ΑΓΝΗ ΜΠΑΛΤΣΑ
Μεσόφωνος
«Μου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω για τον Χρήστο Λαμπράκη. Για μένα η γνωριμία μαζί του ήταν ένα δώρο. Με καθοδήγησε, με συμβούλευσε… Οι μουσικές του γνώσεις ήταν κυριολεκτικά απίστευτες. Δίπλα στη γνωριμία μου με τον Χέρμπερτ φον Κάραγιαν βάζω και τον Χρήστο Λαμπράκη αλλά με πολύ μεγαλύτερο συναισθηματικό δεσμό. Η αγάπη και η αφοσίωση που μου έδειξε ήταν πραγματικά συγκινητική. Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του, εύχομαι καλή δύναμη…». ΖΑΝΕΤ ΠΗΛΟΥ
Υψίφωνος
«Ολοι γνωρίζουν ποιος ήταν ο Χρήστος Λαμπράκης. Προσωπικά, θα ήθελα να τον είχε γνωρίσει όλος ο κόσμος. Η φιλία μου μαζί του μου πλούτισε τη ζωή. Την έκανε καλύτερη, πιο όμορφη. Κυριολεκτικά, αυτή τη στιγμή δεν βρίσκω λόγια που να του αξίζουν. Δεν ξέρω τι να πω. Το να πω ότι δεν θα τον ξεχάσω ποτέ είναι αυτονόητο. Ενας τέτοιος άνθρωπος δεν ξεχνιέται…».

ΝΙΚΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Σκηνογράφος- σκηνοθέτης
«Είναι μια από τις λίγες φορές που δεν ισχύει η ρήση ουδείς αναντικατάστατος. Ηταν ένας άνθρωπος με μεγάλο ανάστημα και παρ΄ όλα αυτά, στο βάθος, ήταν ένα πολύ μεγάλο παιδί. Ηταν από εκείνους τους ανθρώπους που λέμε ότι τους άγγιξε ο Θεός… Το σίγουρο είναι ότι πλέον μιλάμε για προ και μετά Χρήστου Λαμπράκη εποχή. Οχι μόνο για το Μέγαρο Μουσικής, αλλά γενικότερα…».

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΥΡΑΤ
Μόνιμος αρχιμουσικός της Καμεράτα
«Ο Χρήστος Λαμπράκης ήταν ένας από τους μετρημένους στα δάχτυλα ανθρώπους με τους οποίους δεν χρειαζόταν να συζητώ τα αυτονόητα. Ο άνθρωπος αυτός ήταν για μένα ο λόγος για τον οποίο επέστρεψα στην Ελλάδα ύστερα από 26 χρόνια απουσίας. Είχε δημιουργήσει την ιδανική κατάσταση για να γεννηθεί, να αναπτυχθεί και να ζήσει μια ορχήστρα. Μιλήσαμε για μια προοπτική 15-20 χρόνων προκειμένου να έχουμε ένα αποτέλεσμα και επικοινωνήσαμε αμέσως. Δεν περίμενε κάποιον να του πει πώς θα γίνει ένα πυροτέχνημα… Προσωπικά, γνώρισα τον Χρήστο Λαμπράκη του πολιτισμού, όχι τον άνθρωπο του Τύπου ή των επιχειρήσεων… Θυμάμαι επίσης τη συνέπεια μετά την πρώτη γνωριμία… Ηταν από τους ανθρώπους που λένε τι θα κάνουν και κάνουν αυτό που λένε. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι σίγουρος πως οι Νεοέλληνες έχουν συνειδητοποιήσει το έργο το οποίο προσέφερε. Εύχομαι να βρεθούν αντάξιοι κληρονόμοι έτσι ώστε να συνεχίσουμε να δίνουμε τη χαρά η οποία προέκυψε από το έργο αυτό…».

ΜΑΡΙΝΑ ΛΑΜΠΡΑΚΗ-ΠΛΑΚΑ
Ομότιμη καθηγήτρια ΑΣΚΤ Αθηνών, διευθύντρια Εθνικής Πινακοθήκης
«Ο Χρήστος Λαμπράκης σημάδεψε μιαν ολόκληρη εποχή. Η σοφία, η γνώση, το πάθος του για δημιουργία, η δύναμη, η γενναιοδωρία, η ικανότητά του να θέτει τις απαράμιλλες αυτές αρετές στην υπηρεσία ενός σκοπού, που σχεδόν πάντοτε υπερέβαινε το όριο του ρεαλιστικού, για όλους τους άλλους αλλά όχι για εκείνον, ευεργέτησαν τον πολιτισμό στη χώρα μας. Με τον Χρήστο μοιραζόμαστε ένα κοινό ιδανικό. Στον Πολιτισμό – που είναι χώρος της ουτοπίαςδεν μπορείς και δεν πρέπει να είσαι ρεαλιστής. Το Μέγαρο, που άλλαξε τον πολιτιστικό χάρτη της Ελλάδας, είναι επίτευγμα σχεδόν ουτοπικό για μια μικρή χώρα. Ο Χρήστος το οραματίστηκε, το πραγματοποίησε, και με τους άξιους συνεργάτες του το λειτούργησε υποδειγματικά, πλουτίζοντας τη ζωή μας. Ως άνθρωπος, ως φίλος, ο Χρήστος ήταν αφάνταστα και διακριτικά τρυφερός. Τον θρηνώ σαν αληθινό αδελφό».

ΑΝΝΑ ΚΑΦΕΤΣΗ
Διευθύντρια του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης
Η προσωπική γνωριμία μου με τον Χρήστο Λαμπράκη σφραγίστηκε από μια μεγάλη πράξη γενναιοδωρίας, για την οποία θα τον θυμάμαι πάντα με αγάπη και ευγνωμοσύνη. Το φθινόπωρο του 2003 το ΕΜΣΤ ήταν και πάλι άστεγο. Στη δύσκολη αυτή στιγμή βρέθηκε κοντά μας παραχωρώντας με ενθουσιασμό τον μεγάλο εκθεσιακό χώρο της νέας πτέρυγας του Μεγάρου Μουσικής, που μόλις είχε ολοκληρωθεί. Εγκαινιάσαμε αυτόν τον χώρο που μας φιλοξένησε μέχρι την άνοιξη του 2008. Ενιωθα έναν πνευματικό άνθρωπο ανοιχτό σε καινούργιες ιδέες και στους νέους. Με το βαθύ, γνήσιο ενδιαφέρον του για την καλλιτεχνική παιδεία έδωσε αμέσως στη συνεργασία μας μια ουσιαστική προοπτική. Θα παραμείνει μέσα μου το πρόσωπο με την απόλυτη ευγένεια και λεπτότητα».

ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΜΠΟΛΙΔΗΣ
Καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
«Καλοκαίρι του 1996, Ιούλιο μήνα, συνάντησα για πρώτη φορά τον Χρήστο Λαμπράκη. Ημουν στην ανασκαφή της αρχαίας Ελεύθερνας και το μεσημέρι, μόλις είχε ολοκληρωθεί η δουλειά της ημέρας, ανηφόρισα προς το χωριό. Εκείνος ήταν στο καφενείο και ρωτούσε ακριβώς για αυτή την ανασκαφή. Δεν ξέρω πώς είχε έρθει ως εκεί, πάντως ήταν μόνος. Κατεβήκαμε μαζί μέσα στο λιοπύρι για να τον ξεναγήσω στον αρχαιολογικό χώρο. Θυμάμαι τις αντιδράσεις του και τον νεανικό ενθουσιασμό του, που μας ξάφνιασε όλους, τον τρόπο που απολάμβανε το έργο που γινόταν εκεί αλλά και τη φύση της Ελεύθερνας. Μας κέρδισε αμέσως όλους, τους φοιτητές, τους εργάτες, όλους, χάρις στην αμεσότητα και την απλότητά του αλλά και τις γνώσεις του. Η ιστορία όμως δεν σταμάτησε εκεί. Γιατί ο άνθρωπος θέλησε να ανταποδώσει την ωραία εικόνα που εισέπραξε εκείνες τις λίγες ώρες στην Ελεύθερνα, και το έκανε με μεγάλη γενναιοδωρία. Εστειλε ολόκληρο συνεργείο, με σκηνοθέτρια τη Μέμη Σπυράτου, για να κινηματογραφηθεί η αναπαράσταση μιας ταφικής πυράς- παρόμοιας με αυτήν του Πατρόκλου που περιγράφει ο Ομηρος- την οποία είχαμε ανακαλύψει στη νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας, με πρωταγωνιστές μάλιστα τους ίδιους φοιτητές και εργάτες που είχε γνωρίσει. Και στη συνέχεια αυτό το φιλμ διανεμήθηκε, με δική του πρωτοβουλία πάντα, σε όλα τα πειραματικά σχολεία της χώρας. Νομίζω ότι είναι ένα μικρό μόνο δείγμα για την πίστη που έδειχνε στους νέους ανθρώπους και την προσφορά του στην Παιδεία και στον πολιτισμό».

ΚΑΤΙΑ ΔΑΝΔΟΥΛΑΚΗ
Ηθοποιός
«Ζώντας μαζί του οικογενειακά- μας είχε παντρέψει με τον Μάριο Πλωρίτη – ξέρω ότι ήταν άνθρωπος που δεν του άρεσαν τα λόγια, ούτε να λέγονται πολλά λόγια. Ηταν της πράξης… Και πρέπει να το σεβαστούμε αυτό. Ηταν μια τεράστια προσωπικότητα του πολιτισμού και της πολιτικής, του κοινωνικού προσώπου της Ελλάδας. Το έργο μιλάει από μόνο του. Οπως και η έλλειψή του θα μιλήσει από μόνη της. Οταν φεύγουν τόσο μεγάλοι, λέμε πολλές λέξεις. Είμαι σίγουρη ότι όλα αυτά για τα οποία πάλεψε θα καρποφορήσουν- βλέπουμε πόσα έχουν ήδη ανθήσει. Και ξέρω ότι εκεί που είναι, η ζωή είναι καλύτερη από τη δική μας. Και θέλω να είναι η ψυχή του φωτερή, όπως πάντα της άξιζε… Είχα την τύχη να τον γνωρίσω σαν άνθρωπο, να τον αγαπήσω και να μ΄ αγαπήσει. Θυμάμαι μόνο γέλια από τον Χρήστο και τίποτα το σοβαροφανές. Θυμάμαι που μας έλεγε πότε θα βρεθούμε για να γελάσουμε. Και τον θυμάμαι να μαγειρεύει στο σπίτι μακαρόνια…».

ΝΟΝΙΚΑ ΓΑΛΗΝΕΑ
Ηθοποιός
«Μου χάρισε τόσες όμορφες στιγμές, ομόρφυνε τη ζωή μου. Μαζί του κλείνει και ένα δικό μου ουσιαστικό κεφάλαιο της ζωής μου, το δεύτερο, τουλάχιστον, ουσιαστικότερο. Κανέναν άνθρωπο από τους τόσο δικούς μου δεν θαύμασα και δεν εξετίμησα τόσο πολύ όσο εκείνον: Για το μέγεθός του, την αξιοπρέπειά του, την απλότητά του- και δεν θέλω να μεταχειρισθώ τη λέξη σεμνότητα, γιατί ήταν απλότητα, για την ευγένεια της ψυχής του και για τους υπέροχους χαμηλούς του τόνους… Τον ευχαριστώ τόσο πολύ.

“Γιατί δεν μπόρεσες να έρθεις στην πρεμιέρα μου;” του είπα για την “Εκατομμυριούχο”. “Θα είμαι εκεί στην τελευταία” μου είπε, αλλά δεν ήρθε. Οταν του είπα ότι η παράσταση ήταν sold out, έκανε σαν μωρό παιδί. Του έλεγες κάτι και νόμιζες ότι πήδαγε στο ταβάνι από τον ενθουσιασμό του. Είμαστε μαζί από έξι χρόνων, συμμαθητές. Μεγαλώσαμε μαζί. Τόσα χρόνια μαζί…».