Το είπε ο Αγγελος Δεληβορριάς, ο διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη, στην εκπομπή της Εύης Κυριακοπούλου την περασμένη Κυριακή, στην κρατική τηλεόραση. Κανένας υπουργός Πολιτισμού, εκτός από τη Μελίνα Μερκούρη, δεν του έχει ζητήσει τη συμβουλή ή τη γνώμη του, μολονότι οι επικεφαλής πολιτιστικών οργανισμών μπορεί να θεωρηθούν άτυποι σύμβουλοι και μάλιστα άμισθοι. Το είπε με πικρία, αλλά όσοι ξέρουν τον Δεληβορριά είδαν πίσω από την ευγενική διαμαρτυρία του την οργή.
Πληθαίνουν όμως οι φωνές διαμαρτυρίας από στελέχη του πολιτισμού, και ας μη φτάνουν στα μέσα ενημέρωσης. Επικεφαλής οργανισμών μου λένε ότι παρά τις επανειλημμένες αιτήσεις τους να συναντήσουν τον πολιτικό τους προϊστάμενο, ούτε φωνή ούτε ακρόαση από την Μπουμπουλίνας. Πρόκειται για αιτήσεις που βρίσκονται στα όρια της απελπισίας και που δεν διακρίνονται από καμιά υποψία φαβοριτισμού. Υπάρχουν οργανισμοί των οποίων η λειτουργία έχει ορίζοντα ένα μήνα και μετά το χάος. Το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό, δεν είναι οι πόροι και τα κονδύλια. Είναι και οι σχεδιασμοί, τα προγράμματα και πολύ περισσότερο οι ανασχεδιασμοί σε περίοδο γενικευμένης κρίσης. Ηδη μεγάλοι οργανισμοί βρίσκονται στα πρόθυρα χρεοκοπίας και, όπως συμβαίνει, στην περίπτωση της Λυρικής Σκηνής, συζητείται το ενδεχόμενο της αναστολής της λειτουργίας. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι πραγματικά πρωτοφανές. Αλλοι οργανισμοί παραμένουν ακέφαλοι κι άλλοι παραπαίουν μεταξύ της δύσκολης πραγματικότητας του σήμερα και της αβεβαιότητας του αύριο.
Δεν ξέρουμε γιατί ο υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος αρνείται να δει τους ανθρώπους του πολιτισμού. (Κάποιους βεβαίως βλέπει αλλά αυτό είναι τόσο σπάνιο ώστε να καταγράφεται ως είδηση.) Ισως είναι ένα στυλ πολιτεύεσθαι. Από μακριά για να μην παραγνωριζόμαστε. Αυτό είναι όμως ένα στυλ ανακτορικό που δεν έχει σχέση με κυβέρνηση σοσιαλιστική. Ισως είναι μια αδυναμία να αντιμετωπίζει τα πράγματα αμέσως και δυναμικά. Μπορεί να είναι πάλι μια αγοραφοβία. ΄Η και μια ιδιαίτερη συμπεριφορά που έχει σχέση με τον χρόνο. Δηλαδή μπορεί ο κ. Γερουλάνος να είναι οπαδός της βραδύτητας, κι ας συνεπάγεται αυτό ωρίμανση που φτάνει στα όρια του σαπίσματος (των προβλημάτων και των οργανισμών, για να εξηγούμαστε).
Το αποστασιοποιημένο στυλ πολιτεύεσθαι, αν και μπρεχτικό κατά βάση, δημιουργεί σίγουρα ανασφάλεια στους ανθρώπους του πολιτισμού. Γιατί το να συναντήσεις τον έναν ή τον άλλον καλλιτέχνη, τον έναν ή τον άλλον διευθυντή δεν σημαίνει κατ΄ ανάγκη ότι θα δεσμευτείς να του δώσεις χρήματα. Σημαίνει πριν απ΄ όλα ότι θα αναγνωρίσεις την αναγκαιότητα μιας λειτουργίας, θα συμβάλεις στην εμπέδωση ενός κλίματος εμπιστοσύνης και θα δημιουργήσεις ένα πλαίσιο διαλόγου. Δεν είναι τυχαίο ότι περίπου εφτά μήνες μετά τις εκλογές κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά θέλει ο υπουργός Πολιτισμού, ποιες προτεραιότητες έχει (γιατί το ποιος είναι το ξέρουμε από τις πολλές συνεντεύξεις lifestyle που φρόντισε να δώσει).
Η συνάδελφός μου Σίβυλλα συνάντησε, όπως διάβασα στη στήλη της, τον υπουργό Πολιτισμού, Σάββατο μεσημέρι στο γυμναστήριο Ηolmes, να κάνει κοιλιακούς και κωπηλατικό. Προτείνω στους ανθρώπους του πολιτισμού να στήσουν καραούλι στο γυμναστήριο. Εκεί σίγουρα θα τον συναντήσουν.
