Την ώρα που τα αθλητικά ραδιόφωνα μετρούσαν νικημένους και χαμένους _ «ήταν ο Ολυμπιακός που κέρδισε μεν τον αγώνα αλλά χάνει το πρωτάθλημα ή ο Παναθηναϊκός που έχασε μεν τον αγώνα αλλά πάει για το πρωτάθλημα;» _ έφτασε η είδηση: Η γυναίκα που εργαζόταν ως σεκιούριτι στο ΟΑΚΑ, ακριβώς κάτω από τη Θύρα 5, και την οποία στο 67ο λεπτό της αναμέτρησης ο υπεύθυνος ασφαλείας τη μετέφερε αγκαλιά προς το ασθενοφόρο, είχε χτυπήσει σοβαρά. «Χάνει τα δυο της δάχτυλα» ήταν η πρωινή διάγνωση – ανταπόκριση από το ΚΑΤ.
«Δεν ήταν η πρώτη μου φορά ούτε σε γήπεδο ούτε σε ντέρμπι, όπως λανθασμένα λένε από το πρωί. Τέσσερα χρόνια εργάζομαι ως σεκιούριτι στο ΟΑΚΑ. Και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο του Παναθηναϊκού»
, είναι οι πρώτες _ αγανακτισμένες _ κουβέντες που βγαίνουν από το στόμα της άτυχης Ανδρονίκης Τυχερού. Στον θάλαμο του ΚΑΤ χθες το απόγευμα, λίγο μετά το χειρουργείο που της στοίχισε δύο δάκτυλα από το δεξί χέρι της, είναι εξαντλημένη αλλά και θυμωμένη…
«Μερικός ακρωτηριασμός ονυχοφόρου φάλαγγος δείκτη και αντίχειρα και επιπόλαια εγκαύματα στην παλάμη»
είναι ο επίσημος απολογισμός του… μεροκάματου του τρόμου. «Και 100 ευρώ αντί για 35 που παίρνω συνήθως…», προσθέτει. «Μου τα έδωσε ο προϊστάμενος μου, λόγω του τραυματισμού μου. Ηρθαν πάντως εκπρόσωποι της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και ο ίδιος ο αντιπρόεδρος, ο κ. Αντωνιάδης με επισκέφτηκε νωρίτερα και είπαν ότι θα αναλάβουν όλα μου τα έξοδα». Παρηγοριά…
Η Νίκη τα πρωινά εργαζόταν ως σεκιούριτι σε τράπεζες. Τα γήπεδα ήταν «ένα επιπλέον μεροκάματο. Ποτέ ξανά όμως» λέει εμφανώς θυμωμένη _ δεν έχει συμπληρωθεί ούτε 24ωρο από τον σοβαρό τραυματισμό της. «Και δεν πιστεύω ούτε στο ελάχιστο πως θα μπορούσε η δική μου περίπτωση να αποτελέσει αποτρεπτικό παράδειγμα. Μόνο με πραγματικά μέτρα θα μπορούσε να δοθεί λύση. Αλλά τι να περιμένεις όταν τη μία τους πιάνουν και τους περνούν Αυτόφωρο και την επόμενη τους αφήνουν;» ρωτάει ρητορικά.
«Ησουν τυχερή μες στην ατυχία σου»
της δίνει κουράγιο η συνάδελφός της, που έσπευσε να της συμπαρασταθεί. Δεν γνώριζε ούτε το όνομά της αλλά πέρασε παρέα με ακόμη έναν σεκιουριτά για να της δώσουν μια (ακόμη) ανθοδέσμη και να ευχηθούν περαστικά. Στο άκουσμα της λέξης «τυχερή», κοιτάει το μπανταρισμένο χέρι της που ξεκουράζει σε ένα μαξιλάρι. «Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είχα καεί ολόκληρη. Είναι όμως το δεξί μου χέρι. Δεν ξέρω αν μπορώ να βάλω προσθετικά μέλη. Δεν μου είπαν ακόμη. Νομίζω όμως ότι στον αντίχειρα δεν γίνεται. Με τρομάζει λίγο η προσαρμογή και είμαι θυμωμένη. Πρέπει όμως να προχωρήσω. Η ζωή μου θα δυσκολέψει τώρα, αλλά θα τα καταφέρω»…
