Πόσο λευκό μπορούν να αντέξουν τα μάτια; Και πόσο μάρμαρο που αστροποβολάει κάτω από τον ήλιο; Στην Ακρόπολη, όπου η πατίνα του χρόνου έχει κάμψει τη λευκότητα της πέτρας, το νέο μάρμαρο των αναστηλώσεων μοιάζει εντελώς ξένο σώμα. Αυτό είναι το ζητούμενο, θα απαντήσουν ασμένως οι υπεύθυνοι.
Διότι το αρχαίο και το σύγχρονο δεν πρέπει να μπερδεύονται μεταξύ τους. Πράγματι, επιστημονικά έτσι είναι. Αλλά η εικόνα των αναστηλωμένων μνημείων είναι σοκαριστική. «Ριγέ» κίονες λόγω των επάλληλων στρώσεων παλαιού και νέου, αρχαία σπαράγματα φωλιασμένα μέσα σε καινούργια κομμάτια μαρμάρου (κάτι σαν μπαλώματα, δηλαδή…), τολμηρές ενώσεις ώστε να αξιοποιηθεί κάθε αρχαίο θραύσμα. Και δεν είναι μόνο το χρώμα που διαφέρει, είναι η υφή του μαρμάρου ύστερα από αιώνες έκθεσης στη βροχή, στον ήλιο και πλέον στη ρύπανση, είναι ακόμη οι φθορές που έχουν προσδώσει μια συγκεκριμένη εικόνα στα αρχαία κάνοντας κάθε προσθήκη να φαίνεται ψεύτικη. Βέβαια στόχος των αναστηλώσεων είναι πρωτίστως η αναστροφή των καταστροφών που έχουν υποστεί τα μνημεία, όχι η αποκατάσταση της εικόνας που έχουμε συνηθίσει. Αλλά, πολύ το καινούργιο μάρμαρο! Ξεπερνά τις αντοχές μας. Μόνη ελπίδα, το μέλλον. Οταν ο χρόνος θα έχει αλλοιώσει και τις προσθήκες, ενοποιώντας αισθητικά το σύνολο. Αργούμε, δηλαδή.
