Δικαίως έχουν στοχοποιηθεί τα κόμματα, και κυρίως εκείνα που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία χρόνια, για τη δημοσιονομική κρίση που οδήγησε τη χώρα στον ζυγό του ΔΝΤ. Δικαίως στρέφονται εναντίον τους οι πολίτες εκείνοι- και είναι οι πολλοί- οι οποίοι θα υποστούν τις συνέπειες των σκληρών μέτρων λιτότητας και κυρίως εκείνοι που θα χάσουν τη δουλειά τους.
Η κυνική ομολογία του Μαντέλη ότι δέχθηκε «χορηγίες» (μίζες) από τη Ζίμενς συνιστά μέγα πλήγμα στην αξιοπιστία των κομμάτων. Οχι τόσο για την επιβεβαίωση των «φημών» ότι υπήρξαν επίορκοι υπουργοί. Κυρίως για την ατιμωρησία. Προφανώς ο επίορκος υπουργός ομολόγησε με άνεση το έγκλημά του με τη βεβαιότητα ότι θα επιστρέψει ελεύθερος στο Αζερμπαϊτζάν για να συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην κυβέρνηση της μετά σοβιετικής ισλαμικής Δημοκρατίας και να απολαμβάνει τους «καρπούς» της «χορηγίας» της Ζίμενς! Το έγκλημα της παθητικής δωροδοκίας έχει παραγραφεί! Τον προστατεύει ο νόμος περί ευθύνης των υπουργών! Χρόνια τώρα συζητείται η αναθεώρησή του, αλλά παραμένει αμετάβλητος.
Ευτυχώς υπήρξε άμεση παρέμβαση της Δικαιοσύνης. Απαγορεύτηκε η έξοδός του από τη χώρα και σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με «παράπλευρες» κατηγορίες: νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες, παράβαση της νομοθεσίας περί «πόθεν έσχες» και της εκλογικής νομοθεσίας. Θα ικανοποιηθεί επιτέλους το πάγιο αίτημα- αξίωση των πολιτών: να μπει έστω και ένας διεφθαρμένος πολιτικός στη φυλακή.
Η περίπτωση Μαντέλη είναι μέγα πολιτικό πρόβλημα. Και αφορά το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Θα κάνουν λάθος τα κόμματα που θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν προς ίδιο κομματικό όφελος το γεγονός ότι ο επίορκος πρώην υπουργός ανήκε στο ΠαΣοΚ. Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών είναι νομοθέτημα ευρείας αποδοχής και καλύπτει και τους υπευθύνους για το μεγάλο σκάνδαλο του Βατοπαιδίου. Αν με την επίκληση αυτού του νόμου δεν υπάρξει τιμωρία του συγκεκριμένου ατόμου και όποιων άλλων, εφόσον αποδειχθεί αποδοχή «χορηγίας» ή σοβαρή οικονομική ζημιά του Δημοσίου, θα παγιωθεί στους πολίτες η πεποίθηση ότι «όλοι είναι ίδιοι». Βεβαίως και δεν είναι. Αλλά για να αποδείξουν οι πολλοί ότι δεν είναι «ίδιοι» με τους «λίγους» πρέπει να υπάρξει κάθαρση. Και κάθαρση χωρίς τιμωρία δεν υπάρχει στο πολιτικό λεξικό.
Ακόμη και για τις περιπτώσεις που καταλογίζονται από τις Εξεταστικές Επιτροπές πολιτικές ευθύνες πρέπει να υπάρχουν κυρώσεις. Είναι αίολο το επιχείρημα «Θα τους κρίνει ο λαός» ή θα τους κρίνει το κόμμα κατά την επιλογή των υποψηφίων, όπως δήλωσε ο κ. Σαμαράς. Γιατί τότε; Γιατί να μην αποβάλλονται αμέσως από το κόμμα; Και γιατί να μην καλούνται όλοι οι βουλευτές να παραιτηθούν από το βουλευτικό αξίωμα όταν η Βουλή τους καταλογίσει πολιτικές ευθύνες;
Το τραυματισμένο πολιτικό σύστημα καλείται σήμερα, παράλληλα με την αυτοκάθαρση, να αντιμετωπίσει τη βαθύτερη οικονομική και πολιτική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα από τη Μεταπολίτευση. Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Τα κόμματα που φέρουν μέρος της ευθύνης για την κρίση επωμίζονται και την ευθύνη για την έξοδο από αυτή. Θα είναι εγκληματικό λάθος εάν ΠαΣοΚ και ΝΔ εγκλωβιστούν σε διαρκή αντιπαράθεση για τη «βαθμολόγησή» τους με βάση τα σκάνδαλα. Σε όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν- και όχι μόνο στην Ελλάδα- υπήρξαν και πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα υποκύπτουν στον πειρασμό της δωροδοκίας. Δεν πρέπει όμως να ενοχοποιείται όλο το κόμμα και η ηγεσία του. Και κυρίως όταν το κόμμα, στο οποίο ανήκε ο κ. Μαντέλης, είχε την πρωτοβουλία για τη σύσταση της Εξεταστικής Επιτροπής για τη Ζίμενς.
Αλίμονο εάν μετατραπεί η χώρα σε «λαϊκό δικαστήριο» που καθημερινά θα δικάζονται τα κόμματα και θα προπηλακίζονται οι πολιτικοί.
