη από τους πολιτικούς του αντιπάλους, δεξιούς και αριστερούς.
Αυτό, λοιπόν, που πρέπει κυρίως να θυμόμαστε είναι ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα, λόγω της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου, εκμεταλλεύθηκε το σκάνδαλο Κοσκωτά υπέρ αυτού, για να γίνει ακόμη πιο ανεξέλεγκτο: ο νόμος περί ευθύνης υπουργών έκανε την παραγραφή ευκολότερη και την παραπομπή δυσκολότερη, οι νόμοι περί συκοφαντικής δυσφήμησης έγιναν αυστηρότεροι, η διαπλοκολογία ανέδειξε τα μέντια σε κέντρα διαφθοράς που υπονομεύουν και εκβιάζουν έντιμους πολιτικούς, το «πόθεν έσχες» των βουλευτών επεκτάθηκε σε δεκάδες χιλιάδες σχετικούς και άσχετους και εξουδετερώθηκε πλήρως.
Και βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε· και τώρα που βρέθηκε ο Μαντέλης, πολλοί θα θέλουν να του αναθέσουν τον ρόλο του Κουτσόγιωργα ώστε το πολιτικό σύστημα να παραμείνει αλώβητο- και να βουλιάξει τη χώρα εντελώς.
Γιατί έξτρα αμοιβή στους βουλευτές της Εξεταστικής ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους και πετυχαίνουν την προβολή τους;
Βυζικιώτης, Ακοβας και Θέλπουσας ***
Οταν ένας λαός καταντάει να είναι, εκτός των άλλων, και κοινωνικά αδιάφορος, έχοντας ως μόνη έννοια τη βόλεψη και καλοπέρασή του, είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να έχει μέλλον, όσα μέτρα και αν παρθούν για δημοσιονομική εξυγίανση.
Κώστας Κανταρτζής, Θεσσαλονίκη ***
Προτείνω στους πολιτικούς μας ταγούς, που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την ανάγκη στις σημερινές δύσκολες εποχές συμπαράταξης όλων των Ελλήνων, να εκφράσουν έμπρακτα το αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας έναντι του Συντάγματος με την εξής διαδικασία: να αναλάβουν οι ψηφοφόροι-πολίτες το πολιτικό κόστος (που τους ψήφισαν…), και αυτοί (οι πολιτικοί μας) το οικονομικό…
ο εκ Ξάνθης 8 ***
Κάνετε λάθος, η πολιτική είναι και τα δύο: και διαχείριση της βίας και διαχείριση των συμβόλων. Πώς κυβέρνησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, αν όχι με τη διαχείριση των συμβόλων; Και πώς ο υιός Παπανδρέου παραμέρισε τον κατά τα άλλα ικανότερό του Ευάγγελο Βενιζέλο, αν όχι εκμεταλλευόμενος στο έπακρο το ιερότερο σύμβολο του ΠαΣοΚ- το επώνυμό του; Βοήθησε, είναι αλήθεια, και η αλαζονεία του κ. Βενιζέλου και ο εναγκαλισμός του από μέρος του δημοσιογραφικού κατεστημένου.
Αλέξης Λάμαρης, @yahoo.gr ***
Γιατί σιωπά ο μικρός Κ. Κ.; Μήπως νομίζει ότι έτσι θα περιβληθεί την πορφύρα του Μύθου; ΄Η μήπως ακολουθεί τη συμβουλή του Ευριπίδη:΄Η τι σιγής κρείττον λέγε, ή σιγήν έχε;».Ο,τι και αν συμβαίνει, ας σκεφθεί και τον θυμωμένο αφορισμό του Δημοσθένη: «Αισχρόν εστί σιγάν της Ελλάδος πάσης αδικουμένης».
Κ.Ν. Γ @yahoo.com ***
Εχοντας πλήρη συναίσθηση των υποχρεώσεών της προς τον αντικαταστάτη της στο υπουργείο Τουρισμού η κυρία Γκερέκου έφυγε χωρίς να τον ενημερώσει. Θεώρησε, προφανώς, τον εαυτό της στο υπουργείο ως τουρίστρια!
Νικόλαος εκ Βόλου ***
Η κουμπαριά του λαϊκού αοιδού Τόλη με τον λαϊκό ηγέτη Ανδρέα έλαβε χώρα στο λαϊκό συγκρότημα του «Αστέρα» Βουλιαγμένης, όπου και δύο διέμεναν- ο πρώτος λόγω «χαλαρής σχέσης» με την Εφορία, ο δεύτερος ελέω κρατικού προϋπολογισμού. Το παράδειγμα εκφράζει ξεκάθαρα τη παθογένεια της δημόσιας οικονομίας. Από τον έναν το δημόσιο ταμείο στερούνταν εισοδήματα, για τον άλλον δαπανούσε υπέρμετρα. Και έτσι φθάσαμε σήμερα οι Ελληνες να κουμπαριάσουμε με το ΔΝΤ.
ΓΚ, @otenet.gr ***
Ο Γεώργιος Παπανδρέου έλεγε ότι δεν μπορείς να είσαι και με τον «Χωροφύλαξ» και με τον «Αστυφύλαξ». Ο Α. Σαμαράς το βλέπει διαφορετικά και δηλώνει: «… Δεν θα απολογούμαι για νοοτροπίες και συμπεριφορές τύπου Παυλίδη ή Βουλγαράκη ή Ρουσόπουλου αλλά δεν θα αφήσω ποτέ κανέναν να στοχοποιηθεί άδικα».
Δημήτριος Τσεχίας
