Δεν ξέρω ποιος είχε την πρωτότυπη ιδέα να ανοίξει ο Αχμαντινετζάντ τη διάσκεψη του ΟΗΕ κατά του ρατσισμού. Είναι περίπου σαν να ανέθεταν στον Αγιατολάχ Χομεϊνί την εναρκτήρια ομιλία σε διάσκεψη κατά του θρησκευτικού φονταμενταλισμού .Αλλά δεν με εκπλήσσει. Στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ίδιου ΟΗΕ προήδρευε προ ελαχίστων ετών η Λιβύη και μετέχουν ακόμη σε αυτήν η Κούβα, η Κίνα, το Κονγκό, η Σαουδική Αραβία, το Σουδάν και άλλα καθεστώτα που διακρίνονται για τις ανθρωπιστικές ευαισθησίες τους.
Υπό αυτήν την έννοια, όλα στον σημερινό ΟΗΕ είναι πιθανά. Το Σουδάν να καταδικάζει τις γενοκτονίες, οΑχμαντινετζάντνα μάχεται τον ρατσισμό και- γιατί όχι;- η Κίνα να δίνει μαθήματα δημοκρατίας.
Δεν ξέρω πόσοι συγκινήθηκαν με την ομιλία του ιρανού προέδρου. Υποψιάζομαι ότι στη χώρα μας δεν ήταν πολλοί:
αυτά που είπε έχουν γραφεί ή ειπωθεί με τα ίδια περίπου λόγια από τους περισσότερους έλληνες δημοσιογράφους και πολιτικούς.
Κανένα πρόβλημα, λοιπόν.
Στο Ιράν όμως ο λαός τον υποδέχτηκε ως θριαμβευτή. Κάτι ιδιαιτέρως ευχάριστο για τονΑχμαντινετζάντ,ο οποίος έχει εκλογές τον Ιούνιο. Και ελάχιστα κολακευτικό για τους απανταχού υποστηρικτές τουΑχμαντινετζάντ , οι οποίοι (καλώς ή κακώς) εμφανίζονται να συμπλέουν με τον θεοσεβούμενο όχλο της Τεχεράνης. Δεν ξέρω αν τους διασκεδάζει. Στη θέση τους, θα ανησυχούσα.
Αντιλαμβάνομαι όμως γιατί δεν ανησυχούν. Οταν στο παρελθόν έχεις πιστέψει τονΣτάλιν,έχεις υποστηρίξει τονΧόνεκερ, έχεις εκστασιαστεί με τονΚάστρο, έχεις παθιαστεί για τονΜιλόσεβιτςκαι έχεις υπερασπιστεί τονΚαντάφικαι τονΣαντάμ Χουσεΐν , γιατί να σε τρομάξει έναςΑχμαντινετζάντ;
Εχεις συνηθίσει στις χειρότερες παρέες.
Oρισμένοι, βεβαίως, κάνουν τον κόπο να διευκρινίσουν ότι δεν συμμερίζονται τον αντισημιτισμό του «ήρωα της Τεχεράνης» αλλά τον αντισιωνισμό του. Προφανώς. Μετά το Αουσβιτς, κανείς αντισημίτης δεν δηλώνει αντισημίτης. Ακόμη και πριν από το Αουσβιτς, οΧίμλερκαι οΡόζενμπεργκ απλώς πάσχιζαν να βρουν μια«τελική λύση»για τους εβραίους. Για να ζήσουν μεταξύ τους!.. Οι φούρνοι προέκυψαν επειδή δεν προλάβαιναν να τους στείλουν στη Μαδαγασκάρη.
Τόσοι αντισιωνιστές, λοιπόν, και κανείς αντισημίτης. Μακάρι! Φαίνεται ότι μια από τις απεχθέστερες ρατσιστικές ιδεολογίες έχει εκλείψει από τον πλανήτη. Εκτός και αν δεν είναι έτσι. Και αν απλώς ο χειρότερος αντισημιτισμός αναβιώνει σήμερα κάτω από άλλες κουκούλες με διάφορα προσχήματα και νέα επιχειρήματα. Τότε όμως το παραμύθι δεν είναι απλώς υποκριτικό. Είναι και επικίνδυνο.
