Και ξαφνικά οι τηλεοπτικές εκπομπές έστρεψαν τον καταγγελτικό φακό τους στην Αrt Αthina. Αφορμή, η περιβόητη περφόρμανς του Λάμπρου Στεμνή κατά την οποία ένας άνθρωπος πεσμένος στα γόνατα μαστιγωνόταν και μάτωνε μπροστά στα μάτια των θεατών. Οι κάμερες βέβαια παρέβλεψαν μια άλλου είδους μαζοχιστική περφόρμανς που φιλοξενήθηκε στην ίδια εκδήλωση: η Ευαγγελία Μπασδέκη καθόταν με περισσή υπομονή και στωικότητα και έραβε στην πατούσα της ένα κομμάτι ύφασμα (φωτογραφία). Αρκετοί ήταν εκείνοι που κοντοστάθηκαν προσπαθώντας να καταλάβουν τι ακριβώς έκανε και κυρίως γιατί το έκανε. Οι συγκεκριμένες παρουσιάσεις φιλοξενήθηκαν στο πλαίσιο του φεστιβάλ οπα. 02 που επιμελήθηκε το Βios, το οποίο δέχθηκε και τα πυρά συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων που με τον σταυρό στο χέρι έθεταν το αιώνιο ερώτημα: Τι είναι τέχνη; Στη συγκεκριμένη περίπτωση το Βios δεν είναι καν ο ηθικός αυτουργός, είναι απλά ένας υποψιασμένος χώρος που μεταφέρει τι συμβαίνει στη σύγχρονη τέχνη. Το φαινόμενο του «αυτομαστιγώματος» σε διάφορες μορφές δεν είναι νέο εικαστικό φαινόμενο, έχει πολλές δεκαετίες στο ενεργητικό του. Σε τελική ανάλυση, το φλέγον ερώτημα δεν είναι τι είναι τέχνη αλλά τι είναι καλλιτέχνης. Διότι, αν πολύ απλά κάποιος έχει ταλέντο οσιομάρτυρα, μπορεί να κάνει τον γύρο του κόσμου και να ασχοληθεί με τα δεινά της ανθρωπότητας. Πολύ προτιμότερο από το να ξημεροβραδιάζεται σε μια foire υπό το άγρυπνο βλέμμα των καναλιών.