Η αποκήρυξη των «συμμοριών» και ο αποχαιρετισμός στον «σύντροφο Φούντα» μοιάζουν έννοιες φαινομενικά αταίριαστες όταν προέρχονται από την ίδια δεξαμενή. Στη συνείδηση όμως των αναρχικών, που αποτελούν τη μερίδα του λέοντος στα «πολιτικοποιημένα» Εξάρχεια, μπορούν να παντρευτούν. Ετσι σε ένα από τα κύρια πολιτικά έντυπά τους, τη «Διαδρομή Ελευθερίας», σύντροφοι του Λάμπρου Φούντα από την «Αναρχική Αρχειοθήκη Αθήνας» τον αποχαιρετούν, κρατώντας όμως με τον δικό τους τρόπο αποστάσεις για τη- φημολογούμενηδράση του. Αναφέρουν χαρακτηριστικά σε άρθρο τους στη μηνιαία αναρχική εφημερίδα ότι για τον αγώνα τους, όπως τον αντιλαμβάνονται, «τα μέσα δεν αποτελούν αυτοσκοπό, δεν διαχωρίζουν όσους αγωνίζονται αλλά απελευθερώνουν δυνατότητες, δεν καθαγιάζουν όσους επιλέγουν τη μία ή την άλλη μορφήούτε τους εξυψώνουν γεμίζοντάς τους με οποιουδήποτε είδους παράσημα. Δεν υπάρχουνγενικά και αόριστα άδικα χαμένοι σύντροφοι». Στο πρωτοσέλιδο του ίδιου τεύχους σημειώνεται αναφορικά με την υπόθεση των συλλήψεων του «Επαναστατικού Αγώνα»: «Οι αναρχικοί έχουν δώσει και τη ζωή τους για έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιοπαίρνοντας κάθε ευθύνη για τη δράση τους. Ούτε ήταν ούτε θα γίνουν συμμορίες. Καμιά προβοκάτσια δεν θα περάσει απ΄ όπου κι αν προέρχεται».
Παλαιά στελέχη του χώρου «μεταφράζουν» το συγκεκριμένο απόσπασμα ως αποκήρυξη της δράσης του «Επαναστατικού Αγώνα»- η πρώτη επίσημη για τρομοκρατική οργάνωση εδώ και πολλά χρόνια. Εξηγούν δε ότι ελάχιστοι του χώρου επικροτούν ή υποστηρίζουν τη δράση των οργανώσεων της αποκαλούμενης «νέας γενιάς τρομοκρατών» καταλογίζοντάς της απουσία συγκεκριμένης στόχευσης. Σε άλλα έντυπα επίσης καταγράφονται αποχαιρετισμοί στον Φούντα δίχως περισσότερες λεπτομέρειες και αποστάσεις. «Ηθος ανθρώπω δαίμων» γράφει λακωνικά η αντιεξουσιαστική εφημερίδα «Βαβυλωνία», ενώ στη «μηνιάτικη αναρχοσυνδικαλιστική εφημερίδα», όπως αυτοαποκαλείται η «Ροσινάντε», γίνεται λόγος για «μιλιταρικό κυνισμό»- ευθεία βολή προς τις ένοπλες οργανώσεις.
«Αλλο μολότοφ, άλλο τρομοκρατία»
Δεν μοιάζει τυχαίο με τα προαναφερόμενα και το εξής γεγονός: στα παραδοσιακά στέκια της ευρύτερης περιοχής των Εξαρχείων, που θεωρούνται κατ΄ εξοχήν «πολιτικά», η κίνηση έχει «κόψει» τις τελευταίες εβδομάδες. Ιδίως σε όσα στοχοποιήθηκαν από πληροφορίες που ήθελαν σχετιζόμενους με αυτά να εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σε υποθέσεις του «Επαναστατικού Αγώνα». «Ολοι παίρνουν τα μέτρα τους αλλά και τις αποστάσεις τους. Ποιος θέλει να βρεθεί μπλεγμένος;» εξηγεί στέλεχος του αντιεξουσιαστικού χώρου. «Αλλο πράγμα η μολότοφ, άλλο η τρομοκρατία. Ακόμη και αν “συμπαθείς” όσους επιλέγουν αυτόν τον δρόμο, δεν σημαίνει ότι τους συνδράμεις κιόλας» .
Ο «όμορφος τρομοκράτης»
Αν και ο Νίκος Μαζιώτης είναι εκείνος που έχει ηρωοποιηθεί, θεωρούμενος επικεφαλής της ομάδας των έξι, ο συγκατηγορούμενός του Κωνσταντίνος Γουρνάς δεν πάει πίσω στις γνώμες των συμπαθούντων κάθε τρομοκρατική ιστορία. Η εμφάνισή του, το γεγονός ότι ήταν, κατά την ΕΛ.ΑΣ., το πρόσωπο της οργάνωσης και το νεαρό της ηλικίας του, παρ΄ ότι πατέρας διδύμων, έχουν προκαλέσει κύμα… θαυμασμού. Εκείνον βέβαια ουδόλως θα τον απασχολεί, όμως, όπως και άλλοι κατηγορούμενοι για παρόμοιες υποθέσεις ανά τον κόσμο, γίνεται σύμβολο διότι ο «τρομοκράτης» πάντα ασκεί μια κάποια γοητεία. Ακόμη περισσότερο αν τυγχάνει εμφανίσιμος.
Η πλατεία μετά τις συλλήψεις
Η ξερα τον Νίκο. Κρίμα». Στα Εξάρχεια ο Νίκος Μαζιώτης είναι πλέον κάτι σαν Φαντομάς: εμφανιζόταν παντού, όλοι τον γνώριζαν και άπαντες χαμηλώνουν τα μάτια όταν μιλούν για εκείνον. Τι κι αν η Αντιτρομοκρατική τον έψαχνε για χρόνια; «Τα έπινε στο “Σέλας”» . «Ηταν στου “Χασάν”». «Περνούσε απ΄ το “Νοσότρος”». «Ηταν στη Ναυαρίνου». Ολοι κάπου τον είχαν συναντήσει, τον γνώριζαν και τον θυμούνται. Τι κι αν εκείνος προτιμούσε την απομόνωση των Καλυβίων και τις εκδρομές στα Κύθηρα; Τι κι αν εκείνος δύσκολα, αν όχι απίθανα, θα πατούσε ποτέ το πόδι του στο «Νοσότρος» λόγω… τεταμένων σχέσεων με μέλη της «ομάδας διαχείρισης» του χώρου; Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τον είχαν δει. Παντού υπάρχει ένας- αστικόςμύθος…
Ησυχα όσο ίσως ποτέ τα τελευταία χρόνια, λιγότερο αστυνομοκρατούμενα, αλλά και πιο… «αναβράζοντα». Μπορεί το θέμα συζήτησης να είναι οι συλλήψεις για τον «Επαναστατικό Αγώνα» και οι διαδόσεις για τους επόμενους υπόπτους, όπως και τα σχόλια για τις διαρροές της ΕΛ.ΑΣ., η κρίση, όμως, η ανεργία και ο «επόμενος Δεκέμβρης» μοιάζουν περισσότερο ενδιαφέροντα θέματα για αρκετούς από τους θαμώνες της περιοχής.
«Η κοινωνία βράζει, δεν βράζουν μόνο τα Εξάρχεια» λέει ο Νίκος, κατά δήλωσή του αναρχικός και «πολιτικοποιημένος με τον δικό μου τρόπο». Για τον ίδιο «τα Εξάρχεια βράζουν όχι εξαιτίας του “Επαναστατικού Αγώνα” και των γνωστών πια μεθοδεύσεων της Αστυνομίας. Βράζουν- και όχι μόνο τα Εξάρχεια- για την κρίση καιτις ανισότητες που εμφανώς πια δημιουργεί αυτό το σύστημα» . Εμπειροι επί της περιοχής αλλά και των ομάδων που δραστηριοποιούνται επισημαίνουν ότι «η έκρηξη δεν αργεί να έρθει. Ισως απαιτηθεί ένα τυχαίο γεγονός, όπως η δολοφονία του Αλέξανδρου το 2008, ίσως έρθει στο πλαίσιο της παρέμβασης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη χώρα και στις διαδηλώσεις που σίγουρα θα ακολουθήσουν»..
Το πάρκο των ΜΑΤ
ΜΕΛΗόλων των υποσυνόλων των Εξαρχείων συναντώνται στο πάρκο της οδού Ναυαρίνου. Το μοναδικό ίσως μέρος που ακόμη βιώνει την υπερβολική αστυνόμευση. Κάθε μολότοφ που πέφτει στη διμοιρία των ΜΑΤ έξω από τα γραφεία του ΠαΣοΚ στην οδό Ιπποκράτους ή κάθε μικροεπεισόδιο σε διαδηλώσεις στο κέντρο οδηγεί σε προσωρινές προσαγωγές και ελέγχους θαμώνων του αυτοδιαχειριζόμενου πάρκου. «Ημουν στην πορεία για τον Μάριο. Μετά πήγαμε για μπίρες στη Ναυαρίνου. Χωρίς να γίνει κάτι, μια διμοιρία των ΜΑΤ κύκλωσε την πλατεία και άρχισε τους ελέγχους» διηγείται φίλος που έζησε πρόσφατα την- ίδια εδώ και μήνες- εμπειρία. «Θέλω μια μέρα να ρωτήσω τους αξιωματικούς που στέλνουν τους ΜΑΤάδες στη Ναυαρίνου:Ξέρουν πολλούς παράνομους ή “ενόχους” που μετά την οποιαδήποτε πράξη τους θα κρύβονταν σε ένα… πάρκο;».
