Μετά τον Γούντι Αλεν και τον Ολιβερ Στόουν, οι οποίοι πρωτοστάτησαν με την παρουσία τους το περασμένο Σαββατοκύριακο στην Κρουαζέτ- ο πρώτος με τη δραματική κωμωδία «Ιf you meet a tall dark stranger» και ο δεύτερος με τη «συνέχεια» της «Wall Street» -, χθες ήταν η σειρά του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. Ωστόσο, ο 82χρονος γαλλοελβετός σκηνοθέτης και «πατέρας» της γαλλικής νουβέλ βαγκ, του οποίου η τελευταία ταινία «Film Socialism» προβλήθηκε στο τμήμα «Ενα κάποιο βλέμμα», είχε διαφορετική γνώμη.
Με προχθεσινή επιστολή του προς τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Κανών Τιερί Φρεμό και τους παραγωγούς-διανομείς της ταινίας ( Αλέν Σαρντ, Vega Film και Wild Βunch), το πάλαι ποτέ τρομερό παιδί του γαλλικού σινεμά ακύρωσε την άφιξή του και την προγραμματισμένη από προχθές συνέντευξη Τύπου. « Εξαιτίας προβλημάτων ελληνικού τύπου » γράφει στην επιστολή του ο Γκοντάρ « αναγκάζομαι να ακυρώσω τις υποχρεώσεις μου προς το Φεστιβάλ Κανών ».
Ουδείς κατάλαβε τι ακριβώς εννοούσε λέγοντας ότι οι λόγοι που τον εμπόδισαν να έρθει είναι «προβλήματα ελληνικού τύπου». Από το γραφείο Τύπου του Φεστιβάλ μάς είπαν ότι ο μόνος που μπορεί να ξέρει είναι ο ίδιος ο Γκοντάρ, άρα αυτός θα πρέπει να ερωτηθεί. Ολα δείχνουν όμως ότι η πιο αρμοστή ερμηνεία των… ελληνικού τύπου προβλημάτων είναι προβλήματα οικονομικής φύσεως, τα οποία αυτή την εποχή ταλαιπωρούν όχι μόνο τη χώρα μας αλλά και πολλές άλλες χώρες που βρίσκονται στην ίδια μοίρα. Η επιστολή του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Liberation», η οποία σε σχετικό άρθρο της με τίτλο «Ας σώσει όποιος μπορεί τον Γκοντάρ» επισημαίνει ότι με τη στάση του ο «αναρχικός» σκηνοθέτης αντιτίθεται στη γενικότερη χλιδή του Φεστιβάλ. Ο Γκοντάρ αρνείται να λάβει μέρος στην πασαρέλα του κόκκινου χαλιού των σκαλιών της αίθουσας Lumiere, αρνείται να δει τον εαυτό του ανάμεσα στις γυαλιστερές Ferrari, στους μεγαλοπαραγωγούς με τα πούρα και στις μαυρισμένες μπίμπο, αρνείται να δει την αντανάκλασή του στις βιτρίνες των καταστημάτων υπερπολυτελείας της Κρουαζέτ.
Ελλάδα ίσον κόλαση
Η ταινία του Γκοντάρ, η οποία έχει αγοραστεί από την κινηματογραφική εταιρεία εκμετάλλευσης Νutopia και θα παιχτεί στις ελληνικές αίθουσες το ερχόμενο φθινόπωρο, δύσκολα περιγράφεται. Το «Film Socialism» είναι ένας χείμαρρος από στατικές εικόνες, τίτλους και σοφιστείες που διατρέχουν την Ιστορία του 20ού αιώνα πάνω σε ένα κρουαζιερόπλοιο.
Το παρών θα δώσουν η Αίγυπτος, η Νάπολι, η Παλαιστίνη, η Οδησσός, η Βαρκελώνη. Ακούμε για τους εβραίους που ανακάλυψαν το Χόλιγουντ, παρακολουθούμε εικόνες αρχείου από βομβαρδιστικά αεροπλάνα της Λουφτβάβε, ενώ δεν λείπει και η Ελλάδα, η οποία αναγράφεται Ηell Αs, δηλαδή Κόλαση Οπως (θυμίζουμε ότι παραλίγο να πραγματοποιηθούν γυρίσματα και στη χώρα μας- κάτι που τελικά δεν συνέβη). Μάλιστα, στους αρχικούς τίτλους της ταινίας, εκεί όπου συνήθως διαβάζουμε τα ονόματα των ηθοποιών, βλέπουμε γραμμένο στα ελληνικά: «Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος» και «Αlexander the Great».
Φαβορί για βραβείο ο Χαβιέρ Μπαρδέμ
«Είναι η πιο αισιόδοξη ταινία μου » είπε ο μεξικανός σκηνοθέτης Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου για την τελευταία του δημιουργία του «Βiutiful», που σημαίνει όμορφο (ο τίτλος είναι επίτηδες ανορθόγραφα γραμμένος). Γέλια πλημμύρισαν αμέσως την αίθουσα των συνεντεύξεων Τύπου. Δικαιολογημένα, εφόσον το τελευταίο φιλμ του Ινιαρίτου, ενός σκηνοθέτη που προβληματίζεται με την ιδέα του θανάτου («21 γραμμάρια», «Βαβέλ»), δείχνει να είναι ο ορισμός της απαισιοδοξίας και της κατάθλιψης.
Ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας, ο Ουξμπάλ ( Χαβιέρ Μπαρδέμ ), πάσχει από καθολικό καρκίνο και του απομένουν μόνο δύο μήνες ζωής. Είναι χωρισμένος από μια μανιοκαταθλιπτική γυναίκα και ανατρέφει μόνος τα δυο παιδιά του, τα οποία δεν επικοινωνούν με κανέναν από τους δύο γονείς. Ο ίδιος ο Ουξμπάλ δεν γνώρισε ποτέ τον δικό του πατέρα, ο οποίος έφυγε από τη Βαρκελώνη επί καθεστώτος Φράνκο. Συν τοις άλλοις είναι άνθρωπος του υποκόσμου, κάτι σαν μεσάζοντας ανάμεσα στους λαθρομετανάστες- Κινέζους και Σενεγαλέζους – και την αστυνομία, σε μια Βαρκελώνη κινηματογραφημένη σαν κάτεργο.
Μέσα σε αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα θανάτου όμως κάπου υπάρχει η ελπίδα και η ανάγκη της λύτρωσης, έννοιες που στηρίζουν την αισιοδοξία στην οποία αναφέρθηκε ο σκηνοθέτης: « Ο Ουξμπάλ είναι ένας άνθρωπος που πνίγεται από τις ενοχές και θέλει να εξιλεωθεί για να φύγει αφήνοντας πίσω του κάτι που θα μπορούσε να στηρίξει τα παιδιά του δίνοντάς τους ελπίδα για το μέλλον. Αυτό το θεωρώ αισιόδοξο».
Ο Χαβιέρ Μπαρδέμ, που ανήκει ήδη στα φαβορί της διοργάνωσης για τον ρόλο του Ουξμπάλ, δηλώνει υπερήφανος για τη συνεργασία του με τον Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου λέγοντας ότι « μια ταινία όπως το “Βiutiful” είναι δώρο για κάθε ηθοποιό. Δεν με ενδιαφέρουν οι καταθλιπτικές ταινίες, αλλά εκείνες που έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης». Πράγματι, σχεδόν όλο το φιλμ, διάρκειας περίπου δυόμισι ωρών, στηρίζεται στις πλάτες του Μπαρδέμ, ο οποίος ανέφερε επίσης ότι η συνεργασία του με πολλούς από τους ερασιτέχνες ηθοποιούς της ταινίας τον βοήθησε να καταλάβει ότι ένας ηθοποιός «πρέπει να “είναι” και όχι να υποκρίνεται ».
