Ενας άνθρωπος ώριμος, μορφωμένος, χωρίς πρόβλημα επαγγελματικό, γόνος οικογένειας καλής και ευκατάστατης, σκοτώθηκε πριν από μερικές ημέρες μέσα στη μαύρη νύχτα, στη Δάφνη, δίνοντας, πάνοπλος, μάχη με αστυνομικούς. Τρομοκράτης; Η Αστυνομία ερευνά. «Αναρχοαυτόνομος»; Αυτό σίγουρα. Το επιβεβαιώνουν οι τοίχοι στα Εξάρχεια και οι γεμάτες συγκίνηση δηλώσεις ελεύθερων και κρατούμενων συντρόφων του που μεταδόθηκαν από το Διαδίκτυο. Ολοι μας είδαμε τις φωτογραφίες του Λάμπρου Φούντα. Και όλοι προσπαθούμε να καταλάβουμε.
Να καταλάβουμε τι; Οι αριστερές και αριστερίστικες, επαναστατικές και μη οργανώσεις και ομάδες, παλαιές και τωρινές, περιλάμβαναν και περιλαμβάνουν περισσότερους γόνους αστικών και μικροαστικών οικογενειών από ό,τι «κολασμένους της γης». Το γνωρίζουμε όλοι αλλά συστηματικά το ξεχνάμε προφανώς για να μη διαψεύδεται, στη νεολαία τουλάχιστον, ο μύθος «του προλεταριάτου που μόνο τις αλυσίδες του έχει να χάσει». Η συμβολή παλαιών και συχνά λαμπρών μαθητών του πανάκριβου «Κολλεγίου», του «Μακρή» (Παναγιωτόπουλου- Ελευθεριάδη) ή του «Μωραΐτη» δεν είναι διαφορετική από τη συμβολή των νυχτερινών τεχνικών σχολών. Τουλάχιστον στις πόλεις.
Δεν γνωρίζουμε ακόμα για τον επαναστάτηαναρχικό Λάμπρο Φούντα κάτι το συγκεκριμένο, με εξαίρεση το γεγονός ότι οπλοφορούσε και έκανε και χρήση του όπλου του, έχοντας πάρει όλα τα μέτρα που απαιτούν αυτού του τύπου οι δραστηριότητες, και ότι δεν ήταν μόνος. Θα μάθουμε περισσότερα; Μακάρι. Οχι για να ικανοποιηθεί κάποια περιέργεια, αλλά γιατί αν η Αστυνομία εντοπίσει τους ανθρώπους της ομάδας στην οποία ανήκε (μόνο τρομοκρατική;) μπορεί να δοθούν επιτέλους απαντήσεις στα όσα μυστήρια καλύπτουν τους διαδόχους της 17Ν, δηλαδή τη νέα γενιά τρομοκρατών.
Πράγμα σημαντικό. Γιατί οι «σκληροί» των διαφόρων «επαναστατικών» ομάδων είναι το επικίνδυνο ρομαντικό παράδειγμα για τόσα επαναστατημένα παιδιά που τα πιο ευάλωτα από αυτά, ψυχολογικά ή και κοινωνικά, αναζητούν ευκαιρίες και δρόμους για την «αναβάθμιση» της δράσης τους. Κυρίως σήμερα που η κρίση δημιουργεί κατάλληλες για κάτι τέτοιο συνθήκες τις οποίες εντείνει η ρητορεία της ριζοσπαστικής Αριστεράς αλλά και η εμφάνιση μιας εξίσου επικίνδυνης, σταδιακά τουλάχιστον, άκρας και βίαιης Δεξιάς.
«Κρίμα το παλικάρι» είπαν ασφαλώς πολλοί για τον Λάμπρο Φούντα. Ισως για διαφορετικούς ο καθένας λόγους, ξεκινώντας φυσικά από τον πιο απλό, τον λόγο της ανθρωπιάς. Θα ήταν όμως ενδιαφέρον κάποιοι πραγματικά ειδικοί να ψάξουν, να βρουν και να μας πουν από ποιους προσωπικούς, ψυχολογικούς και κοινωνικούς δρόμους πέρασε (και πέρασαν σε χρόνια ελευθερίας τόσοι άλλοι…) για να φτάσει ως το μέγα κοινωνικό μίσος που τον οδήγησε στο όπλο που κάποτε θα σκότωνε αλλά πρόλαβε να προκαλέσει τον δικό του χαμό.
