Η κοινωνία, αγαπητέ μου, δεν προέκυψε από το καπρίτσιο μιας υπερφυσικής οντότητας.
Εμείς τη φτιάξαμε. Εμείς χάσαμε ή κερδίσαμε.
Ετσι εξαρτημένοι από την κατανάλωση. Εξαρτημένοι από την ιδιοκτησία. Εξαρτημένοι από την πιστωτική κάρτα. Εξαρτημένοι από τα δάνεια. Εξαρτημένοι από το όνειρο μιας πολλαπλάσιας περιουσίας. Εξαρτημένοι από τη μόδα. Εξαρτημένοι από τη ρόδα. Εξαρτημένοι από φθόνο για του φίλου μας την πολυτελή κατοικία. Εξαρτημένοι από αλαζονεία. Εξαρτημένοι από το μαύρο χρήμα.
Εξαρτημένοι από την απάτη. Εξαρτημένοι από την κινητή τηλεφωνία. Εξαρτημένοι από το Χρηματιστήριο. Εξαρτημένοι από την παράνομη συναλλαγή με κάθε κρατική υπηρεσία. Εξαρτημένοι από τις δημόσιες σχέσεις που θα διευκολύνουν «τις δικές μου υποθέσεις». Εξαρτημένοι από την αλλοτρίωση. Εξαρτημένοι από τη δουλοπρέπεια. Εξαρτημένοι από το άγχος. Εξαρτημένοι από τη γουρουνοποίηση μιας καθημερινής 14ωρης εργασίας. Εξαρτημένοι από την αναισθησία για του διπλανού την ολοσχερή χρεοκοπία. Εξαρτημένοι από τον ανταγωνισμό. Εξαρτημένοι από την αγωνία. Εξαρτημένοι από κακία για του αντίπαλου την εξαιρετική οικονομική πορεία. Εξαρτημένοι από δεκάδες υποκατάστατα που αναπληρώνουν την ουσία. Εξαρτημένοι από τον τρόμο σε κάθε δυσκολία. Τρόμος για την απόλυση. Τρόμος από μια πιθανή κρατική χρεοκοπία. Τρόμος από την περικοπή της μισθοδοσίας. Τρόμος από τον εφιάλτη μιας τυφλής εξέγερσης που θα καταστρέψει το κέντρο της Αθήνας. Τρόμος από τον κλέφτη που για ένα καρβέλι ψωμί μπορεί και να με σφάξει. Τρόμος από τις τηλεοπτικές ειδήσεις. Τρόμος από τη Μέρκελ. Τρόμος από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τρόμος από τον Μπαρόζο. Τρόμος από την Κίνα. Τρόμος σε κάθε μου βήμα. Θεέ μου, τι κοινωνία έφτιαξα. Δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο αύριο και στο χτες. Από την αμέριμνη καταναλωτική μανία στην κατοχική μπομπότα που θα τρως και κλαίγοντας θα λες: Νόμισα πως έζησα. Τη ζωή μου, σαν αγχωμένος αόμματος τουρίστας, την προσπέρασα!.
