Τα νέα είναι καλύτερα. Το πρώτο: δεν είμαστε πια το μόνο μαύρο πρόβατο μέσα σε ένα πάλλευκο ευρωπαϊκό κοπάδι. Η Βρετανία, που μετέχει στην Ενωση αλλά όχι και στη ζώνη του ευρώ, βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης. Η Γαλλία πάγωσε το ύψος των δημόσιων δαπανών για τα επόμενα τρία χρόνια. Και τα γεράκια οι κερδοσκόποι κάνουν όλο και πιο χαμηλές κυκλικές πτήσεις πάνω από την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία. Αναζητώντας παντού, για να το κατασπαράξουν, το καταδιωκόμενο ευρώ και όχι μόνον εμάς…
Δεύτερο καλό νέο, ιστορικό ίσως, και συνέπεια του πρώτου: η απόφαση του Εco/Fin της Κυριακής να διοργανωθεί με τη συμμετοχή και του ΔΝΤ και με αυστηρούς βεβαίως όρους ένας τεράστιος «μηχανισμός στήριξης» (750 δισ. ευρώ!) του ευρωπαϊκού νομίσματος και όσων χωρών κινδυνεύουν. Για το σχέδιο κινητοποιήθηκε και ο πρόεδρος Ομπάμααπόδειξη ότι η κρίση της ευρωζώνης δεν υποκινείται από τις ΗΠΑενώ η Γερμανία κατάλαβε προφανώς ότι δεν τη συμφέρει η αποτυχία της Ενωσης. Είναι σημαδιακό ότι προχθές ο ως τώρα μάλλον σιωπηλός Μισέλ Μπαρνιέ, ο ευρωπαίος επίτροπος που διαχειρίζεται τα δημοσιονομικά θέματα, απείλησε τους κερδοσκόπους (δεν ανάφερε ονόματα…) με ποινικές διώξεις.
Το τρίτο καλό νέο είναι οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η ελληνική κοινή γνώμη δεν απαρτίζεται μόνο από νεοφασίστες που θέλουν «να κάψουν το μπ… τη Βουλή» αλλά και από ανθρώπους που σκέφτονται.
Το τέταρτο καλό νέο (για την κυβέρνηση, όχι για τη χώρα) είναι ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έπεισαν για την ειλικρίνειά τους: η Δεξιά με τον κ. Σαμαρά, υπεύθυνη για τα χάλια μας, δεν είχε το ηθικό και πολιτικό δικαίωμα να πει όχι στο σχέδιο στήριξης της οικονομίας. Και η Αριστερά, στο σύνολό της, που δεν μπόρεσε να ελέγξει την ακραία ένταση που προκάλεσε, δεν είχε το δικαίωμα να πει όχι στο έστω και άχρηστο «συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών» τη στιγμή που τόσοι πολίτες κατακρίνουν το σύνολο του πολιτικού προσωπικού και απαιτούν αν όχι κοινές θέσεις, τουλάχιστον διάλογο.
Αλλά τα «καλά νέα» σταματάνε εδώ. Δεν αποκλείονται και νέα σκληρά μέτρα· οι θυσίες είναι μονόπλευρες και ως προς τους συνταξιούχους και τους νέους δραματικά άδικες· δεν αποδείχτηκε ακόμη η θέληση αμείλικτης πάταξης της διαφθοράς, της φοροκλοπής και της φοροδιαφυγής· δεν μας ανακοίνωσαν ακόμη σχέδιο ριζικής αλλαγής στο Δημόσιο και στα παρακλάδια του (ίσως ο «Καλλικράτης»;). Δεν διατυπώθηκαν ρεαλιστικές προτάσεις ανάπτυξης. Συνοπτικά, όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο τραγικός χορός καλά κρατεί.
Φταίνε κάποιοι υπουργοί και κάποιοι σύμβουλοι; Αν ναι, μία η απάντηση: στο σπίτι τους!
