Η έξοδος της Ντόρας Μπακογιάννη από τη ΝΔ αποτελεί μια κοινή απάντηση σε τρία διαφορετικά ερωτήματα.
Ενα ερώτημα προσωπικό: Γιατί η πρώην υπουργός Εξωτερικών να παραμένει και να πασχίζει σε ένα κόμμα το οποίο όχι μόνο δεν τη θέλει για αρχηγό αλλά επιπροσθέτως αμφισβήτησε την ηθική βάση της υποψηφιότητάς της χωρίς να αξιολογήσει την πολιτική προσφορά της;
Ενα ερώτημα παραταξιακό: Μπορεί να συνυπάρξουν στο ίδιο κόμμα και μάλιστα με όρους επιβολής της μιας επί της άλλης δύο αντιλήψεις για την πολιτική και την κοινωνία τόσο διαφορετικές και τόσο αντίθετες όσο αυτές που εκφράζουν ο Α. Σαμαράς και η Ντόρα Μπακογιάννη;
Ενα ερώτημα πολιτικό: Είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα όσα συμβαίνουν, να χρεοκοπεί η χώρα βροντωδώς, και το πολιτικό σύστημα να μένει ίδιο κι απαράλλακτο, σαν να μην τρέχει τίποτα;
Τα υπόλοιπα δεν ήταν παρά οι λεπτομέρειες που οδήγησαν στην έξοδο.
Το βέβαιον είναι ότι η Ντόρα πήδηξε πρώτη από το καράβι. Τώρα θα δείξει αν ξέρει κολύμπι και αν αντέχει τα κύματα. Αλλά, αν δεν πνιγεί, έχει μεγάλες πιθανότητες να φτάσει πρώτη στην ακτή. … και καλώς τα παιδιά!
Η απόφαση του Α. Σαμαρά να καταψηφίσει το τριετές πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΔΝΤ πάσχει ίσως από πολλές πλευρές. Αλλά υπηρετεί μια λογική: η χώρα δεν μπορεί να στερείται αντιπολίτευσης.
Η φυσιολογική λειτουργία της δημοκρατίας επιβάλλει στην κυβέρνηση έναν ρόλο και στην αντιπολίτευση έναν άλλον. Και οι δύο έχουν ευθύνες αλλά όχι τις ίδιες. Υπό αυτή την έννοια, ο Σαμαράς μάλλον υπάκουσε στην έκκληση του Πρωθυπουργού που ζητούσε από όλους να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν: ανέλαβε την ευθύνη της αντιπολίτευσης και γι΄ αυτό θα κριθεί.
Το συμπέρασμα της ιστορίας είναι ένα. Από την περασμένη Πέμπτη η πολιτική ζωή επέστρεψε σε ένα πιο φυσιολογικό σχήμα. Υπάρχουν πλέον μια συμπολίτευση, μια αντιπολίτευση και μια σαφής διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο. Καλώς τα παιδιά! Θα μου πείτε, βεβαίως, ότι με κάτι τέτοια «φυσιολογικά σχήματα» έφτασε η χώρα στο χείλος της καταστροφής. Να το δεχθώ. Αλλά δεν πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος για να θεραπεύσουμε τις αδυναμίες της δημοκρατίας μας είναι να την καταργήσουμε. Κι ούτε, βεβαίως, να εκχωρήσουμε την εκπροσώπηση της δυσαρέσκειας και του αντίλογου στους τύπους με τις μολότοφ.jpretenteris@dolnet.gr
