Η Σελάνα Βροντή απαντά στις ερωτήσεις του «Βήματος».
– Πώς γεννήθηκε η ιδέα να κινηματογραφήσετε την καθημερινότητα ενός γάτου;
«Γεννήθηκε από τον ίδιο τον γάτο και τον χαρακτήρα του. Και από όλα όσα του συνέβαιναν. Είναι λίγο δύσκολο να ταυτιστεί κάποιος με έναν γάτο, αλλά ο Ζorroέχει δυνατά προτερήματα και ελαττώματα, τα οποία παρουσιάζονται στον καθένα μας. Και είναι γνήσιος ήρωας. Αυτό δηλαδή που λείπει από τη σημερινή κοινωνία».
– Πόσο βολικό αποδείχτηκε το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής σάς ανήκε;
«Το γεγονός ότι είμαι η κηδεμόνας του Ζorroέκανε τα γυρίσματα πιο εύκολα. Με άκουγε, ακολουθούσε τις οδηγίες μου και γενικώς με άφηνε να τον παρακολουθήσω με την κάμερα. Επίσης το ότι ζούσα στην περιοχή, μού έδινε πρόσβαση σε πράγματα και χώρους που ένας επισκέπτης δεν θα μπορούσε να έχει».
– Μέσα από την καθημερινότητα του γάτου βλέπουμε να αποτυπώνεται μια Αθήνα που δείχνει να μην έχει πλέον θέση στο τσιμεντένιο τοπίο. Εχει; «Το gentifrication του Ψυρρή και της γύρω περιοχής επέφερε αλλαγές στον κοινωνικό ιστό. Οχι απαραίτητα καλές. Ο στόχος ήταν η γειτονιά του Ψυρρή να γίνει το Σόχο της Αθήνας, αλλά η ιδέα απέτυχε παταγωδώς. Η περιοχή έχασε πολλά στοιχεία από τον παλιό της χαρακτήρα και δεν τα αναπλήρωσε σωστά με καινούργια στοιχεία ή οργανισμούς. Χάθηκε το παλιό χωρίς να έρθει το καινούργιο».
– Εχουν θέση τα αδέσποτα ζώα στη σημερινή Αθήνα;
«Με την αύξηση των αυτοκινήτων και των ανθρώπων που θέλουν να βγάλουν κέρδος, αναγκαστικά τα αδέσποτα κινδυνεύουν περισσότερο. Από την άλλη, μου αρέσει πολύ να βλέπω αδέσποτα σκυλιά να κάθονται έξω από ένα ακριβό ξενοδοχείο ή μια τράπεζα και να γίνονται μέλη μιας αστικής κοινωνίας. Στο Λονδίνο ή σε άλλες δυτικές μητροπόλεις δεν βλέπεις αδέσποτα στους δρόμους. Μου αρέσει αυτή η άνεση των Ελλήνων, που δεν ενοχλούνται από την παρουσία ζώων». – Τι θα θέλατε να «πάρει» μαζί του ο θεατής βλέποντας την ταινία σας;
«Μια Αθήνα, αλλά και έναν ήρωα, που δεν συνηθίζουμε να βλέπουμε».
