Δεν είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Ούτε είναι η πρώτη φορά που ένας Πρωθυπουργός υποχρεώνεται να αντιδράσει στην κακή συγκυρία με έναν ανασχηματισμό. Μάλλον όμως είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση δίνει τέτοια εικόνα σκορποχωρίου. Και σίγουρα είναι η πρώτη φορά που τον ανασχηματισμό δεν τον κάνει ο Πρωθυπουργός αλλά οι υπουργοί του! Ομολογώ πως δεν έχω ξαναδεί υπουργούς να προσδιορίζουν δημοσίως το κυβερνητικό μέλλον τους και, ακόμη χειρότερα, να το προεξοφλούν. Ως τώρα θεωρούσαμε ότι κάτι τέτοιο αντίκειται όχι μόνο στην πολιτική παράδοση, ούτε απλώς στην κοινή λογική, αλλά στο ίδιο το Σύνταγμα. Το οποίο προσδιορίζει ότι αρμόδιος για τη σύνθεση της κυβέρνησης είναι αποκλειστικά ο Πρωθυπουργός.
Τι πάει να πει λοιπόν «ο Σουφλιάς δεν μετακινείται»; Και τι σημαίνει ότι η Ντόρα θέλει να μείνει στο υπουργείο Εξωτερικών; Και πού ξανακούστηκε ο Αβραμόπουλος να δηλώνει ότι τέλειωσε τον κύκλο του και ο Σπηλιωτόπουλος ότι προτίθεται να τον συνεχίσει; Ποιος τους ρώτησε; Και μη ερωτώμενοι, γιατί απαντούν;
Υπενθυμίζω ότι η Ελλάδα μπήκε στη συνταγματική κρίση των Ιουλιανών ακριβώς επειδή ο Γεώργιος Παπανδρέου αρνήθηκε να του υπαγορεύσει ο τότε βασιλιάς τη σύνθεση της κυβερνήσεώς του. Και τώρα τη σύνθεση της κυβερνήσεως υπαγορεύουν καθημερινώς στον Πρωθυπουργό οι υπουργοί του!
Ολα αυτά μοιάζουν τόσο παράλογα, όσο να διαδίδουν τεχνηέντως ορισμένοι ότι ο Αλογοσκούφης θα παραμείνει στο υπουργείο Οικονομίας επειδή «έχει την εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού».
Εδώ φθάνουμε στο άλλο άκρο. Διότι στη δημοκρατία που ζούμε μπορεί ο Πρωθυπουργός να είναι αρμόδιος για τον καταρτισμό της κυβέρνησης, αλλά την εμπιστοσύνη στους υπουργούς δεν την παρέχει ούτε ο ίδιος ούτε οι κολλητοί του. Την παρέχει το Κοινοβούλιο και μέσω αυτού ο λαός.
Τι πάει να πει λοιπόν «έχει εμπιστοσύνη στον Αλογοσκούφη»; Εξ όσων θυμούμαι, ο τελευταίος που έφτιαχνε κυβερνήσεις με αποκλειστικό κριτήριο το γούστο του ήταν ο Ναπολέων ο Γ΄, ο επονομαζόμενος και «Μικρός».
Και μπορεί η Ελλάδα να πήγε πίσω την τελευταία πενταετία, αλλά ελπίζω να μη γύρισε ακόμη στην εποχή της δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας. Διότι αν η Ιστορία στην περίπτωση του «μικρού» Ναπολέοντος επανελήφθη ως φάρσα, πολύ φοβούμαι ότι στην περίπτωση του νεότερου Καραμανλή θα επαναληφθεί ως επιθεώρηση.
Υπό αυτή την έννοια, ο Πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να πλεύσει ανάμεσα στο σκορποχώρι και στην επιθεώρηση. Πώς; Σε λίγες ημέρες, θα δείξει…
