Τι μας δείχνουν όλα αυτά που προαναφέραμε; Πρώτον, πως η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Η σταθερότητα μέσω της νεοφιλελεύθερης δημοσιονομικής πειθαρχίας που η κυρία Μέρκελ ονειρεύεται δεν είναι δυνατή. Η Ευρώπη είτε θα προχωρήσει προς τα μπρος αμβλύνοντας τις δομικές ανισορροπίες μεταξύ περισσότερο και λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών εντός της ευρωζώνης, είτε η τελευταία θα διαλυθεί και η ΕΕ, στην καλύτερη περίπτωση, θα παραμείνει μια μεγάλη, κακώς ρυθμιζόμενη αγορά. Δεύτερον, η κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της ΟΝΕ προϋποθέτουν όχι επιφανειακή αλλά ουσιαστική σύγκλιση μεταξύ των χωρών του ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου.
Τρίτον, στην τωρινή συγκυρία το είδος της βοήθειας που μπορεί να οδηγήσει στη μελλοντική σύγκλιση είναι τα μέτρα που θα επιβληθούν στις υπερχρεωμένες χώρες να έχουν λιγότερο νεοφιλελεύθερο και περισσότερο νεο-κεϊνσιανό χαρακτήρα. Τα μέτρα δηλαδή θα πρέπει να στοχεύουν όχι μόνο στη μείωση των κρατικών δαπανών αλλά και στην αναθέρμανση της οικονομίας. Η αναθέρμανση αυτή προϋποθέτει διαρθρωτικές αλλαγές, νέες επενδύσεις, καθώς και την αποφυγή βάρβαρων μέτρων όπως η δραστική μείωση μισθών και συντάξεων. Τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που η χώρα μας πρέπει να εφαρμόσει δεν είναι μόνο κοινωνικά άδικα αλλά οδηγούν στην παραπέρα συρρίκνωση της οικονομίας, στην παράταση της ύφεσης και τελικά στην αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους.
Τέταρτον, ο κεϊνσιανός τρόπος οικονομικής στήριξης των οικονομικά αδύνατων χωρών μπορεί βραχυχρόνια να κοστίσει περισσότερο στις ανεπτυγμένες χώρες της ευρωζώνης. Μακροχρόνια όμως θα ωφελήσει όλα τα μέλη της. Θα οδηγήσει στην κοινωνική συνοχή και στη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής κοινωνικοοικονομικής δύναμης ικανής να συμβάλει καθοριστικά στη διαμόρφωση ενός λιγότερου άναρχου, πιο σοσιαλδημοκρατικού τρόπου ρύθμισης των παγκοσμίων αγορών.
Πέμπτον, οι τωρινές ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ, κυρίως οι πιο ισχυρές, φαίνεται να έχουν απεμπολήσει το όραμα μιας δυναμικής, πολιτικά ενωμένης Ευρώπης. Η παγκόσμια κρίση όμως έχει δημιουργήσει απρόβλεπτες συνθήκες που μπορεί να υποχρεώσουν ηγέτες όπως η γερμανίδα καγκελάριος να βγουν από το εθνικό καβούκι τους και να κοιτάξουν όχι πίσω αλλά μπροστά.
