– Περιμένατε ότι το «L.Α.Ρ.D.» δεν θα πήγαινε τόσο καλά εφέτος; Τι έφταιξε;
«Ηταν κάτι που το περίμενα. Η σειρά από φαρσοειδής, κωμική, έγινε λίγο παραπάνω δραματική απ΄ όσο έπρεπε. Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να κρατήσουμε λίγο τις ισορροπίες, αν και το ξένο σενάριο έτσι εξελίσσεται. Εχω την εντύπωση ότι όταν ο θεατής αγαπάει μια σειρά και αυτή αλλάζει ύφος νιώθει περίεργα. Δεν θέλω να κάνω εκ των υστέρων τον έξυπνο, αλλά πιστεύω ότι ήταν θέμα σεναρίου. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο, θα έπρεπε να αλλάξει ριζικά, και αυτό δεν γινόταν».
– Γιατί να υπάρχει προσκόλληση στο ξένο σενάριο, από τη στιγμή που υπάρχουν έλληνες σεναριογράφοι, οι οποίοι μάλιστα έχουν καλύτερη σχέση με το ελληνικό κοινό;
«Νομίζω ότι δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε τις ισορροπίες. Πρόκειται για διασκευή».
– Η εφετινή σεζόν σάς βρίσκει πολυάσχολο και σε μόνιμη διαδρομή ΑθήναΘεσσαλονίκη. Δεν σας κουράζει όλο αυτό;
«Ναι, βέβαια. Αλλά στην Ελλάδα δεν μπορείς ποτέ να προγραμματίσεις. Εφέτος, ύστερα από τέσσερα χρόνια είχα ξεκινήσει να προετοιμάζω τους Αγαμους Θύτες, συνέχισε και το “L.Α.Ρ.D. ” για δεύτερη σεζόν και βρέθηκα με δύο δουλειές. Δεν υπάρχει πρόβλεψη και οργάνωση για την επόμενη χρονιά. Με την ίδια λογική μπορεί του χρόνου να είμαι άνεργος! Του χρόνου περιμέναμε ότι θα συνεχίσει το “L.Α.Ρ.D.”, αλλά τελικά δεν θα πάει…».
– Την επόμενη χρονιά ο Γιάννης Σμαραγδής δήλωσε σε συνέντευξή του στο «Βήμα» ότι θα υποδυθείτε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στη νέα ταινία του.Πώς αισθάνεστε;
«Αυτό δεν το ξέρω». – Τι εννοείτε; «Και εγώ το διάβασα στην εφημερίδα. Οσα ξέρετε εσείς, τόσα ξέρω και εγώ. Πρώτη φορά μού συμβαίνει. Υπάρχουν και χειρότερα. Κάποιοι έμαθαν ότι τους “παραίτησαν” από την κυβέρνηση από τις εφημερίδες! Εμένα τουλάχιστον μου έδωσαν ρόλο!». – Δηλαδή ούτε καν σας έχει γίνει πρόταση;
«Οχι ακόμη». – Ασχολείστε με πολλά και διαφορετικά. Η καρδιά σας πού στέκεται περισσότερο;
«Νομίζω ότι όλα αυτά που κάνω έχουν έναν κοινό παρονομαστή και θεωρώ ότι είναι εκδοχές του ιδίου πράγματος. Η υποκριτική είτε είναι σε θέαμα σατιρικό, όπως αυτό που κάνω με τους Αγαμους Θύτες, είτε είναι στον κινηματογράφο ή στο θέατρο, είναι η ίδια, απλά ο κώδικας αλλάζει. Για μένα είναι η ίδια προσέγγιση, η ίδια αγωνία και η ίδια απόλαυση ενδεχομένως κάποιες φορές. Αυτός είναι ένας τρόπος για να μην οδηγείσαι σε πλήξη, να μην κουράζεσαι. Περνώντας από τον έναν χώρο στον άλλον ξεκουράζομαι».
– Πάντως παρα μένετε με διπλό ρόλο αστυνομικού τηλεοπτικά. Ως Μπέκας σε επανάληψη και ως αστυνόμος Προκόπης… «Η τηλεόραση έχει αυτή την κατάρα. Η επανάληψη μπερδεύει τον κόσμο. Αφού και εγώ μπερδεύομαι». – Είχατε βάλει υποψηφιότητα στις εκλογές; Γιατί κάτι τέτοιο γράφτηκε.
«Οχι, είναι σαν τον ρόλο που μου δόθηκε από την εφημερίδα. Ούτε εκεί με ρώτησαν. Δημοσιεύθηκε και ανακυκλώθηκε. Ομολογώ ότι ούτε καν μου τηλεφώνησαν. Ερήμην μου έγινε και αυτό!».
– Σας πέρασε ποτέ από το μυαλό να πολιτευθείτε;
«Μου έχει περάσει, αλλά όχι για να το κάνω. Ολοι μας δεν λέμε “αν ήμουν μια μέρα υπουργός, θα έκανα αυτό και το άλλο”;».
– Αν ήσαστε λοιπόν υπουργός της κυβέρνησης τι θα κάνατε;
«Οχι, όχι, δεν θα ήθελα να ήμουν υπουργός, ειδικά σήμερα! Είναι δύσκολο το κλίμα».
– Πιστεύετε ότι το πρόβλημα είναι μόνο οικονομικό;
«Οχι, πιστεύω ότι η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα μιας βαθύτερης κρίσης. Η οικονομική είναι η μικρότερη. Πέρα από τη διεθνή οικονομική συγκυρία, το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η κρίση ταυτότητας όλων μας. Είναι κρίση θεσμών και οργάνωσης, αντιμετώπισης της ζωής. Και είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι αυτή η κρίση θα μας κάνει καλό, γιατί θα επανατοποθετήσει κάποια πράγματα στη σωστή τους θέση. Εχουμε χάσει την μπάλα εδώ και πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή θα φαινόταν. Στο κάτω κάτω, οι περισσότεροι Ελληνες ζούμε, και συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου, με παραπάνω από τις δυνατότητές μας. Είχαμε μια τάση νεοπλουτισμού. Το πρόβλημα πρωτίστως είναι πολιτισμικό και καλό θα ήταν να αρχίζαμε να το συζητούμε κάποια στιγμή». – Υπάρχει διέξοδος; «Ολα αρχίζουν από αυτό που λέμε παιδεία, σκέψη. Ολα αυτά τα χρόνια η χώρα δεν παρήγαγε ούτε πολιτική ούτε φιλοσοφική σκέψη η οποία να είναι τέτοια ώστε να αποτελεί κομμάτι της κοινωνίας».
– Μήπως ο κόσμος προσπαθεί να στρέψει το βλέμμα του σε πράγματα που δεν τον προβληματίζουν αντί να αναζητήσει την αιτία του προβλήματος;
«Τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Ισως όμως αρχίζει πια και διαφαίνεται ως πρόβλημα, συζητείται στις παρέες αλλά όχι δημόσια. Το ζήτημα είναι να καταλάβουμε γιατί χάσαμε την μπάλα. Αν δεν το καταλάβουμε, δεν λύνεται το πρόβλημα».
– Η δική σας η γενιά τι ευθύνες έχει; «Η δική μου η γενιά, εφόσον τώρα μπαίνει στα πράγματα, έχει πολύ μεγάλες ευθύνες. Αλλά νομίζω ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει η αμέσως προηγούμενη γενιά, η γενιά με ρητορική δήθεν αριστερή, οικολογική, που μας οδήγησε σε καταστάσεις οι οποίες ήταν αμοραλιστικές, στην κτηνωδία της κατανάλωσης. Στα νιάτα τους αυτά που πρέσβευαν ως ιδεολογία ήταν πολύ διαφορετικά. Νομίζω, ήταν και η πιο υποκριτική συμπεριφορά που είχαν. Είδα όλους τους επαναστάτες της δεκαετίας του ΄70 να γίνονται γιάπηδες, ή η μεγαλύτερή τους μαγκιά να είναι ποιος θα καταναλώσει περισσότερα. Ηταν πολύ πεινασμένη και διψασμένη αυτή η γενιά και έβαλε άλλα πρότυπα… Δυστυχώς ακολουθήσαμε κι εμείς. Και έρχονται τώρα οι νεότεροι και αναρωτιούνται τι συμβαίνει».
– Είστε αισιόδοξος; «Ναι. Πιστεύω ότι η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Απλά κάποιος πρέπει να θυσιαστεί. Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις».
ΟΙ ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
– Αυτό που κάνετε με τους Αγαμους Θύτες το έχετε σκεφτεί και σε τηλεοπτική εκδοχή;
«Το έχω σκεφτεί και το έχω απορρίψει. Από τη στιγμή που ξεκίνησα με τους Αγαμους Θύτες μού ζητούν επιμόνως να το μεταφέρω στην τηλεόραση με καλές προϋποθέσεις και με καλές προθέσεις».
– Πώς προσδιορίζονται οι καλές προθέσεις;
«Εννοώ με υποστήριξη. Οτι μου δίνουν ό,τι καλύτερο μπορούν να προσφέρουν. Αυτό συμβαίνει τα τελευταία 15 χρόνια. Κάθε δύο χρόνια επανέρχεται η πρόταση. Ομολογώ ότι είναι λίγο δύσκολο να μεταφερθεί αυτό το κλίμα στην τηλεόραση. Αλλάζει ο κώδικας, και ίσως μέσα μου δεν έχω βρει πώς μπορεί αυτό το πράγμα να αποκτήσει το ίδιο ενδιαφέρον με τη σκηνική παρουσία του. Το δοκίμασα μία φορά πολύ παλιά και δεν ήταν αυτό που ήθελα. Η πρώτη τηλεοπτική παραγωγή των Αγάμων σε εορταστικό πρόγραμμα έγινε στις αρχές του 1991, όταν δεν είχε γίνει ακόμη καμία απόπειρα σατιρικής εκπομπής. Προηγήθηκε όλων. Παρ΄ όλο που ο κόσμος το δέχθηκε πολύ θετικά, εγώ έκρινα ότι ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό που έβγαινε επί σκηνής με τη ζωντανή παράσταση. Αποφάσισα ότι είναι ένας χώρος που τον αγαπώ έτσι, γιατί ξέρουμε τι κάνουμε. Είκοσι χρόνια το παλεύουμε και νομίζω ότι ήλθε και η ώρα να κλείσει και τον κύκλο του. Σκέπτομαι πώς θα παραδώσουμε τη σκυτάλη στους νεότερους. Ηδη εφέτος άνοιξα τον κύκλο πολύ, συνεργαστήκαμε με νέους καλλιτέχνες. Ηδη συζητούμε αν θα κάνουμε κάποιο αποχαιρετιστήριο των Αγάμων ή να παραχωρήσουμε την τεχνογνωσία και το όνομα σε νεότερους για να συνεχίσουν».
– Δύσκολα πάντως παραδίδεται η σκυτάλη σε νεότερους στην Ελλάδα…
«Μα πώς αλλιώς να γίνει; Αντε να πας πιο δίπλα έστω, αν δεν θες να φύγεις. Εγώ τουλάχιστον σε επίπεδο συνεργασιών έτσι το βλέπω. Οχι εμπορικά, δηλαδή παίρνουμε τον νέο που πουλάει… Ολα αυτά τα χρόνια πέρασαν τουλάχιστον πενήντα συνεργάτες, διαρκώς ανανεωνόμαστε. Δεν μπορεί πια ο κόσμος να βλέπει μερικούς μεσήλικους ασπρομάλληδες οι οποίοι θα κάνουν ότι είναι νέοι».
