Δεν έχει σημασία αν το Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΡS) θα πετύχει σήμερα φλος ρουαγιάλ. Η Μαρτίν Ομπρί έχει ήδη κερδίσει το στοίχημα. Δεκαέξι μήνες μετά την αμφιλεγόμενη εκλογή της στην κεφαλή του κόμματος, η δήμαρχος της Λιλ βγαίνει ενισχυμένη σε τρία μέτωπα: ως πρώτη γραμματέας του ΡS για να φέρει εις πέρας την ανανέωσή του, ως επικεφαλής της αντιπολίτευσης στο τιμόνι ενός κόμματος που δεσπόζει στην Αριστερά, ως αναγνωρισμένη προεδροποιήσιμη για το 2012.
Τυπικά το μέλλον διαγράφεται ρόδινο για το ΡS και την πρώτη γραμματέα του. Μόνο που είναι σαν νικηφόρος κολοσσός με πήλινα πόδια.
Το προηγούμενο του 2004- όταν το ΡS κέρδισε περιφερειακές, δημοτικές και ευρωπαϊκές εκλογέςδείχνει ότι ένας τοπικός θρίαμβος δεν εγγυάται εθνική νίκη.
Από την ήττα του Λιονέλ Ζοσπέν το 2002, οι Σοσιαλιστές έχουν τρία μειονεκτήματα να αντιμετωπίσουν: ηγεσία, πρόγραμμα και συμμαχίες. Η κυρία Ομπρί κατάφερε να επιβάλει την ηγεσία της, όμως σύντομα θα δοκιμαστεί σκληρά. Η προεκλογική εκστρατεία των προεδρικών που ξεκινάει ήδη από σήμερα και οι ανοικτές προκριματικές, που έχουν προγραμματιστεί για το 2011 στο σύνολο των φίλων των Σοσιαλιστών, κινδυνεύουν να αποσταθεροποιήσουν την ενότητα και να αναζωπυρώσουν τον πόλεμο των «εγώ».
Οσο για το πρόγραμμα του 2012, πώς θα συνδυάζει τον νεωτερισμό του Ντομινίκ ΣτροςΚαν, τη «σοσιαλιστική φιλελεύθερου» ρητορική του Μπερτράν Ντελανοέ, την οικολογική διάσταση και τη ριζοσπαστικότητα της αριστερής πτέρυγας που εκπροσωπεί ο Μπενουά Αμόν; Ο ανταγωνισμός αναμένεται σφοδρός ανάμεσα στους διάφορους εφευρέτες του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα».
Το περιεχόμενο του προγράμματος θα βαρύνει στις συμμαχίες. Πάντως η αναμέτρηση της περασμένης Κυριακής ξαναμοίρασε την τράπουλα. Το 1997, όταν ο κ. Ζοσπέν οικοδόμησε την «πλουραλιστική Αριστερά», το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε 9,58% και οι Πράσινοι 3,71%. Σήμερα, με ποσοστό πάνω από 12%, η Ευρώπη Οικολογία είναι ο κύριος εταίρος του ΡS και το Μέτωπο της Αριστεράς, που συγκεντρώνει το ΚΚ και το Κόμμα της Αριστεράς, σταθεροποιείται γύρω στο 6%. Με τέτοιους συμμάχους, η οικοδόμηση του «κοινού σπιτιού» της Αριστεράς που ονειρεύεται η κυρία Ομπρί θα είναι δύσκολη.
