Από τότε που το Ισραήλ κατέλαβε τη Δυτική Οχθη και τον παλαιστινιακό πληθυσμό της, το 1967, οι Ισραηλινοί βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα μπερδεμένο κουβάρι επιλογών. Για να το ξεμπερδέψουν πρέπει να διαλέξουν: θέλουν ένα εβραϊκό κράτος, ένα δημοκρατικό κράτος ή ένα κράτος σε όλα τα εδάφη (Ισραήλ συν Δυτική Οχθη);
Σε αυτόν τον κόσμο μπορούν να έχουν μόνο δύο από τα τρία. Το Ισραήλ μπορεί να είναι εβραϊκό και δημοκρατικό, αλλά όχι αν κρατήσει τη Δυτική Οχθη, επειδή οι Παλαιστίνιοι και οι ισραηλινοί Αραβες κάποια στιγμή θα ξεπεράσουν σε πληθυσμό τους εβραίους. Μπορεί να είναι εβραϊκό και να κρατήσει τη Δυτική Οχθη, αλλά τότε δεν θα είναι δημοκρατικό, επειδή οι Αραβες θα είναι πλειοψηφία. Μπορεί να είναι δημοκρατικό και να κρατήσει τη Δυτική Οχθη, αλλά τότε το Ισραήλ δεν θα είναι εβραϊκό κράτος.
Είμαι βέβαιος ότι ο Νετανιάχου το καταλαβαίνει αυτό, και αυτός είναι ο λόγος που αποδέχθηκε την αρχή της λύσης των δύο κρατών. Αλλά η κυβέρνησή του είναι ένα μείγμα από μετριοπαθείς του Εργατικού Κόμματος και σκληροπυρηνικούς θρησκευτικούς και εθνικιστές ιδεολόγους που πιστεύουν ότι το Ισραήλ δεν χρειάζεται να διαλέξει δύο από τα τρία, αλλά μπορεί να έχει και τα τρία αν παίξει σκληρό παιχνίδι.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η κυβέρνηση του Μπίμπι δεν μπορεί να αγνοήσει τις ΗΠΑ και τους Παλαιστινίους, ούτε και να κινηθεί αποφασιστικά. Θυμίζει εκείνους τους ηλικιωμένους που οδηγούν στη μέση του δρόμου από τον φόβο μην κάνουν κάποιο λάθος, εξοργίζοντας τους οδηγούς που τους ακολουθούν και προκαλώντας ατυχήματα. Οταν βγάζουν φλας για αριστερά, στρίβουν δεξιά. Οταν βγάζουν δεξί φλας, συνεχίζουν ευθεία. Η Αμερική πρέπει να βρει τον τρόπο για τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική Οχθη, δίπλα στο Ισραήλ. Αναγκαστικά ένα τέτοιο κράτος θα πρέπει να δημιουργηθεί σε φάσεις, με πρώτη τη χάραξη «προσωρινών συνόρων»- που θα καλύπτουν χονδρικά όλη τη Δυτική Οχθη εκτός των υπαρχόντων εβραϊκών οικισμών.
