O καβγάς της κυρίας Αλέκας Παπαρήγα και των βοηθών της με τον κ. Γιώργο Καρατζαφέρη και τους βοηθούς του εντός και εκτός του Κοινοβουλίου με αντικείμενο το Σύνταγμα της Ελλάδας δίνει την ευκαιρία να γίνουν ορισμένες επισημάνσεις για το Πολίτευμα της Χώρας και τις αλλαγές που μπορεί να επιδιώκουν ορισμένοι.

Πρέπει πριν απ΄ όλα να σημειωθεί ότι το δημοκρατικό πολίτευμα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Και αν θεωρήσουμε ορθή τη στάση του κράτους απέναντι στον τέως βασιλέα Κωνσταντίνο (στον οποίο απαγορεύεται να πολιτευθεί για να μη δημιουργηθούν εντυπώσεις), αυτονόητο είναι ότι δεν έχουν θέση στην πολιτική ζωή της χώρας όλοι όσοι αμφισβητούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία και απεργάζονται την κατάλυσή της.

Απαιτείται μεγάλη ανοχή της Πολιτείας για να επιτρέπεται σε πολιτικά σχήματα, οργανώσεις, κινήματα και ομάδες ατόμων η δραστηριότητα με στόχο να αλλάξουν θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος. Για να προλάβει τυχόν παρεξηγήσεις ο Συνταγματικός Νομοθέτης όρισε (Σύνταγμα του 1975) ότι όλα τα πολιτικά κόμματα, για να λειτουργούν νομίμως, πρέπει να καταθέτουν δήλωση στον Αρειο Πάγο ότι σέβονται το ισχύον Πολίτευμα.

Κινούνται λοιπόν εκτός των ορίων της νομιμότητας όσοι αμφισβητούν το Πολίτευμα, έστω και αν επικαλούνται τη θέληση του, αμέτοχου σε τέτοιες διεργασίες, Λαού.

Οσοι μιλούν για αλλαγή του Συντάγματος, πρέπει να δηλώνουν ξεκάθαρα τι έχουν στο μυαλό τους. Αλλο πράγμα είναι να συζητάμε και να διαφωνούμε για το ζήτημα των λεγόμενων ιδιωτικών πανεπιστημίων και άλλο να εννοούμε (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους) αλλαγές που προφανώς σημαίνουν είσοδο στον χώρο των θαυμάτων τού άλλοτε ποτέ υπαρκτού και νυν σχολάζοντος σοσιαλισμού.

Υποθέτουμε ότι είναι οι ανάγκες και οι αναπόφευκτες τριβές της καθ΄ ημέραν πολιτικής ζωής, η προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων που οδηγεί τα κόμματα, μερικές φορές, σε επικίνδυνες αμφισβητήσεις του Καταστατικού Χάρτου της Πολιτείας.

Τι θα μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα αν οι μεν έκλειναν το μάτι στα φαντάσματα του Λένιν και οι άλλοι στις σκιές του Τσάρου;