Κατά τα φαινόμενα, στη Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου στις Βρυξέλλες θα συζητηθεί ένα είδος εγγυήσεων προς τη χώρα μας ότι δεν θα αφεθεί να πτωχεύσει.
Και συγκεκριμένα, ότι στην έσχατη ανάγκη που οι διεθνείς αγορές δείξουν απροθυμία χρηματοδότησης και κόψουν τις γραμμές χρήματος προς την Ελλάδα, θα ενεργοποιηθεί προσυμφωνημένη διεθνής συνδρομή τόσο από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όσο και από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ώστε το ενδεχόμενο αυτό να αποκλειστεί.
Ουσιαστικά, οι ευρωπαίοι ηγέτες, δοκιμαζόμενοι και απειλούμενοι και οι ίδιοι από την ελληνική κρίση, ετοιμάζονται να προσφέρουν υπό όρους στην Ελλάδα ένα χρηματοδοτικό μαξιλάρι ασφαλείας, ώστε η χώρα μας με περισσότερη αυτοπεποίθηση να απευθυνθεί στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και να επιτύχει χαμηλότερα επιτόκια για τα δάνειά της. Το κακό είναι ότι και αυτό ακόμη το μεικτό σχήμα ευρωπαϊκής και διεθνούς βοήθειας παραμένει ασαφές, δεν είναι εξασφαλισμένο και αποτελεί, μέχρι την ύστατη ώρα, στοιχείο διαπραγμάτευσης σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.
Οι Γερμανοί επιμένουν ότι δεν μπορεί να προσφερθεί παρά ως λύση έσχατης ανάγκης και μόνον υπό την προϋπόθεση ότι θα προβλεφθούν από την Ευρωπαϊκή Ενωση επιπρόσθετα εργαλεία παρακολούθησης των ελλειμμάτων και των χρεών, επειδή τα υφιστάμενα δεν απεδείχθηκαν ικανά να αποτρέψουν την αύξηση των ελλειμμάτων και των χρεών της Ελλάδας.
Με άλλα λόγια, η κυρία Μέρκελ απαιτεί πρόσθετους μηχανισμούς επιτήρησης για την παροχή ακόμη και αυτής της ελάχιστης ευρωπαϊκής εγγύησης προς τη χώρα μας.
Πιθανώς να υπονοεί την εγκατάσταση στην Ελλάδα ευρωπαίων τοποτηρητών, οι οποίοι θα ελέγχουν ευθέως την κυβέρνηση και θα βεβαιώνουν το μειωμένο της εθνικής κυριαρχίας.
Ως αργά χθες το βράδυ, πυρετώδεις ήταν οι διαβουλεύσεις στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και τίποτε δεν βεβαίωνε ότι ακόμη και με αυτές τις τόσο επαχθείς προϋποθέσεις θα υπήρχε ευτυχής κατάληξη και συμφωνία.
Οπως κι αν έχει πάντως, η χώρα και οι πολίτες της οφείλουν να γνωρίζουν ότι ανεξαρτήτως εξελίξεων θα ακολουθήσει μακρά περίοδος δοκιμασίας. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η Ελλάδα θα υποχρεωθεί σε πάλη διαρκείας με τα ελλείμματα και τα χρέη, με όλες τις κακοδαιμονίες και τις διαρθρωτικές αδυναμίες που την ορίζουν εδώ και δεκαετίες. Ουσιαστικά, θα χρειαστεί έναν καινούργιο αγώνα προκειμένου να απελευθερωθεί από τα βάρη του παρελθόντος και να ανακτήσει τη χαμένη ανεξαρτησία της. Και η 25η Μαρτίου ίσως προσφέρει τον καλύτερο συμβολισμό για τη συνειδητοποίηση των νέων συνθηκών.
