Τελευταία πολλοί προκρίνουν τη λύση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Οτι η Ελλάδα θα πρέπει να προσφύγει στο ΔΝΤ για να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση του χρέους της και την κάλυψη των ελλειμμάτων της. Η λύση όμως του ΔΝΤ δεν είναι απλή και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να λειτουργήσει, αν προηγουμένως δεν έχει εξασφαλιστεί η υποστήριξη της κοινής γνώμης.
Κατ΄ αρχάς η προσφυγή στο ΔΝΤ συνιστά στίγμα για τη χώρα από το οποίο δύσκολα μπορεί να απαλλαγεί. Και τούτο διότι από τη στιγμή που θα αποφασίσει να προσφύγει στο ΔΝΤ σημαίνει ότι δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές. Είναι σαν να έχει χρεοκοπήσει. Και η εντύπωση αυτή που δημιουργείται στη διεθνή επενδυτική κοινότητα χρειάζεται χρόνια για να αλλάξει. Επί παραδείγματι, το Μεξικό και η Αργεντινή που είχαν καταλήξει στην «αγκαλιά» του ΔΝΤ πριν από περίπου 10 χρόνια ακόμη δεν έχουν καταφέρει να αποβάλουν το στίγμα που τους ακολουθεί.
Προσφυγή στο ΔΝΤ δεν σημαίνει ότι παύει η εξάρτηση από τις αγορές. Διότι τα κεφάλαια που θα αντλήσουμε από τον διεθνή οργανισμό θα είναι της τάξεως των 10 δισ. ευρώ και θα δοθούν τμηματικά, με σκληρούς όρους. Η Ρουμανία, π.χ., απαίτησε και πήρε την απόλυση 130.000 δημοσίων υπαλλήλων. Το ΔΝΤ είναι πολύ πιο αυστηρό και συστηματικό στην εφαρμογή των μέτρων. Για να εκταμιεύσει τα χρήματα της βοήθειας ελέγχει λεπτομερώς την εφαρμογή και αποτελεσματικότητά τους και σε περίπτωση απόκλισης από τον στόχο επιβάλλει νέα. Είναι λοιπόν λάθος να υποστηρίζεται ότι τα πρόσφατα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση είναι σκληρά όπως του ΔΝΤ.
Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι προσφυγή στο ΔΝΤ δεν μπορεί να γίνει χωρίς λαϊκή στήριξη. Διότι, αν δεν γνωρίζει ο ελληνικός λαός- ο οποίος ακόμη δεν έχει χωνέψει το πακέτο των μέτρων – τι θα αντιμετωπίσει και για πόσα χρόνια θα χρειαστεί να κάνει θυσίες, η κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να προωθήσει κατάργηση κεκτημένων κατ΄ εντολήν του ΔΝΤ χωρίς κοινωνική έκρηξη.
