Η ρετρό διάθεση και οι καλογραμμένοι διάλογοι αυτής της «οικογενειακής» κωμωδίας είναι, νομίζω, τα εργαλεία που τη βοηθούν να ανεβεί ένα σκαλί παραπάνω από το επίπεδο μιας ακόμη «αμερικανιάς» του συρμού. Το φιλμ φέρει δάνεια από την μπουρλέσκ κωμωδία παρελθόντων ετών η οποία κατά καιρούς επιστρέφει στον αμερικανικό κινηματογράφο- άλλοτε χυδαία, άλλοτε με γούστο. Για παράδειγμα, βλέποντας εδώ τον Στιβ Καρέλ (που δεν χωνεύω ιδιαίτερα) και την Τίνα Φέι (που είναι έκτακτη) να μπλέκουν σε αλλόκοτες καταστάσεις με απίστευτους τύπους ενώ προσπαθούν να αναζωπυρώσουν τη βαλτωμένη γαμήλια σχέση τους δεν μπορούσε να μου φύγει από το μυαλό ότι κάποτε στη θέση τους θα μπορούσαν να βρίσκονται ο Τζέιμς Στιούαρτ με την Ντόνα Ριντ, ο Κλαρκ Γκέιμπλ με την Κλοντέτ Κολμπέρ ή ο Κάρι Γκραντ με τη Μίρνα Λόι. Οι Αμερικανοί έχουν παράδοση στις κωμωδίες ζευγαριών (παντρεμένων ή μη) και, όταν η χημεία των ηθοποιών είναι ικανοποιητική, το αποτέλεσμα γίνεται απολαυστικό. Αρκεί να θυμηθείς την Μπάρμπρα Στράισαντ και τον Ράιαν Ο΄ Νιλ στην «Τρελή, τρελή καταδίωξη» του Πίτερ Μπογκντάνοβιτς ή την Κιμ Μπέισινγκερ και τον Μπρους Γουίλις στο «Ραντεβού στα τυφλά» του Μπλέικ Εντουαρντς. «Δεν είμαστε πια ζευγάρι. Είμαστε συγκάτοικοι. Δύο τέλειοι συγκάτοικοι». Τη φράση τη λέει ο Μαρκ Ράφαλο στον Στιβ Καρέλ αναφερόμενος στη δική του σχέση που έχει καταλήξει σε εξαντλητική σύμβαση. Ο τελευταίος θα συγκρατήσει τη φράση και, νιώθοντας ότι κάτι παρόμοιο τείνει να συμβεί στον ίδιο και στη γυναίκα του, αποφασίζει να δράσει στο επόμενο καθορισμένο ραντεβού τους (ο ξένος τίτλος «Date night» παραπέμπει σε μια αμερικανική παράδοση σύμφωνα με την οποία κάποια παντρεμένα ζευγάρια μια στο τόσο τηρούν ένα ραντεβού «εφηβικών χρόνων»). Την αφορμή τού τη δίνει ένα ρεζερβέ τραπέζι σε πανάκριβο εστιατόριο του οποίου οι πελάτες που το έχουν κρατήσει δεν εμφανίζονται. Αποφασίζει να πάρει τη θέση τους μαζί με τη γυναίκα του και από εκεί θα αρχίσει ο χαριτωμένος Γολγοθάς τους που μοιάζει να έχει βγει μέσα από το «Λίγο μετά τα μεσάνυχτα» του Μάρτιν Σκορσέζε. Διεφθαρμένοι αστυνομικοί, διεστραμμένοι πολιτικοί, ένας αδίστακτος μαφιόζος (Ρέι Λιότα ) και ένας υπερβολικά cool υπεύθυνος ασφαλείας ( Μαρκ Γουόλμπεργκ ) που έχει στο σπίτι του τη ΝΑSΑ και επιμένει να εμφανίζεται γυμνός από τη μέση και πάνω συνθέτουν τα επεισόδια αυτής της χαριτωμένης ταινίας που δεν χάνει ποτέ ούτε τον ρυθμό της αλλά ούτε και την καρδιά της. Εν τέλει, της συγχωρείς ακόμη και τις υπερβολές που μπορούν να σε εκνευρίσουν, όπως η ατέλειωτη σκηνή με το κλεμμένο αυτοκίνητο εξαιτίας του οποίου η κίνηση του Μανχάταν κοκαλώνει.

gzoump@tovima.gr