Πορεία στα μουγκά

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του ΄73 είχε τα δικά της τραγούδια. Θεοδωράκη, Λοΐζο, Μπιθικώτση, Ξυλούρη… Είχε soundtrack. Οπως και ο Μάης του ΄68 στο Παρίσι, όπως και οι φοιτητικές εξεγέρσεις στην Αμερική του ΄60. Τραγούδια που να συνδέθηκαν με τα τελευταία γεγονότα δεν υπήρξαν. Η νεολαία που κατέβηκε στους δρόμους της Αθήνας δεν είχε ένα soundtrack να υποστηρίξει τα αιτήματά της. Τι να τραγουδήσουν, Ρουβά; Λέγαμε, κάποτε, πως το τραγούδι είναι η τέχνη που εκφράζει τον λαό. Πλέον εκφράζει ένα «Ολα καλά», που δεν ισχύει.

Εκφράζει φτηνά ένστικτα και δίνει λάθος συνθήματα. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις πολιτικών τραγουδιών που γράφονται μιλούν με γλώσσα πεπαλαιωμένη και παλιά απωθημένα. Τη σύγχρονη διάψευση, την οργή, την ελπίδα, τη ματαίωση ποιοι την εκφράζουν;

Βολεμένοι επαγγελματίες επαναστάτες ή λαϊκοί λεβέντες με λουστρίνι παπούτσι; Δυστυχώς σήμερα η ελληνική μουσική δεν συνδέει τους νέους, δεν εκφράζει τη συλλογική δράση. Οι πιτσιρικάδες έχουν απομακρυνθεί από την εγχώρια δημιουργία. Το Ιnternet μπορείς να πεις πως είναι ένας από τους εχθρούς… Ο μεγαλύτερος είναι οι δισκογραφικές και ο αποπροσανατολισμός από στόχους. Με εμπορικά τραγούδια σε ποια πορεία να κατέβεις; Σε αυτήν που θα διαδηλώνει πως ακρίβυναν τα Ρrada;