Σε τρεις εβδομάδες θα προσέλθουν οι ευρωπαίοι πολίτες στις κάλπες για να εκλέξουν τους εκπροσώπους τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Είναι και οι Ελληνες ευρωπαίοι πολίτες, αλλά στις κάλπες θα πάνε για να ψηφίσουν το κόμμα τους ή να καταψηφίσουν την κυβέρνηση. Οι ευρωεκλογές έχουν μετατραπεί σε εθνικές εκλογές με ευθύνη των κομμάτων. Με δεδομένο ότι δεν εκλέγεται κυβέρνηση είναι χαλαρές και αδιάφορες. Και όμως, είναι εκλογές σημαντικές για το μέλλον και της χώρας μας. Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση απέδειξε τις αδυναμίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και την εξάρτηση όλων των κρατών-μελών από τις δικές της αποφάσεις. Συνεπώς, η πολιτική της Ενωσης είναι εθνική και η εθνική πολιτική είναι, κατά μέγα μέρος, κοινοτική. Ακόμη σημαντικότερη είναι η επισήμανση της «Le Μonde» («Το Βήμα», 13 Μαΐου): «Η κρίση δυναμίτισε τα θεμέλια του δόγματος της ΕΕ,τα οποία είναι ο ελεύθερος ανταγωνισμός χωρίς παρεμβατισμό, ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός και ο λελογισμένος δανεισμός με σεβασμό στα κριτήρια σύγκλισης. Τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη,όλα αυτά τινάχτηκαν στον αέρα». Και η συνέχεια: «Ως πολιτική συνέχεια της γενικευμένης αναταραχής,η διάκριση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς είναι πλέον δύσκολη. Η Σοσιαλδημοκρατία πασχίζει να βρει μια γλώσσα, ένα σχέδιο και μια στρατηγική».
Στην αναζήτηση αυτής της στρατηγικής στόχευε η πρωτοβουλία των εφημερίδων «Το Βήμα» και «Εl Ρais» για τη σύναξη, την περασμένη Τρίτη στο Μέγαρο Μουσικής, των ηγετών της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας. Αναλύθηκαν τα προβλήματα και κατατέθηκαν πολλές απόψεις και προτάσεις. Δεν ανεμένετο, βέβαια, από μια διαδικασία μονολόγων να προκύψει σαφές σχέδιο και στρατηγική για την ανατροπή του «θεσμικού άκρατου φιλελευθερισμού» της ΕΕ. Ούτε σχέδιο και στρατηγική για την έξοδο της Ευρώπης από τη διεθνή απομόνωση και τη διεκδίκηση ισότιμου με τις άλλες μεγάλες δυνάμεις ρόλου στον έλεγχο του παγκόσμιου χρηματοδοτικού συστήματος, του πυρήνα της κρίσης.
Ο Φελίπε Γκονζάλες, πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας, είχε το θάρρος της αυτοκριτικής: «Επί 20 χρόνια οι Σοσιαλιστές κυβερνούσαν με αμυντική στάση έναντι του νεοσυντηρητισμού και στην αντιπολίτευση διετύπωναν αμυντικές προτάσεις».
Ο Γιώργος Παπανδρέου και ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κατέθεσε ένα ελκυστικό όραμα:«Δημοκρατία και Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Αφού επεσήμανε ότι «δεν είχαμε μόνο την ανεξέλεγκτη λειτουργία της λεγόμενης “ελεύθερης αγοράς”,αλλά κάτι χειρότερο,τη σπατάλη πόρων και ανθρώπινου δυναμικού,διότι είχαμε την τεράστια συγκέντρωση πλούτου, αλλά μαζί και τη συγκέντρωση εξουσίας, μιντιακής, πολιτικής, πολιτιστικής, στα χέρια λίγων», προσδιόρισε τον στόχο, το όραμα: «Η πρόκληση της εποχής μας και του μέλλοντος είναι να επαναφέρουμε τον πολίτη στο επίκεντρο της πολιτικής μας, να βάλουμε και την αγορά και το κράτος στην υπηρεσία του πολίτη».
Ελκυστικό το όραμα. Πώς όμως θα υλοποιηθεί; Πώς θα πεισθούν οι πολίτες ότι οι Σοσιαλιστές έχουν και τη θέληση και το σχέδιο για να επαναφέρουν την πολιτική στην εξουσία; Οταν λέμε ότι η μιντιακή, πολιτική, πολιτιστική εξουσία έχει συγκεντρωθεί «στα χέρια λίγων» – και είναι αληθές- ομολογούμε ότι αυτή η εξουσία έχει παραχωρηθεί από την πολιτική εξουσία. Και είναι ανέφικτη η επαναφορά του πολίτη «στο επίκεντρο της πολιτικής» των Σοσιαλιστών, που οραματίζεται ο κ. Παπανδρέου, αν δεν επαναφερθεί η πολιτική εξουσία στους πολιτικούς. Και ας μην περιμένουν να τους επιστραφεί «αμαχητί»… Οι σημαντικές απόψεις του κ. Παπανδρέου, σε συνδυασμό με τις απόψεις των άλλων συνέδρων, θα έπρεπε να είναι η δική του πολιτική πλατφόρμα για τις ευρωεκλογές. Θα αδικήσει εαυτόν και τους άλλους συνέδρους αν όσα ειπώθηκαν την Τρίτη παραμείνουν κτήμα μόνο των τυχερών που μπόρεσαν να εισέλθουν στο Μέγαρο Μουσικής…
