Το σοκ της δημοσιονομικής προσαρμογής που επέβαλαν στην ελληνική οικονομία δανειστές και εταίροι δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Εναντι της διάσωσης από την επαπειλούμενη πτώχευση η κυβέρνηση αποδέχθηκε σειρά σκληρών δημοσιονομικών και διαρθρωτικών μέτρων, η ένταση και το βάρος των οποίων θα σπρώξουν την οικονομία στην ύφεση.
Μεγάλα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, οι πολλοί υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα, οι εμμέσως επηρεαζόμενοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα αλλά και το σύνολο των απομάχων της εργασίας θα χάσουν εισοδήματα, θα φτωχύνουν πραγματικά και προφανώς θα συμπεριφερθούν αναλόγως.
Θα αυτοπεριορισθούν, θα περικόψουν καταναλωτικές δαπάνες και περιττά έξοδα, γενικώς την κίνηση της οικονομίας θα συγκρατήσουν.
Αντιστοίχως, οι τράπεζες, όσο παραμένουν κλειστές οι γραμμές χρηματοδότησής τους από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, δεν θα είναι σε θέση να χρηματοδοτούν απρόσκοπτα την οικονομία, ούτε θα είναι ικανές να καλύψουν το εισοδηματικό κενό που προκαλούν τα πολλά μέτρα. Η ρευστότητα που προσφέρεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει αμυντικό χαρακτήρα, είναι διασωστική, αλλά δεν επαρκεί για την ομαλή χρηματοδότηση της οικονομίας.
Σε αυτές τις συνθήκες οι τράπεζες θα λειτουργούν αμυντικά, θα περιορίζουν την έκθεσή τους σε πιστωτικούς κινδύνους, θα επιτείνουν και αυτές με την αδυναμία τους το κλίμα της ύφεσης. Με άλλα λόγια, δεν θα είναι σε θέση να στηρίξουν, όπως οι περιστάσεις απαιτούν, την υποχωρούσα οικονομική δραστηριότητα.
Υπό αυτές τις συνθήκες και για να μη στεγνώσει η οικονομία οφείλει η κυβέρνηση να διαμορφώσει προϋποθέσεις εισροής και δημιουργίας νέου χρήματος στη δοκιμαζόμενη ελληνική οικονομία.
Μαγικές συνταγές γι΄ αυτό δεν υπάρχουν, ούτε πολλές επιλογές.
Ο ευκολότερος, ταχύτερος και αποτελεσματικότερος τρόπος είναι αυτός της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων μέσω δημοσίων έργων, ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας.
Μεγάλα κατασκευαστικά έργα μέσω συμβάσεων παραχώρησης σε ισχυρούς διεθνείς ομίλους, όπως και ιδιωτικοποιήσεις σε κρίσιμες εμπορικές ζώνες, που θα επέτρεπαν και την ανάδειξη της σχολάζουσας κρατικής περιουσίας, θα μπορούσαν να προσφέρουν το ζητούμενο νέο χρήμα στην οικονομία και μέσω αυτού να δώσουν αναπτυξιακή πνοή σε τούτη την τόσο δύσκολη για την πορεία της οικονομίας εποχή.
Ο κ. Παπανδρέου έκανε το πρώτο μεγάλο βήμα και ανέλαβε απροσμέτρητο κόστος για τη διάσωση της οικονομίας. Εχει πια την ευκαιρία να επιχειρήσει και το ζητούμενο εδώ και χρόνια αναπτυξιακό άλμα.
