Οι αστυνομικές αρχές συνήθως δρουν βάσει στερεοτύπων.
Πιστεύουν για παράδειγμα ότι οι διαδηλωτές συνιστούν έτσι κι αλλιώς απειλή, γενικώς ότι τα πλήθη είναι κατά βάση εχθρικά και έτοιμα για όλα.
Κάπως έτσι δύσκολα ξεχωρίζουν και ευκολότερα τσουβαλιάζουν. Στις περισσότερες των περιπτώσεων μάλιστα ομαδοποιούν λανθασμένα και στοχοποιούν κατά τρόπο στρεβλό, με αποτέλεσμα να γενικεύεται η καταστολή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους δημοκρατικούς θεσμούς και τη νομιμότητα.
Το κακό είναι ότι η αστυνομική ασθένεια μεταδίδεται και στους πολιτικούς προϊσταμένους, οι οποίοι αργά ή γρήγορα απορροφώνται από την αστυνομική εκδοχή του έργου τους.
Εχει διαχρονικά παρατηρηθεί ότι τα εμπλεκόμενα με τη δημόσια τάξη και ασφάλεια πολιτικά πρόσωπα χάνουν βαθμιαία την πολιτικότητά τους και προϊόντος του χρόνου την ερμηνευτική και αναλυτική ικανότητά τους.
Κυριαρχεί με τον καιρό η αστυνομική προσέγγιση των γεγονότων, η καταστολή γίνεται δεύτερη φύση και η ερμηνεία των κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων περνά πρώτα από τα κλομπ και την υπερχρήση των χημικών και έπειτα από οτιδήποτε άλλο.
Συνήθως οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες αποσιωπώνται ή δεν αξιολογούνται και έναντι αυτών αναπτύσσονται μύθοι και χίμαιρες.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην παρούσα φάση η επανάκαμψη της τρομοκρατίας αποδόθηκε στη σύνδεση των Εξαρχείων με το οργανωμένο έγκλημα.
Τα γεγονότα και ο νεκρός της Δάφνης καταρρίπτουν ακριβώς τους πολιτικοαστυνομικούς μύθους της τελευταίας περιόδου.
Το πρόσωπο που συνεπλάκη με τους αστυνομικούς τα ξημερώματα της περασμένης Τετάρτης, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που διέθετε, αλλά και ο επαγγελματικός του βίος δείχνουν πιο σύνθετα πράγματα και παραπέμπουν σε σοβαρές πολιτικές διεργασίες, που εξελίσσονται εδώ και δεκαετίες με αμείωτη ένταση στον ευρύτερο κύκλο της επαναστατικής βίας.
Πρόκειται για φαινόμενο και διεργασίες που δεν εξαρτώνται ούτε ορίζονται από την υποτιθέμενη επαφή των Εξαρχείων με το οργανωμένο έγκλημα. Αλλες είναι οι αφετηρίες, πολύ βαθύτερες των αστυνομικών προσεγγίσεων.
Κακά τα ψέματα, το φαινόμενο της τρομοκρατίας στην Ελλάδα έχει ιστορικότητα, είναι καθαρά πολιτικό και γι΄ αυτό διαρκεί στον χρόνο.
Και βεβαίως δεν μπορεί να εξηγηθεί, ούτε να κατανοηθεί, ακόμη και από τους πλέον φιλόδοξους των σύγχρονων Ιαβέρηδων.
