Το υπουργείο Εργασίας ήταν το κέντρο λήψης αποφάσεων της ελληνικής κυβέρνησης που δέχθηκε τις εντονότερες πιέσεις της τρόικας, πέραν του υπουργείου Οικονομικών, στο οποίο κατ΄ ουσίαν είχαν κατασκηνώσει οι ελεγκτές. Οι απαιτήσεις ήταν συνεχείς, οι πιέσεις εντονότατες, η λογική της θεραπείας-σοκ κυριάρχησε και οι φήμες που διακινήθηκαν ήταν πολλές.
Σήμερα η ελληνική κυβέρνηση, διά του υπουργού Εργασίας κ. Α.Λοβέρδου , εμφανίζεται να μιλάει για διάσωση του 13ου και του 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, ενώ τα μέλη της τρόικας λένε ότι δεν έθεσαν ζήτημα, αλλά ότι η περικοπή τους θα είναι αναπόφευκτη λόγω της ύφεσης. Την ίδια στιγμή από συζητήσεις που γίνονται στην Ουάσιγκτον (έδρα του ΔΝΤ) επιβεβαιώνεται ότι οι πραγματικές πιέσεις ασκήθηκαν σε ένα άλλο, κρίσιμο, επίπεδο, βάσει των παγιωμένων συνταγών του οργανισμού: ζητήθηκαν επίμονα η πλήρης χαλάρωση των εργασιακών σχέσεων, η απελευθέρωση των απολύσεων, η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Σύμφωνα με πληροφορίες που έρχονται από την έδρα του ΔΝΤ, η αντίσταση την οποία συνάντησε η τρόικα σε αυτές τις συζητήσεις προκάλεσε στους αξιωματούχους του κλιμακίου έντονη έκπληξη. Και αυτό για τί οι αντιδράσεις δεν βασίστηκαν σε πολιτικά επιχειρήματα αλλά σε νομικά. Υπό αυτήν την έννοια, τα μέλη της τρόικας δήλωσαν εντυπωσιασμένα από την προετοιμασία και τη στάση που τήρησε ο υπουργός Εργασίας, ο οποίος σε κάθε ευκαιρία κατά το διάστημα που προηγήθηκε είχε τονίσει ότι οι επαφές με τους επιτηρητές κινούνται στα όρια της πολιτικής αξιοπρέπειας.
Στις απαιτήσεις της τρόικας συμπεριλαμβάνονταν μεταξύ άλλων η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα. Σύμφωνα με πληροφορίες, σχετικές συζητήσεις είχαν προηγηθεί και εν όψει των τελικών «διαπραγματεύσεων», όμως το υπουργείο Εργασίας είχε ήδη καταρτίσει το σχετικό νομοσχέδιο και προέβαλε ως κεντρικό επιχείρημα το γεγονός ότι απαιτήσεις τέτοιου είδους προσκρούουν αφενός μεν στο ελληνικό Σύνταγμα, αφετέρου δε στον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη. Πάντως χαλαρότερη ήταν η αντίδραση στη δυνατότητα αυτονόμησης των κλαδικών διαπραγματεύσεων και απόκλισης από τις συμφωνίες των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Παρά ταύτα συζητήθηκαν τρόποι παράκαμψης αυτών των νομικών κωλυμάτων, με αποτέλεσμα την αύξηση των ορίων απολύσεων και τις αλλαγές στο ύψος και στον τρόπο καταβολής αποζημιώσεων.
