Πενήντα χρόνια στο θέατρο κλείνει το 2010 ο Τάκης Βουτέρηςκαι το γιορτάζει με δύο μονολόγους στην παράσταση με τον γενικό τίτλο «Νύχτες εξόδου», η οποία περιλαμβάνει την «Εξοδο» τουΓιώργου Μανιώτηκαι τις «Δύσκολες νύχτες του κυρίου Θωμά», που έγραψε προ τριετίας ειδικά για εκείνον οΙάκωβος Καμπανέλλης.
Καθισμένος στο γραφείο του Θεάτρου Εξαρχείων, που γιορτάζει κι αυτό, με τη σειρά του, την πρώτη του εικοσαετία, ο σκηνοθέτης και ηθοποιός κάνει μια αναδρομή στις δεκαετίες που πέρασαν και στέκεται κατ΄ αρχάς στις απώλειες, τις σημαντικές εκείνες απώλειες που τον διαμόρφωσαν, ξεκινώντας από το Θέατρο Τέχνης, παράλληλα με τη Νομική.
«Ο Γιώργος Λαζάνης ήταν ένας αγαπημένος άνθρωπος για μένα,ένας πολύ σπουδαίος ηθοποιός και ουσιαστικά ο δάσκαλός μου στη σχολή. Είχαμε συνδεθεί πολύ φιλικά, κάναμε παρέα.Μετά εγώ έφυγα.Δύσκολααλλά ευτυχισμένα χρόνια»λέει και προσθέτει:«Οταν είσαι νέος δεν σε ενδιαφέρει τι θα συμβεί αργότερα.Ζεις το τώρα και μάλιστα πολύ ωραία.Κοιμόμασταν μέσα στο θέατρο,κρυώναμε αλλά όλα γύρω μας ήταν ζεστά…Το θέατρο,οι φίλοι,τα κορίτσια.
Και τώρα είναι ωραία τα χρόνια,μόνο που είμαι εβδομήντα χρόνων».
Μαθητής ακόμη της σχολής έπαιξε στον «Αρτούρο Ούι» τουΜπρεχτ- πρωταγωνιστής ήταν οΛαζάνης. «Θυμάμαι τον Κουννα τον διδάσκει και δεν νομίζω να έχω αισθανθεί στο θέατρο άλλη φορά τέτοια συγκίνηση και μέθεξη. Ηταν τόσο προικισμένος. Στους “Πέρσες” για να διδάξει τον Αγγελιαφόροξεκίνησε από το φουαγέ, ήρθε τρέχοντας στη σκηνή και έπεσε στο πάτωμαγλείφοντάς το μανιωδώς. Ηταν σαν να έβλεπες τον αγώνα που έκανε ο Αγγελιαφόρος για να φέρει το μήνυμα από τη Σαλαμίνα στην Αθήνα.Συγκλονιστική στιγμή».
Το 1968 μαζί με μια ομάδα ηθοποιών (Χαραλάμπους, Καυκαρίδης, Μπεμπεδέλη, Γαϊτανοπούλου,Βουτέρης,Καραγιάννη ) αποχώρησε από το Θέατρο Τέχνης γιατί ένιωθε να ασφυκτιά στην Αθήνα της επταετίας.«Στην Κύπρο συνάντησα έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου,τον Ανδρέα Χριστοφίδη,γενικό διευθυντή τότε του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου και Τηλεόρασης,μετέπειτα υπουργό Παιδείας, ποιητή. Ηταν εκείνος που μας αγκάλιασε και μας έφτιαξε θέατρο. Εκεί, με τις καταβολές που κουβαλούσαμε,ανακαλύψαμε την τέχνη μας».Στην Κύπρο γνώρισε και τον πρέσβη της Κούβας, μέσα από τον οποίο μυήθηκε στο θέατρο της Λατινικής Αμερικής. Δύο χρόνια μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, το 1976, ίδρυσε το Θέατρο του Πειραιά:«Λειτούργησε για 13 χρόνια και ήταν κυρίως αφιερωμένο στο ελληνικό έργο(σ.σ.:Διαλεγμένος,Μανιώτης,Μάτεσις,Ζιώγας, Χρυσούλης,Σκούρτης,Καμπανέλλης κ.ά.),στον απόηχο της μεταπολιτευτικής φιλοσοφίας» . Το 1990, μαζί με τηνΑννίτα Δεκαβάλλα,εγκαινίασαν το Θέατρο Εξαρχείων και στράφηκαν στο παγκόσμιο ρεπερτόριο (ανέβασαν πολύΑρθουρ Μίλερ,με τον οποίο και ανέπτυξαν φιλικές σχέσεις).
«Γνώρισα την Αννίτα το 1981, όταν ήρθε να ζητήσει δουλειά στο Θέατρο του Πειραιά.Μόλις είχε τελειώσει τη Σχολή του Κατσέλη. Και από τότε είμαστε μαζί. Με τη νεότητά της μπόλιασε εμένα και όλα όσα κάναμε.Με τον καιρό έγινε μια άξια συνάδελφος ηθοποιός. Παράλληλα είναι η εισηγήτρια του δραματολογίου καθώς έρχεται σε επαφή με έργα από όλον τον κόσμο.Τα διαβάζει και prima vista τα μεταφράζει σε μένα ενώ οι μεταφράσεις που κάνει για το θέατρο ξεχωρίζουν. Αρα κρατάει ένα μεγάλο μέρος, ίσως και το μεγαλύτερο του Θεάτρου Εξαρχείων».
Ο Τάκης Βουτέρης ξεχωρίζει τους δύο μονολόγους που θα ερμηνεύσει και ως προς τη θεματολογία και ως προς τη γλώσσα τους-«έχουν τη λατρεία του λόγου, της ελληνικής λέξης, κάτι που απουσιάζει αισθητά σήμερα». Ξεκινά με την ένταση του κειμένου του Μανιώτη για να καταλήξει στη γλυκύτητα του Καμπανέλλη. Στην αρχή είναι ο στρατηγός που απευθύνεται, σε άπταιστη καθαρεύουσα, στους νεοσύλλεκτους πριν από την πρώτη τους έξοδο στην πόλη. Τους μιλάει για τη διαστρωμάτωση της πόλης και τη συμπεριφορά τους- αλλιώς συμπεριφέρεσαι στο κέντρο, αλλιώς στην παραλία ή στις ακραίες συνοικίες. «Κάποια στιγμή»λέει ο Τάκης Βουτέρης«περνά στην προσωπική του ζωή και μιλάει με τους αντίστοιχους όρουςσε μια de profundis εξομολόγηση ενός γεροστρατηγού που έχει συσσωρεύσει μέσα του μίσος». Και εκεί εμφανίζεται ο καλοκάγαθος κύριος Θωμάς, ο συνταξιούχος καθηγητής που ξενυχτάει και μιλάει στη γυναίκα του- σαν να είναι εκεί δίπλα του, κι ας έχει πεθάνει.
«Οχι, δεν θα άλλαζα τίποτα μέσα σε αυτά τα πενήντα χρόνια»καταλήγει. «Μόνο που θα ήθελα περισσότερη οικονομική άνεση στη δουλειά μουαλλά αυτό είναι κάτι που το μοιράζομαι με πολλούς.Ζούμε σε ένα κράτος που δεν αγαπά το θέατρο και αυτό είναι πολύ θλιβερό».Μοιρασμένος ανάμεσα στη σκηνοθεσία και στην υποκριτική, ξεχωρίζει και ρόλους και έργα μέσα σε αυτόν τον μισό αιώνα: τον μεσιέ Ενρί από την «Ευρυδίκη» τουΑνούιγστην Κύπρο, την «Αυλή των Θαυμάτων» του Καμπανέλλη στο ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων αλλά και με ερασιτέχνες στις φυλακές της Αίγινας, το «Μάνα, μητέρα, μαμά» του Διαλεγμένου στο Θέατρο του Πειραιά, την «Κυρία Κλάιν» με τηνΕλένη Χατζηαργύρη- «μια γνωριμία με έναν υπέροχο άνθρωπο και μια μεγάλη ηθοποιό», το «Σπασμένο γυαλί» τουΜίλεργια την ερμηνεία της Αννίτας Δεκαβάλλα, όπως και τις «Χρωματιστές γυναίκες» τουΖιώγα… Τώρα είναι η σειρά για «Νύχτες εξόδου».
Η παράσταση «Νύχτες εξόδου» περιλαμβάνει τους μονολόγους «Η έξοδος» του Γιώργου Μανιώτη και «Οι δύσκολες νύχτες του κυρίου Θωμά» του Ιάκωβου Καμπανέλλη,σε σκηνοθεσία και ερμηνεία του Τάκη Βουτέρη.Σκηνικά Μαγιού Τρικεριώτη,μουσική Πλάτων Ανδριτσάκης,φωτισμοί Αλέκος Αναστασίου.Η πρεμιέρα θα δοθεί στο Θέατρο Εξαρχείων,στις 15 Ιανουαρίου 2010,στις 21.00.
