Λέμε ότι η εναλλακτική μουσική, το εναλλακτικό τραγούδι, ανεβαίνει. Λάθος. Αυτό που ανεβαίνει είναι το εναλλακτικό πίσω από το εναλλακτικό. Το εναλλακτικό που δημοσιοποιείται είναι ήδη mainstream. Αυτοί που παρακολουθούν συστηματικά τις μουσικές εξελίξεις, ένα κοινό νεανικό 14-24 ετών, που δεν έχει ακόμη αλωθεί, ήδη ψάχνει το επόμενο.
Αυτή η νέα γενιά δεν καταλαβαίνει από κρίση συνθετών, κρίση πίστας, κρίση δισκογραφίας…
Λειτουργεί ενστικτωδώς, όπως ένα σχολικό διάλειμμα. Γεμίζει μουσικές σκηνές για να δει αυτά που δεν «παίζει» ο Τύπος ή τα ραδιόφωνα (δεν μιλάμε για τηλεόραση, βέβαια· εκεί οι «ειδήμονες» ξέρουν μόνο τον Πετρέλη). Είναι μουσικοί και συγκροτήματα που δρουν στο Ιnternet, και κάνουν «κατάσταση» «από στόμα σε στόμα», τόσο πανάρχαιο. Αυτή η σκηνή που «βγάζει τα έξοδά» της είναι, κυρίως, αγγλόφωνη (π.χ. SugahSpank!, Γεωργία Καλαφάτη ελληνιστί, φωτογραφία). Είναι το σάουντρακ της πόλης και δεν αντιμετωπίζει καμία κρίση.
Διαγωνισμοί, που δεν δείχνει η ΤV, και live που σφύζουν από ενέργεια δίνουν ευκαιρίες σε νέα γκρουπ να εκφραστούν, αποδεικνύοντας πώς μια σκηνή πάλλεται και δίνει ελπίδα. Μπορεί εμείς να μην είμαστε εκεί, αλλά αυτοί που πρέπει είναι παρόντες και νιώθουν σαν στο «σπίτι» τους.
