Σε 790 εκατομμύρια ευρώ ανέρχεται το ποσό των χρημάτων που δαπανήθηκε στο πεδίο… της διαφθοράς τη χρονιά που πέρασε, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τransparency Ιnternational. Προφανώς το άνοιγμα δεν θα μπορέσει να καλυφθεί ούτε από τη σύνταξη ευρωβουλευτού της κυρίας Νάνας Μούσχουρη ούτε από τις εισφορές στο ταμείο εθνικής σωτηρίας που συνέστησε ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Φίλιππος Πετσάλνικος. Θυμίζω ότι το τελευταίο ταμείο εθνικής σωτηρίας χρονολογείται από τους Βαλκανικούς Πολέμους, όταν με τα χρήματα των πλουσίων της εποχής- φυσικά του Αβέρωφ- αγοράστηκε το φερώνυμο θωρηκτό. Στις σημερινές συνθήκες το ταμείο εθνικής σωτηρίας συγκροτείται προφανώς για την τιμή των όπλων ή για την τιμή των βουλευτών, διότι με τα 1.000 ευρώ του ενός και με το αυτοκίνητο του άλλου το έλλειμμα δεν πρόκειται να μειωθεί, όπως μας το έχουν ζητήσει οι κηδεμόνες μας. Ακόμη και στο επίπεδο του συμβολισμού μια τέτοια κίνηση σήμερα δεν έχει καμία αξία όταν λεηλατείται το εισόδημα των πολιτών που λαμβάνουν τον βασικό μηνιαίο μισθό. Είναι σαν εκείνο το pain d΄Εspagne της Μαρίας Αντουανέτας. Θα είχε μεγαλύτερη αξία να δημιουργηθούν ταμεία ενίσχυσης αναξιοπαθούντων- μια κατηγορία που θα αρχίσει να πυκνώνει. Και εδώ φυσικά δεν εννοώ μόνο τα φυσικά πρόσωπα. Εννοώ και τους οργανισμούς, του στενότερου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που σταδιακά περιπίπτουν σε βαθύτατη ένδεια. Είπαμε, μειώσεις, περικοπές, περιστολές, ναι. Αλλά με ορισμένα κριτήρια. Διαφορετικά στο τέλος του τούνελ, που δεν το βλέπουμε ούτε με κιάλι, δεν θα έχει μείνει τίποτε όρθιο.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών. Το χρέος των 33 εκατομμυρίων ευρώ για συνδρομές σε ψηφιακά περιοδικά, χωρίς τα οποία δεν νοείται πανεπιστημιακή εκπαιδευτική και ερευνητική δουλειά, έχει αποκόψει τα ελληνικά πανεπιστήμια από τη διεθνή πανεπιστημιακή κοινότητα. Μπροστά στα 790 εκατομμύρια ευρώ της διαφθοράς, πολλά από τα οποία έφυγαν από τα φανερά ή κρυφά δημόσια ταμεία, το ποσό μοιάζει ασήμαντο. Και όμως το κονδύλι επανεξετάζεται. Ως τι; Μήπως ως άχρηστο; Οι δημόσιες δαπάνες είναι όντως υπέρογκες. Η περικοπή ας αρχίσει λοιπόν από τις περιττές και τις πολυτελείς. Ας περικοπεί αμέσως η δαπάνη για αυτοκίνητα σε πλήθος προσώπων της δημόσιας ζωής. Κανένα κρατικό αυτοκίνητο. Ολοι με τη συγκοινωνία ή με το ιδιωτικό τους όχημα, που θα το αγοράζουν και θα το συντηρούν κανονικά. Οι περισσότεροι Ελληνες φαίνεται ότι συμφωνούν με τα μέτρα. Αλλά οι πολιτικοί που παίρνουν τις αποφάσεις πρέπει να δουν και το δημόσιο συμφέρον. Διαφορετικά θα φτάσουμε να έχουμε ανάγκη ακόμη και τη σύνταξη της Νάνας.
