Η έκπληξη της εβδομάδας ακούει σε ελληνικό όνομα. Αυτό όμως δεν είναι της Νία Βαρντάλος αλλά του Ντένη Ηλιάδη . Ενός σκηνοθέτη που άρχισε δειλά δειλά πριν από πέντε χρόνια με το «Ηardcore» (άσκηση ύφους κυρίως, τίποτε το ιδιαίτερο) και που ξαφνικά βρέθηκε να σκηνοθετεί στο Χόλιγουντ. Βασισμένο στο ομότιτλο cult θρίλερ του Γουές Κρέιβεν (παραγωγής 1972), το «Τελευταίο σπίτι αριστερά» («Last house on the left», ΗΠΑ, 2009) είναι ένα σκληρό, ωμό έργο που σε παγιδεύει. Αρχικώς δείχνει περιορισμένο στην «πορνογραφική» εικονογράφηση του χυμένου αίματος, χαρακτηριστικό της πλειονότητας των σύγχρονων αμερικανικών θρίλερ. Οσο η ώρα κυλάει όμως (και παρ΄ ότι τα πτώματα πληθαίνουν) βλέπουμε ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Η υπερβολική χρήση βίας αιτιολογείται διότι γίνεται με συγκεκριμένο στόχο: ο Ηλιάδης θέλει να ταυτίσει τον θύτη με το θύμα ενώ αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας που δέχεται αδικαιολόγητα επίθεση από μια άλλη οικογένεια παραφρόνων. Οι εισβολείς τρέφονται από το να προκαλούν πόνο. Και οι απειλούμενοιο πάτερ φαμίλιας είναι γιατρός- μαθαίνουν πώς να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Ο Ηλιάδης έχει στα χέρια του απλά υλικά, άγνωστους ως επί το πλείστον ηθοποιούς και λίγα χρήματα. Και όμως επεξεργάζεται αποτελεσματικά την ιδέα του κτήνους που κρύβεται μέσα μας και η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεπεταχτεί απειλητικότερη συγκριτικά με τον κίνδυνο από τον οποίο ενδεχομένως να απειλείται. Συγχρόνως ο Ηλιάδης δημιουργεί τη δέουσα ατμόσφαιρα θρίλερ.
? Από την πλευρά της, πέντε χρόνια μετά την επιτυχία-φαινόμενο τού «Γάμος α λα ελληνικά», η Αμερικανοελληνίδα Νία Βαρντάλος με τον «Ερωτα α λα ελληνικά» («Μy life in ruins», 2009, ΗΠΑ) επιστρέφει στα ίδια, δηλαδή στο χρυσωρυχείο που λέγεται ελληνικό φολκλόρ. Μέσα σε ένα σαραβαλιασμένο πούλμαν βγαλμένο από περασμένες εποχές (δεκαετία του ΄70 και πίσω) η Βαρντάλος αγκομαχά να βγάλει γέλιο, υποδυόμενη την ελληνικής καταγωγής αμερικανίδα ξεναγό που έχει βάλει σκοπό της ζωής της να διδάξει στους τουρίστες τον πλούτο της ελληνικής ιστορίας και τη χαρά του ελληνικού κεφιού. «Συνεργάτης» της σε αυτήν την αποθέωση του κιτς είναι ο οδηγός του πούλμαν ( Αλέξης Γεωργούλης ), ένας μαλλιαρός τύπος με μούσι ιερέα και όνομα Πούπης Κακάς (χα χα χα, τι αστείο). Οι σταθμοί του ταξιδιού είναι σχεδόν όλα τα σημαντικά ελληνικά μνημεία (Ακρόπολη, Δελφοί, Ολυμπία) και το αποτέλεσμα, ένας άχαρος συνδυασμός μεγάλης διάρκειας διαφημιστικού σποτ του ΕΟΤ και επεισοδίου του «Πλοίου της αγάπης». Σε κάποιες σκηνές ειλικρινά στενοχωριέσαι για την κατάντια ηθοποιών όπως ο Ρίτσαρντ Ντρέιφους, οι οποίοι είναι πλέον αναγκασμένοι να βγάζουν τον επιούσιο υποδυόμενοι ρόλους όπου να ΄ναι.
«Γεννήθηκα στο Τίτο Βέλες»
(«Ι am from Τito Velles», FΥRΟΜ 2007)
Σε αυτήν την ιδιαίτερη, ποιητική ταινία τηςΤεόνι Μιτέφσκα, με «σκιές» από το σινεμά του Κριστόφ Κισλόφσκι(χρησιμοποιήθηκε άλλωστε ο μοντέρ του, οΖακ Βίτα), σκιαγραφούνται τα πορτρέτα τριών αδελφών από το χωριό Τίτο Βέλες, μια μολυσμένη από τοξικά απόβλητα περιοχή των Σκοπίων. Η μεγάλη αδελφή (Αννα Κοστόβσκα ) είναι τοξικομανής, η μεσαία (Νικολίνα Κουγιάτσα) θέλει να μετακομίσει στην Ελλάδα και η μικρότερη (Λαμπίνα Μιτέφσκα) ζει στον δικό της κόσμο, στοιχειωμένη από τον θάνατο του πατέρα και τη φυγή της μητέρας. Ο φακός εστιάζει στην τελευταία, από την οποία ακούμε μόνο τι σκέφτεται- σε ψιθύρους. Εντονα συναισθηματικές εικόνες, ενταγμένες σε ένα περιβάλλον εξαθλίωσης και πόνου, φιλμ που θυμίζει άλλοτε όνειρο, άλλοτε εφιάλτη, πάντως κάτι μαγικό. Εντυπωσιακή η ανοδική πορεία της ΣκοπιανήςΤεόνι Μιτέφσκαμετά το «Ηow Ι killed a saint», ενώ η αδελφή της Λαμπίνα (στη φωτογραφία) αποδεικνύεται πρόσωπο που μπορεί να σε παρασύρει και μόνο με το βλέμμα.
«Οι γυναίκες των ονείρων μου»
(«Μes stars et moi», Γαλλία, 2008)
Η οικογενειακή ζωή ενός ήσυχου καθαριστή σε πρακτορείο ηθοποιών (Καντ Μεράντ) κλονίζεται εξαιτίας της αδυναμίας του για τρεις σταρ του κινηματογράφου (Κατρίν Ντενέβστη φωτογραφία,Εμανουέλ Μπεάρ,Μελανί Μπερνιέρ). Δημιουργεί παράξενα σενάρια, στήνει απίστευτες κομπίνες, λέει το ένα ψέμα μετά το άλλο. Βρίσκει τρόπους διαφυγής από τα προσωπικά αδιέξοδά του με το να γίνει «βδέλλα» ανθρώπων, οι οποίοι ενώ αρχικώς τον αντιμετωπίζουν σαν μύγα αργότερα τον βλέπουν με συμπάθεια. Ο διάσημος εντός Γαλλίας κωμικός Καντ Μεράντ, τον οποίο είδαμε πριν από λίγο καιρό στην κωμωδία «Είναι τρελοί αυτοί οι Βόρειοι», πλάθει έναν χαριτωμένο ανθρωπάκι, οι Ντενέβ και Μπεάρ κάνουν τα ευπρόσωπα περάσματά τους χωρίς να προκαλούν «ούτε κρύο ούτε ζέστη» και η όλη κατάσταση αυτής της τρυφερής μεν, μαλθακής δε κομεντί τηςΛετισιά Κολομπανίθυμίζει λιγάκι κλείσιμο ματιού στον «Βασιλιά της κωμωδίας» του Μάρτιν Σκορσέζε.
«Coraline, το σπίτι στην ομίχλη»
(«Coraline», ΗΠΑ, 2009)
Ενα 11χρονο κορίτσι, η Κόραλαϊν Τζόουνς, μετακομίζει με τους πολυάσχολους γονείς της σε καινούργιο σπίτι και τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Της λείπουν οι φίλοι, δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τους εργασιομανείς δικούς της και ο μόνος άνθρωπος που φαίνεται να την καταλαβαίνει είναι ένα μυστηριώδες αγόρι με το οποίο η ηρωίδα θα εισχωρήσει στον κόσμο της μαγείας. Σκοτεινό παραμύθι σε σενάριοΝιλ Γκέιμαν(της «Αστερόσκονης» )και με την υπογραφή τουΧένρι Σέλικ , σκηνοθέτη του «Χριστουγεννιάτικου εφιάλτη» και «μέντορα» τουΤιμ Μπάρτον. Κάπου διακρίναμε επιρροές από την ιαπωνική σχολή κινουμένου σχεδίου manga, κυρίως από τον Χαγιάο Μιγιαζάκι. Αξίζει να πούμε ότι η παραγωγή ξεκίνησε το 2005 με τη μέθοδο του stop-motion (συνδυάζεται άψογα η φαντασία με την πραγματικότητα) και ότι χρησιμοποιήθηκαν αληθινά αντικείμενα. Στην πρωτότυπη εκδοχή ακούγονται οι φωνέςΝτακότα Φάνινγκ ,Τέρι Χάτσερ,Κιθ Ντέιβιντκ.ά.
ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
? «Jonas Βrothers: Τhe 3d concert experience» (ΗΠΑ, 2009). Κινηματογραφημένη συναυλία του τινέιτζερ ποπ συγκροτήματος Τhe Jonas Βrothers, που σκηνοθέτησε σε τρισδιάστατο φορμά οΜπρους Χέντριξ. Για τους φαν του γκρουπ – και μόνο.
