O κ. Λευτέρης Ζαγορίτης είναι κομματικό προϊόν. Ούτε τζάκι ούτε μέσον. Η ανέλιξή του οφείλεται στις ατελείωτες ώρες που αφιέρωσε στην παράταξη και στον σχεδιασμό μικρών και μεγάλων αναμετρήσεων: για τα κομματικά όργανα, για τη θέση του προέδρου, για νομαρχιακές, εθνικές, ευρωπαϊκές εκλογές. Η θέση λοιπόν του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής τού ταιριάζει γάντι. Με αυτή την ιδιότητα έχει κάθε δικαίωμα να περιφέρεται ως Πυθία και να διατυπώνει αινιγματικούς χρησμούς. Τελευταία πολύσημη διατύπωση, για την αναμέτρηση του Ιουνίου: «Τα αποτελέσματα θα εκπλήξουν πολλούς» . Θα εκπλήξουν πολλούς από τη Νέα Δημοκρατία; Θα εκπλήξουν σε περίπτωση μικρότερης ήττας από την αναμενόμενη; Μήπως πάλι εννοεί ότι θα εκπλήξει η ανάπτυξη τρίτου πόλου, επειδή θα μετατοπιστεί το κέντρο βάρους; Ο,τι και να εννοεί, πρέπει να αναγνωρίσετε το ταλέντο του να ομιλεί ασαφώς. Ο λόγος του εκλαμβάνεται και ως ποιητικός: καθείς τον αντιλαμβάνεται κατά το δοκούν.
Ο κ. Ζαγορίτης έχει το χάρισμα να αναπτύσσει σκεπτικό άνευ σκεπτικού, να παραθέτει προτάσεις τη μία πίσω από την άλλη που, χωρίς συντακτικά λάθη, απλά δεν οδηγούν σε κάποιο συμπέρασμα. Οι γενικότητες και το φλου αρτιστίκ είναι η ειδικότητά του. Είναι κάτι που προκύπτει τόσο από τις ομιλίες του όσο και από τις σύντομες δηλώσεις του. Δείτε, για παράδειγμα, με την ψυχραιμία της χρονικής απόστασης, τι είχε πει για τον Παυλίδη: «Θα πρέπει όλοι μας να έχουμε εμπιστοσύνη στη Βουλή και να περιμένουμε τα αποτελέσματα. Από το πόρισμα θα εξαρτηθούν πολλά». Αυτό ασφαλώς δεν περιγράφει ούτε θέση παράταξης ούτε αντικαθιστά την έκφραση της προσωπικής άποψης. Παρ΄ ότι ο ίδιος ή το κόμμα ουδέποτε καταδίκασαν ανοιχτά τις αρπαγές και τις επιλήψιμες συμπεριφορές, αλλού ο Γραμματέας δηλώνει: «Είμαστε πεπεισμένοι, παρά τα όποια λάθη τα οποία και αναγνωρίζουμε, παρά το βάρος μεμονωμένων συμπεριφορών που πλήγωσαν, ότι ο κόσμος θα σταθεί στη σοβαρότητα και στην υπευθυνότητα με την οποία λειτουργούμε και θα αποδοκιμάσει εκείνους που ανεύθυνα λαϊκίζουν και σκανδαλολογούν». Οι πρώτες δημοσκοπήσεις για τις προθέσεις του Ιουνίου ήταν αρνητικές για τη Νέα Δημοκρατία. Οπότε το όποιο αποτέλεσμα απαξιώθηκε από τον κ. Ζαγορίτη: «Στις ευρωεκλογές ούτε πέφτουν κυβερνήσεις ούτε ανεβαίνουν κυβερνήσεις». Τότε άρχισαν τα δάνεια από τον Κικέρωνα, για τις άγνωστες προθέσεις της κάλπης: «Σε ένα σκηνικό ρευστότηταςτο οποίο υπάρχει, όπου τα δεδομένα αλλάζουν από μέρα σε μέρα, όπου πράγματι το φαινόμενο των πολιτών οι οποίοι δηλώνουν ότι θα απόσχουν στις εκλογές δημιουργεί ασάφεια στο ποια θα είναι τελικά η συμπεριφορά. Νομίζω ότι θα πρέπει να περιμένουμε τα αποτελέσματα της κάλπης. Διότι μόνον αυτά θα είναι αξιόπιστα» . Μόλις υπήρξε η αίσθηση ότι κλείνει η ψαλίδα, έγινε αντιστροφή, για να μην πούμε διαστρέβλωση: «Κάθε μέρα που περνάει, όλο και περισσότερος κόσμος θα ενδιαφέρεται και όλο και περισσότεροι θα έρθουν στις κάλπες να ασκήσουν το δημοκρατικό τους δικαίωμα» . Κάπου εκεί παρεισφρέει η αισιοδοξία: «Να ξέρετε ότι μέρα με τη μέρα η συσπείρωση αυξάνεται. Η ψαλίδα κλείνει και εκείνο που μετράει είναι αυτό το οποίο θα βγει από την κάλπη».
Τον κ. Ζαγορίτη τον ρώτησαν για τα παπαγαλάκια. Είπε ότι αποδέχεται τις κατηγορίες γιατί τις θεωρεί θετικές, και τα σποτ είναι ευρηματικά. Ξέχασε εκεί να πει ότι δεν ήταν δική του ιδέα, αλλά έτσι είναι στα κόμματα: άλλος προτείνει, άλλος καρπώνεται. Τι να κάνει ο άνθρωπος, να μαρτυρήσει ότι το πτηνό το σκέφτηκε ο Ρουσόπουλος; Θα ξεκινούσε άλλη διαμάχη, οπότε καλύτερα να δανειστεί την αίγλη ή την κριτική. Η αλήθεια είναι ότι ο ρόλος του Γραμματέα ενός κόμματος, και μάλιστα σε περίοδο διακυβέρνησης αυτού, είναι άχαρος. Αντί να παίζει στην κεντρική σκηνή, ο κ. Ζαγορίτης ασχολείται με τα σωθικά της παράταξης. Μια άλλη αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν πολλοί με τόσο κοντή μνήμη ώστε να μεταλλάσσουν τις θέσεις, να προσαρμόζουν την τοποθέτηση, να χοροπηδούν από τη μία πλευρά στην άλλη, τόσο γρήγορα, τόσο πειθήνια, τόσο πειστικά. Ετσι ο κ. Ζαγορίτης αναδεικνύεται ως ο καταλληλότερος για τη θέση που κατέχει. Δεν ξέρουμε αν αυτό είναι καλό ή κακό.
