O διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Γ. Προβόπουλος το βράδυ της περασμένης Παρασκευής δεν έκρυβε επίσης την ανησυχία του και μαζί την απορία του πώς η Ελλάδα έχασε το πλεονέκτημα των μέτρων. Σε συνομιλίες του σημείωνε ότι αντί να πιέζεται η Γερμανία, η οποία φέρει το βάρος της άρνησης των συμφωνηθέντων με την Ελλάδα, πιέζεται εκ νέου η Ελλάδα η οποία έχει εισέλθει σε περίοδο πρωτοφανούς για τα ευρωπαϊκά δεδομένα δημοσιονομικής προσαρμογής.

Μετέδιδε πάντως ότι έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα η λύση στο ελληνικό πρόβλημα θα είναι διπλή και πιθανότατα να οριστικοποιηθεί ως τη σύνοδο της προσεχούς Πέμπτης. Κατά τα φαινόμενα η Ελλάδα δεν θα αποφύγει την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, γεγονός που θα επιτρέψει και στους Γερμανούς να συμφωνήσουν σε συμπληρωματική βοήθεια. Αλλωστε η βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δεν είναι απεριόριστη. Οπως εξηγεί ο κ. Προβόπουλος είναι αντίστοιχη των εισφορών κάθε χώρας, συνήθως δεκαπλάσια. Εκτιμάται λοιπόν ότι θα κινείται κοντά στα 10 δισ. ευρώ και θα πρέπει να συμπληρωθεί από τον προετοιμαζόμενο ευρωπαϊκό μηχανισμό βοήθειας.

Αυτή ακριβώς η διπλή λύση θα προκριθεί πιθανώς στη σύνοδο κορυφής της προσεχούς Πέμπτης. Δεν είναι τυχαίο ότι το βράδυ της περασμένης Παρασκευής ο επικεφαλής της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο επικοινώνησε με τον πρωθυπουργό κ. Γ. Παπανδρέου και του μετέφερε ότι θα ασκήσει όση πίεση διαθέτει προκειμένου να ληφθεί απόφαση στις 25 Μαρτίου. Οπως επίσης δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα η κυρία Μέρκελ, όπως ανακοινώθηκε από την καγκελαρία, θα συζητήσει με τους εταίρους της στον κυβερνητικό συνασπισμό το θέμα της βοήθειας προς την Ελλάδα.

Κατά τα φαινόμενα, εν όψει της συνόδου κορυφής, δρομολογείται η περιγραφόμενη «διπλή λύση» για την Ελλάδα. Αν τελικώς υιοθετηθεί, θα μοιάζει δυστυχώς με καθεστώς διπλού διεθνούς οικονομικού ελέγχου. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα μας ελέγχει ανά μήνα προκειμένου να εκταμιεύει τη βοήθεια και ταυτόχρονα θα απαιτεί διαρθρωτικές αλλαγές. Την ίδια στιγμή η Ευρώπη θα ασκεί τη δική της πίεση μέσω των αυξημένων δυνατοτήτων του καθεστώτος επιτήρησης στο οποίο έχουμε ήδη υπαχθεί. Μετέωρο παραμένει το ερώτημα τι θα σημάνουν όλα αυτά για την κοινωνική συνοχή και το πολιτικό σύστημα. Πολύ περισσότερο μάλιστα αν όλα θα εξελιχθούν, όπως φαίνεται, ανήμερα την 25η Μαρτίου και συμπέσει η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας με τον εορτασμό της εθνικής ανεξαρτησίας.