O,τι κι αν αποφασιστεί στις Βρυξέλλες η Ελλάδα θα παραμείνει μια μικρή αλλά όχι ασήμαντη χώρα ενταγμένη στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ. Ευτυχώς. Κι ας ελπίσουμε ότι δεν θα βρεθεί κανένας άφρονας δικός ή κάποιος «δόλιος ξένος» να μας ξεγελάσει με το παραμύθι της όποιας αυτοκτονικής ανεξαρτησίας-απομόνωσης. Με ή χωρίς ΔΝΤ…
Οπως γιορτάζεται η παράδοξη εφετινή 25η Μαρτίου αυτή είναι η πιο ουσιαστικά πατριωτική και συνάμα προοδευτική σκέψη που μπορεί να διατυπώσει κανείς. Ιστορικά, κοινωνικά, γεωπολιτικά, οικονομικά, αλλά και γιατί αυτό θα σήμαινε κατάλυση των ελευθεριών, η Ελλάδα δεν μπορεί (παράδειγμα) να γίνει Κούβα. Ναι, είναι δύσκολα τα πράγματα με την κρίση, ναι, οι πολίτες αυτής της χώρας, ξεχνώντας τις δικές τους τεράστιες ευθύνες, ατομικές και συλλογικές, τα βάζουν με την «κακιά κυρία Μέρκελ» που δεν ανοίγει τα (προβληματικά) σεντούκια της ώστε να μην περάσουμε πικρά καλοκαίρια αλλά που οι συντεχνίες τους αρνούνται κάθε θυσία που θα βελτίωνε τα πράγματα. Η ουσία όμως είναι ότι δεν είμαστε και δεν είναι νοητό να γίνουμε Κούβα: δεν θα φεύγουμε αύριο κολυμπώντας από μιαν Ελλάδα που τόσοι απελπισμένοι κολυμπώντας προσπαθούν να προσεγγίσουν. Μήτε Κούβα, μήτε Αλβανία, γιατί όλα τα βαλκανικά κράτη στην Ευρωπαϊκή Ενωση θέλουν να ενταχθούν και προφανώς γνωρίζουν καλύτερα από την κυρία Παπαρήγα ή τον μακαρίτη Λάμπρο Φούντα ποιο είναι το συμφέρον τους και πού βρίσκεται, παρά την κρίση, παρά τις θεσμικές και πολιτικές αδυναμίες, το μέλλον.
Ξαναβγήκαν σε δρόμους, πλατείες και τηλεοπτικά παράθυρα όσοι πολέμησαν με λύσσα την ευρωπαϊκή προοπτική, λούφαξαν στη συνέχεια και τώρα λένε διάφορα για την «Ευρώπη των μονοπωλίων». Που υπάρχουν φυσικά, εκεί, αλλού, εδώ. Που όταν είναι αντιπαραγωγικά και αντικοινωνικά πρέπει να καταπολεμηθούν. Κάτι το εφικτό, με δυσκολία, σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το τελείως ανέφικτο σε μικροεθνικό, όπως εδώ. Μα καλά, κανένας δεν παρακολούθησε τον επικό πολύμηνο αγώνα του θεωρητικά πανίσχυρου Ομπάμα ενάντια όχι στους ταξιτζήδες (χαίρε λεβέντη Σαμαρά!) και στους δικηγόρους αλλά στα μονοπώλια για το σύστημα υγείας των ΗΠΑ; Κανένας δεν κατανοεί πώς συστηματικά, από τόσες δεκαετίες, με ποια επιχειρήματα, με ποιους υπερπατριώτες, με ποιους γραφιάδες, οι έμποροι όπλων θριαμβεύουν εδώ, τον καλύτερο ευρωπαίο πελάτη τους, καλύτερο και από την εξίσου θύμα τους ως προς τις πολεμικές παραγγελίες Τουρκία;
Σε έντεκα χρόνια θα συμπληρωθούν δύο αιώνες από την Επανάσταση, όταν ναι μεν απελευθερώθηκε ένα πρώτο μικρό κομμάτι Ελλάδας αλλά για να τοποθετηθεί αμέσως στο ενεχυροδανειστήριο των δανείων για εξοπλισμούς. Μήπως είναι καιρός να αναζητήσουμε και άλλους δρόμους;
