Παραδοσιακά ο χρυσός αποτελεί μέσο διαφύλαξης αξίας. Οταν οι προσδοκίες π.χ. για την πορεία του πληθωρισμού είναι ανοδικές, οι επενδυτές τείνουν να αγοράζουν χρυσό, καθώς η αναμενόμενη πραγματική αξία των μετρητών πέφτει. Ετσι ως την αρχή του 2001 το πολύτιμο μέταλλο βρισκόταν σε μακροχρόνια πτωτική τάση, καθώς μεταξύ άλλων η συνεχιζόμενη πτωτική πορεία του πληθωρισμού και η ισχυροποίηση του δολαρίου οδήγησαν σε πωλήσεις χρυσού τόσο από τις κεντρικές τράπεζες όσο και από τους ιδιώτες.
Μετά το 2001 όμως πολλοί από τους παράγοντες αυτούς ανατράπηκαν. Οι προσδοκίες για την πορεία του πληθωρισμού π.χ. έφθασαν στο ναδίρ, άρχισε να γίνεται συνείδηση στις αγορές ότι το δολάριο είναι υπερτιμημένο, ενώ το έλλειμμα άλλου «ισχυρού νομίσματος» ήλθε να το συμπληρώσει ο χρυσός.
Στις 2 Απριλίου του 2001 λοιπόν άρχισε η τελευταία ανοδική κίνηση του μετάλλου από τα 255,85 δολ. ανά ουγκιά, η οποία εκτιμάται ότι δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Καθώς σήμερα οι κεντρικές τράπεζες σε ολόκληρο τον κόσμο ακολούθησαν την οδό της ποσοτικής χαλάρωσης στη νομισματική πολιτική τους, οι αγορές ανησυχούν για το ενδεχόμενο η τακτική αυτή να πυροδοτήσει πληθωρισμό, εξέλιξη η οποία ευνοεί το πολύτιμο μέταλλο. Σε πραγματικούς όρους εξάλλου ο χρυσός βρίσκεται σήμερα πολύ κάτω από το μέγιστο της δεκαετίας του ΄80, δεδομένου ότι αν αποπληθωριστεί, η τότε τιμή των 850 δολαρίων ανά ουγκιά αντιστοιχεί σε σημερινή τιμή πάνω από 2.000 δολάρια ανά ουγκιά.
Αλλοι παράγοντες οι οποίοι επηρεάζουν θετικά είναι η μείωση της προσφοράς από την πλευρά των εξορυκτικών επιχειρήσεων, το ενδεχόμενο μείωσης των καθαρών πωλήσεων από την πλευρά των κεντρικών τραπεζών, οι οποίες ενδέχεται να περάσουν σε θέση καθαρού αγοραστή, και φυσικά η πορεία του δολαρίου.
Στο τελευταίο όμως παρατηρείται σήμερα ένα παράδοξο: η πορεία του δολαρίου και του χρυσού ακολουθούν ανάλογη αντί για την ιστορικά αντίθετη πορεία τους, σημειώνοντας παράλληλη άνοδο. Κάτι τέτοιο έχει επαναληφθεί όμως προς το τέλος του 2008 και στις αρχές του 2009, ανασύροντας έτσι μνήμες από την περίοδο κατάρρευσης της Lehman, σε μια χρονική συγκυρία όπου ο φόβος της διάχυσης της ελληνικής κρίσης χρέους όχι μόνο στον ευρωπαϊκό Νότο αλλά και στο σύνολο των υπερχρεωμένων χωρών των ανεπτυγμένων οικονομιών και το εκλογικό αποτέλεσμα στη Βρετανία, το οποίο εκτόξευσε το πολιτικό ρίσκο, περιπλέκουν το οικονομικό και το επενδυτικό σκηνικό…
