Ζεϊμπέκικο Ι
Οι εν λόγω συναυλίες αποτέλεσαν μια διευρυμένη συνέχεια του πρότζεκτ με τίτλο «Ζεϊμπέκικο Ι» που παρουσίασε το ίδιο συγκρότημα πριν από μερικά χρόνια. Τότε, το Νederlands Βlazer Εnsemble αναζητούσε την επιβίωση του ζεϊμπέκικου ως ρυθμού από την αρχαία Ελλάδα ως τη σύγχρονη ελληνική κλασική δημιουργία και είχε συμπεριλάβει στο πρόγραμμα αρχαιοελληνικούς ύμνους και επίσης έργα του Ψαθά και του Χατζή. Μαθαίνω, δε, ότι το εγχείρημα είναι πιθανό να έχει και συνέχεια, αφού το ολλανδικό συγκρότημα ενδιαφέρεται να εξερευνήσει ακόμη περισσότερο το θέμα της επιρροής της παράδοσης στη σύγχρονη κλασική ελληνική δημιουργία εντάσσοντας, για παράδειγμα, σε κάποιο μελλοντικό πρόγραμμα πέρα από όργανα και φωνές.
Ζεϊμπέκικο ΙΙ
Πουλάει, άραγε, η σύγχρονη ελληνική κλασική μουσική; Εντός συνόρων, η γκρίνια καλά κρατεί. Εξω, πάντως, φαίνεται πως πάμε καλά. Παράδειγμα, οι τρεις sold-out συναυλίες που δόθηκαν την περασμένη εβδομάδα στην Ολλανδία (δύο στο Αμστερνταμ και μία στην περιφέρεια) από το σύνολο πνευστών Νederlands Βlazer Εnsemble. Υπό τον τίτλο «Ζεϊμπέκικο ΙΙ», οι συναυλίες είχαν ως άξονα την ελληνική παράδοση και τον τρόπο- έναν ή περισσότερους- που αυτή «περνά» στη σύγχρονη κλασική δημιουργία της χώρας μας. Στο πλαίσιο αυτό παρουσιάστηκαν έργα τριών ελλήνων συνθετών: το «Αbhisheka» και οι «Μαινάδες» του μονίμως εγκατεστημένου στη Νέα Ζηλανδία Γιάννη Ψαθά, το «Fertility rites» του Χρήστου Χατζή ο οποίος ζει και εργάζεται στον Καναδά και το «Μελωδία γραφομηχανής για 12 πιανίστες» του Γιώργου Κουμεντάκη (εν προκειμένω παίχτηκε σε ενορχήστρωση Γιάννη Σαμπροβαλάκη ). Η επιτυχία, έμαθα από αυτόπτες μάρτυρες, ξεπέρασε και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις.
Ζεϊμπέκικο ΙΙΙ
Τα παραπάνω προκαλούν, βεβαίως, ευφορία αλλά και προβληματισμό. Ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να προκαλούν. Δεν φταίει, λοιπόν, το «προϊόν» που «δεν πουλάει» κατά τη χιλιομασημένη καραμέλα, αλλά μάλλον εμείς που δεν μπορούμε να το πουλήσουμε. Οπου οι προσπάθειες γίνονται σοβαρά, οργανωμένα και στοχευμένα, η σύγχρονη ελληνική κλασική δημιουργία αποδεικνύει ότι μπορεί να γεμίσει αίθουσες. Και όχι ευκαιριακά, αλλά για λόγους που έχουν να κάνουν με την ποιότητα και την πρωτοτυπία. Ας ανοίξουν λοιπόν τα αφτιά και τα μάτια τους όσοι αρέσκονται στο αναμάσημα βολικών κλισέ. Και ας πάψει, επιτέλους, η μουσική να είναι το «αποπαίδι», χωρίς καμιά μέριμνα και ενίσχυση. Ο, τι χρειάζεται είναι βούληση και ενδιαφέρον. Χρήματα δευτερευόντως ή ακόμη και καθόλου.
