Αν δεχθώ την τηλευταία μέτρηση της Μetron Αnalysis, το 63% των ερωτηθέντων έχει θετική γνώμη για την παραίτηση Βερελή και μόνο το 15% αρνητική. Ομολογώ ότι οι αριθμοί δεν με ξενίζουν. Γιατί να έχεις αρνητική γνώμη για έναν άνθρωπο ο οποίος παραιτείται χωρίς να του έχουν προσάψει τίποτε, τη στιγμή που τόσοι άλλοι με τόσα άλλα παραμένουν πεισματικά στις καρέκλες τους; Ακόμη και αν κάποτε προκύψει ότι φταίει για κάτι, θα έχει προκαταβολικά αναλάβει την ευθύνη γι΄ αυτό για το οποίο έφταιγε. Η πρώτη αντίδραση λοιπόν δεν μπορεί παρά να είναι θετική.
Περιέργως και σε αντίθεση με το δημόσιο αίσθημα, το πολιτικό και δημοσιογραφικό σύστημα αντέδρασε αμήχανα- λέω «αμήχανα» και όχι «καχύποπτα» επειδή θεωρώ περιττή κάθε συζήτηση με τους ηλιθίους που υποστηρίζουν πως «για να παραιτηθείκάτι έχει κάνει».
Αμηχανία, λοιπόν. Αμηχανία κατανοητή στη ΝΔ που έχασε ίσως ένα επιχείρημα στην προεκλογική αντιπαράθεση. Αμηχανία λιγότερο κατανοητή στο ΠαΣοΚ, εκτός και αν παίζεται κάποια εσωκομματική ίντριγκα που με ξεπερνάει. Αμηχανία ακατανόητη σε μια μερίδα του Τύπου η οποία απλώς αποδεικνύεται ανίκανη να υπερβεί το «σκουπιδαριό» που την τρέφει.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια μπερδεμένη ιστορία με προμήθειες τρόλεϊ από τον ΗΛΠΑΠ ήταν μάννα εξ ουρανού για τη βασανισμένη από τα σκάνδαλα ΝΔ. Μπορεί να μην έχει προκύψει τίποτε και κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο για κανέναν Βερελή, ούτε για κανέναν άλλον άλλωστε, αλλά το γεγονός ότι η συγκεκριμένη προμήθεια έγινε επί υπουργίας Βερελή θα αρκούσε για να προσφέρει ένα ωραιότατο τηλεοπτικό προεκλογικό παραμύθι. Δεν υπάρχει αμφιβολία επίσης ότι η παραίτηση δεν εντάσσεται στο νοητικό ρεπερτόριο των περισσότερων πολιτικών στελεχών. Ο Χρ. Παπουτσής, π.χ., ο οποίος δεν παραιτήθηκε από υπουργός Ναυτιλίας όταν πνίγηκαν εκατό άνθρωποι στο «Σαμίνα Εξπρές», ευλόγως «χρειάζεται χρόνο για να καταλάβει την κίνηση του Βερελή και την απόφασή του» επειδή «πρόκειται για μια απόφαση που έκανε εντύπωση».
Καλώς ή κακώς και πέρα από τα κίνητρα του Βερελή, η παραίτηση ενός πολιτικού είναι εξ ορισμού μια χειρονομία που «χαλάει την πιάτσα» των πολιτικών. Και την οποία οι υπόλοιποι πολιτικοί σπεύδουν να αμφισβητήσουν ή να υπονομεύσουν σχεδόν εκ προοιμίου.
Μην ξεχνάτε ότι ζούμε στη χώρα όπου ολόκληρα κόμματα χάνουν εκλογές και κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της ήττας τους. Και σε έναν κόσμο όπου κανείς δεν ευθύνεται για τίποτε και κανείς δεν παραιτείται ποτέ, οι εξαιρέσεις πρέπει να στιγματίζονται.
