Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν αποφάσισε ακόμη κάποια δανειακή βοήθεια όχι για να βγούμε από την κρίση αλλά- στην κυριολεξία- για να «βγάλουμε τον χρόνο και μετά βλέπουμε»: θα το αποφασίσει στις 25 του Μάρτη. Ισως. Γιατί οι Γερμανοί διστάζουν. Αν δεν το αποφασίσει «απειλούμε» ότι θα πάμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δηλαδή θα αλλάξουμε τον προσανατολισμό μας. Θα μπούμε σε διαδικασία που μπορεί να μας ωθήσει έξω από το ευρώ και ταυτόχρονα από την ενεργό και ισότιμη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Δηλαδή στην ακριβώς αντίθετη τροχιά από όλους τους γείτονές μας. Της Τουρκίας περιλαμβανομένης. Μερικοί- στην κυβέρνηση- χρησιμοποιούν την προοπτική προσφυγής στο ΔΝΤ σαν όπλο πίεσης, κυρίως εναντίον της Γερμανίας. Ποιος τους είπε όμως ότι πολλοί, στη Γερμανία, στην Ολλανδία και στην Αυστρία, δεν επιδιώκουν ακριβώς την απαλλαγή τους από τους σπάταλους Μεσόγειους, με πρώτη δόση εμάς, ώστε το ευρώ να γίνει κυρίως μάρκο και οι «σοβαροί» να μείνουν με τους «σοβαρούς»; Από αρκετούς μήνες έχουμε μιαν άτυπη αλλά πανίσχυρη συμμαχία ανάμεσα στους τελικά κερδοσκοπικούς «οίκους αξιολόγησης», τους σπεκουλαδόρους «επενδυτές» (αλλά δυστυχώς αυτοί έχουν στα χέρια τους τα χρήματα), μερικές μεγάλες αγγλόφωνες εφημερίδες και ορισμένους «σκληρούς» και πανίσχυρους ευρωπαϊκούς παράγοντες. Οι μεν θέλουν να χτυπήσουν το ευρώ, που είναι ευάλωτο γιατί δεν το στηρίξαμε ποτέ με μια κοινή οικονομική και δημοσιονομική πολιτική και εκμεταλλεύονται την περίπτωση της χώρας μας για να το κατατροπώσουν. Οι δε πίστευαν και πιστεύουν σε ένα ευρώ-μάρκο, στήριγμα της δικής τους οικονομίας, σε μιαν Ευρώπη αποκλειστικά ελεύθερων συναλλαγών, χωρίς την τροχοπέδη της κοινοτικής αλληλεγγύης. Παλαιός ο καβγάς. Ξεκίνησε πριν από την ίδρυση της Κοινής Αγοράς. Το νέο είναι η εθνικιστική και συνεπώς αντιευρωπαϊκή τάση κάποιων σύγχρονων Γερμανών που δεν διαφέρουν πια από τους περισσότερους βρετανούς ευρωσκεπτικιστές.
Δεν είναι, φυσικά, όλοι οι Γερμανοί ευρωσκεπτικιστές και εθνικιστές. Οι εσωτερικές διαφωνίες τους εξηγούν τα απίστευτα σκαμπανεβάσματα των σχέσεών τους με τη Γαλλία (άλλο Σαρκοζί- Μέρκελ και άλλο Λαγκάρντ- Σόιμπλε!) και τις ανακολουθίες τους για το «ελληνικό ζήτημα» που θυμίζουν κινέζικο μαρτύριο.
Ναι, αλλά εμείς; Το πιο ισχυρό χαρτί μας δεν είναι οι αντιευρωπαϊκοί εκβιασμοί για ΔΝΤ ή Κίνα (που δεν καλύπτουν τις εσωτερικές μας αδυναμίες όπως αποκαλύπτονται κάθε ημέρα- και τώρα με το νέο φορολογικό της δήθεν δικαιοσύνης!) αλλά και απέναντι στη Γερμανία η περισσότερη Ευρώπη. Φοβάμαι όμως ότι όσοι, ΠαΣοΚ και μη ΠαΣοΚ, την αποδέχτηκαν χωρίς, ιστορικά, ποτέ να την αγαπήσουν δεν το καταλαβαίνουν. Γνωστοί είναι…
