Στις 7 Δεκεμβρίου 2008 παρακολούθησα μέσω δορυφορικής τηλεόρασης την πρεμιέρα της σεζόν στη Σκάλα του Μιλάνου με τον «Ντον Κάρλο» του Βέρντι. Με το πέρας της παράστασης, στη λεγόμενη «αυλαία», το σύνολο σχεδόν των βασικών συντελεστών της παραγωγής αποδοκιμάστηκε από αξιοσημείωτη μερίδα κοινού. Ολοι, πλην Λακεδαιμονίων. Οπου…
«Λακεδαιμονία» εν προκειμένω ήταν η διάσημη αμερικανίδα μεσόφωνοςΝτολόρα Ζάζικ(στη φωτογραφία), η οποία επευφημήθηκε θερμά ως πριγκίπισσα Εμπολι. Η ερμηνεία της ήταν, βεβαίως, ενδεικτική της κλάσης και αντάξια της φήμης της αλλά, όσο να΄ ναι, μέσω της τηλεόρασης η αίσθηση είναι διαφορετική… Το πραγματικό μέγεθος της εν λόγω ερμηνεύτριας είχα την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω την περασμένη Κυριακή, στην πρεμιέρα της «Αΐντα» στο Ηρώδειο. Στο πλαίσιο μιας πρωτόλειας και κακόγουστης από σκηνική άποψη συμπαραγωγής της ΕΛΣ με την Αρένα της Βερόνας, η Ζάζικ κυριολεκτικά έλαμψε στον ρόλο της Αμνέριδος. Η Ζάζικ είναι μια ερμηνεύτρια «παλαιού τύπου» αλλά κατ΄ ουδένα τρόπο παλιομοδίτικη. Είναι από εκείνες τις τραγουδίστριες που βγαίνουν στη σκηνή και μόνο με τη φωνή τους πετυχαίνουν την απόλυτη ερμηνεία. Δεν προσέχεις ούτε τι φορούν, ούτε πώς κινούνται, ούτε πόσα κιλά έχουν. Είναι μια σκηνική εμπειρία που παραπέμπει στις παλιές, καλές εποχές της όπερας. Καλές οι τραγουδίστριες-μοντέλα αλλά να «τα λένε» κιόλας…
