Γιατί επέλεξε αυτή τη χρονική στιγμή ο πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δημήτρης Δασκαλόπουλος για να εκφέρει τόσο σκληρή άποψη για όλες τις πτυχές της εγχώριας πολιτικής σκηνής;
Αποτελεί η εμφάνισή του «προσωπική υπέρβαση» ή είναι απλώς η συνιστώσα των απόψεων που διατυπώνουν τα μέλη του ΣΕΒ;
Μήπως η ομιλία του κ. Δασκαλόπουλου είναι σημαδιακή και προαναγγέλλει την εμφάνιση ενός νέου πολιτικού σχηματισμού;
Τα τρία αυτά ερωτήματα πλανώνται σε πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους μετά τις επικριτικές πολιτικές θέσεις του κ. Δασκαλόπουλου στη βασική ομιλία του στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ.
Η Ελλάδα βιώνει εδώ και σχεδόν δύο χρόνια οικονομική κρίση, απότοκο των λανθασμένων επιλογών που έγιναν με την απογραφή, που «ξόδεψαν» το κεφάλαιο που είχε δημιουργήσει η χώρα με την είσοδο στην ΟΝΕ και τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Η μεγάλη ακρίβεια στη χώρα μας σημειώθηκε στα τέλη του 2007, περίπου έξι μήνες προτού ξεσπάσει και έναν χρόνο προτού κορυφωθεί η διεθνής οικονομική κρίση.
Απότομα από τα Χριστούγεννα και μετά οι έλληνες επιχειρηματίες εκδήλωσαν φωναχτά έντονη ανασφάλεια. Η παραγωγή υποχώρησε ραγδαία, ο κύκλος εργασιών των μισών μελών του ΣΕΒ πήρε την κατηφόρα και ξεκίνησε η διαδικασία απολύσεων ή ακόμη και λουκέτων.
Ως εκεί λοιπόν ο κ. Δασκαλόπουλος εξέφρασε δημόσια όσα λένε καθημερινά πίσω από τις κλειστές πόρτες σχεδόν όλοι οι συνάδελφοί του στον ΣΕΒ.
Ωστόσο είναι φανερό ότι και ο κ. Δασκαλόπουλος «βρίσκει γήπεδο» για να αρθρώσει πολιτικό λόγο εκεί ακριβώς όπου παρατηρείται αλαλία των πολιτικών δυνάμεων που εναλλάσσονται στην εξουσία. Επίσης εκεί όπου ευδοκιμεί θορυβώδης και εκ του ασφαλούς αμφισβήτηση χωρίς εναλλακτικές λύσεις από τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής και της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Η ανάλυση και η κριτική του προέδρου του ΣΕΒ εμπεριέχουν ένα βασικό παράδοξο: ενώ «διαλύουν» το ισχύον πολιτικό σύστημα με την πολεμική τους, αφήνουν εκτός πάσης κριτικής τον συνδικαλισμό, τη ΓΣΕΕ και τους ίδιους τους συνδικαλιστές που είναι γέννημα θρέμμα ακριβώς αυτού του συστήματος, με όλα τα ελαττώματα των πολιτικών.
Φαίνεται όμως ότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η βάση των σημερινών επιδιώξεων του ΣΕΒ. Οι επιχειρηματίες θέλουν να πάψει το κράτος να παρεμβαίνει στις εργασιακές σχέσεις και να «στρώσει χαλί κινήτρων» στους ίδιους ώστε με τη σειρά τους οι επιχειρηματίες να επενδύσουν ανοίγοντας θέσεις εργασίας, κάτι που «καίει» τόσο την κυβέρνηση όσο και τους ίδιους τους εργαζομένους.
Με τον απλό αυτόν τρόπο οι επιχειρηματίες του ΣΕΒ επιτυγχάνουν τριπλό αποτέλεσμα: επιδοτούνται οι ίδιοι για να βγουν από την κρίση, απομακρύνουν το Δημόσιο από τον πολυπόθητο κορβανά των επιδοτήσεων (αφού θα το διαχειρίζονται οι ίδιοι) και αποκτούν «φιλικό πλεονέκτημα» απέναντι στον βασικό συνομιλητή-κοινωνικό εταίρο τους, τη ΓΣΕΕ.
Γι΄ αυτό άλλωστε ζητούν «αυτοδιαχείριση» επίμαχων κονδυλίων, όπως αυτά του ΛΑΕΚ. Η αντίληψη που απηχεί και τη γνώμη των περισσότερων επιχειρηματιών είναι ότι «οι καλές επιχειρήσεις είναι πιο σταθεροί κοινωνικοί πυρήνες από τα πολιτικά κόμματα». Απομένει να επιχειρηθεί η απόδειξή του και στην πράξη.
