Υπουργεία
Πρώτα ανέλαβε ο ο ίδιος ο κ. Καραμανλής. Το γεγονός δεν σήμανε και πολλά πράγματα, αν εξαιρέσει κανείς τη συνακόλουθη σχετική αδυναμία της αναπληρώτριας κυρίας Φάνης Πάλλη-Πετραλιά και του υφυπουργού κ. Τατούλη να αντιπαρέλθουν τη δράση του ΓΓ κ. Ζαχόπουλου. Στη συνέχεια ήλθε ο κ. Βουλγαράκης. Εφερε, όπως και το κάνουμε, έναν δυναμισμό, κάτι από αέρα «επιχειρηματικότητας». Αφησε πίσω μόνο τον αέρα και έφυγε γρήγορα προς μια κατεύθυνση πιο δεκτική στην επιχειρηματικότητα (και τελικά προς μια άλλη, ακόμη πιο δεκτική). Και κατέφθασε ο κ. Λιάπης. Κατόρθωσε να προεδρεύσει της πτώσης του κ. Ζαχόπουλου (ζητώ συγγνώμη για το αναπόφευκτο λογοπαίγνιο). Πέραν αυτού, ήταν ευγενικός και ανέδιδε αέρα (και αυτός!) καλλιέργειας, προσόντα επιθυμητά σε μια τέτοια θέση, ασφαλώς, αλλά επ΄ ουδενί επαρκή. Κατόρθωσε και κάτι ακόμη: στη θέση του κ. Ζαχόπουλου έφερε τον κ. Δραβίλλα , με τεχνοκρατική (με την καλή έννοια) πείρα, πραγματιστή, ικανό και αποφασισμένο, ο οποίος βρέθηκε μεμιάς να κολυμπά στα απόνερα της πτώσης. Προτού καλά καλά δρομολογηθεί το οτιδήποτε, ο κ. Λιάπης αντικαταστάθηκε από τον κ. Σαμαρά, ο οποίος είχε την τύχη να πρωτοστατήσει στα εγκαίνια του νέου κοσμήματος της Αθήνας. Και τώρα, les jeux sont faits.

Θα έλεγα να πιστώσουμε σε όλους- συμπεριλαμβανομένου, χάριν συζητήσεως, του κ. Ζαχόπουλου- άριστες προθέσεις. Γίνεται, ωστόσο, να αλλάζουμε τέσσερις υπουργούς Πολιτισμού και δύο γενικούς γραμματείς σε τεσσερισήμισι χρόνια; Αντιλαμβάνομαι το επιχείρημα της Αριστεράς ότι η επιθυμία για «σταθερότητα» ενισχύει τα δύο μεγάλα κόμματα, στηρίζει τον δικομματισμό και πάει λέγοντας, αλλά λίγη σταθερότητα δεν είναι άραγε απαραίτητη; Ειδικά σε ένα σύστημα τόσο βαθιά κρατικιστικό και προσωποπαγές, όπου αν δεν επιληφθεί ο υπουργός δεν αλλάζει ούτε λάμπα;

Απεργίες
Ας μη νομίζουμε, πάντως, ότι είμαστε οι μόνοι με προβλήματα συντονισμού. Η είδηση έρχεται από τη Βενετία, όπου η «μητέρα όλων των Μπιενάλε» αντιμετωπίζει την απεργία και τις διαδηλώσεις των υπαλλήλων της διοργάνωσης, τα αιτήματα των οποίων περιλαμβάνουν την καταβολή οφειλόμενων υπερωριών και την αντιμετώπιση της εργασιακής ανασφάλειας. Η αρχή της σύγκρουσης εντοπίζεται στην απόφαση της διοίκησης της Μπιενάλε να αντικαταστήσει τις μηνιαίες ως τριμηνιαίες συμβάσεις των υπαλλήλων με τριήμερες, προκειμένου να εξασφαλισθεί απλώς η εγκατάσταση της έκθεσης τον περασμένο Ιούνιο. Ακούγεται γνώριμο, όχι; Αλλά, θα μου πείτε, αν θέλαμε να πάρουμε μαθήματα οργάνωσης και αποτελεσματικότητας, ίσως η Ιταλία να μην είναι ο καλύτερος δάσκαλος…

zenakos@tovima.gr http://artfully-on-saturday. blogspot. com