Το γεγονός ότι κατά τις πρόσφατες εκλογές η Νέα Δημοκρατία εξασφάλισε μόλις το 33,48% των ψηφοφόρων, δηλαδή μόλις το 1/3 του εκλογικού σώματος, δεν σημαίνει ότι οι όποιες μετεκλογικές εξελίξεις και ειδικότερα η επικείμενη εκλογή νέου προέδρου δεν απασχολούν ή δεν πρέπει να απασχολούν τα υπόλοιπα 2/3. Σε μια σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις των κομμάτων δεν εξισώνονται αναγκαστικά με τα ποσοστά τους. Στα προεκλογικά τους προγράμματα όλα τα κόμματα, μεγάλα και μικρά, εμφανίζονται οιονεί έτοιμα να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Το γεγονός ότι αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων συρρικνώνουν τις φιλοδοξίες τους στα ποσοστά τους φανερώνει περισσότερο τις αληθινές τους προθέσεις και δυνατότητες και λιγότερο πως αποδέχονται την πραγματικότητα. Ακόμη και με μονοψήφιο ποσοστό ένα κόμμα οφείλει να συμπεριφέρεται ως κόμμα κυβερνητικό, εννοώ στο επίπεδο της πολιτικής σοβαρότητας και ευθύνης. Πολύ περισσότερο αν το κόμμα αυτό έχει την εξουσία ή φιλοδοξεί να την κατακτήσει.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, η εκλογή του νέου προέδρου στη ΝΔ αφορά όλους μας, ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνουμε ή δεν το ομολογούμε, ακόμη και αν ψηφίζουμε ή δεν ψηφίζουμε το κόμμα αυτό. Οσοι, υποτίθεται, έδειξαν να αδιαφορούν όταν πριν από λίγα χρόνια το ΠαΣοΚ αναζητούσε τον νέο του πρόεδρο δεν μπορούν σήμερα να παραβλέπουν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πρωθυπουργός! Η ιστορία έχει πολλά ποδάρια. Καθώς λοιπόν πλησιάζει η ημέρα της κρίσεως και οι δύο υποψήφιοι, για να μείνουμε εκεί, αφήνουν τις περιττές αβρότητες και πάνε να πουν τα πράγματα με το όνομά τους, το πρόσωπό τους, δηλαδή η πολιτική τους ιδεολογία, φαίνεται καθαρότερα (δίδω έμφαση στο ρήμα «φαίνεται»). Πέρα από τις άσχετες μικροδιαφωνίες/μικρο-συμφωνίες τους (βλ. «Το Βήμα», Κυριακή 22.11.2009), αποφάσισαν εντέλει να μας δείξουν τη ΝΔ του μέλλοντός τους, δηλαδή την Ελλάδα του μέλλοντός τους. Από τη μία, ένα συντηρητικό οπωσδήποτε κόμμα αλλά με καλές, «λαϊκές» προθέσεις, με πολιτική ανεκτικότητα και πολιτική ανεξιθρησκία, ένα κόμμα «πατριωτικού» τύπου, με «κεντροδεξιά» χαρακτηριστικά, με τάσεις πολυσυλλεκτικές. Ενα φιλελεύθερο, ευρωπαϊκό, «ακομμάτιστο» και αφανάτιστο κόμμα που μπορεί να απλωθεί και δεξιά και αριστερά. Με ό,τι αυτό σημαίνει πολιτικά. Από την άλλη, φαίνεται να ξεμυτίζει ένα «δεξιόστροφο» κόμμα, αυστηρότερα οριοθετημένο, με αδρότερα τα εθνικά/εθνικιστικά χαρακτηριστικά, όπου οι δικοί μας είναι περισσότερο δικοί μας και οι άλλοι είναι περισσότερο άλλοι. Οι παλιές καλές συνταγές και «αξίες» του εθνοκεντρισμού και της πολιτικής «καθαρότητας» ανασύρονται από τα βάθη της ιστορίας προκειμένου να επιτευχθεί η κατάκτηση και η άσκηση της εξουσίας. Και όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αυτές οι «αξίες» μοιάζει να συγκινούν το μεγαλύτερο ποσοστό των εκλογέων, δείγμα και αυτό του εγγενούς συντηρητισμού μας. Ολων μας, δηλαδή. Το ρομαντικό desideratum της επιστροφής στις (κομματικές) ρίζες μας αδιαφορεί πλήρως αν οι ρίζες αυτές έχουν σαπίσει ή όχι…
Εκείνοι που θα εκλέξουν τον νέο πρόεδρο της ΝΔ είναι τα στελέχη και οι ψηφοφόροι της. Αυτοί θα ορίσουν πού θα πρέπει να δείχνει η πυξίδα του έθνους: στο ορθολογικό πολιτικό κέντρο ή στο θυμοειδές κομματικό έκκεντρο. Εμείς οι άλλοι θα περιμένουμε να δούμε το αποτέλεσμα, αλλά όχι σαν κάτι που δεν μας αφορά. Τουναντίον, το αποτέλεσμα μοιάζει, μέσα στα πολιτικά μας συμφραζόμενα, να αφορά περισσότερο ίσως τα 2/3 του καθολικού εκλογικού σώματος από όσο το 1/3. Ακούγεται παράδοξο και ίσως αυθαίρετο, αλλά το μέλλον είναι ανοιχτό και απρόβλεπτο. Μια όψη του θα δούμε σύντομα. Κυριακή κοντή γιορτή…
Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας.
