Κρίση εδώ, κρίση εκεί, η αίσθηση ότι κάτι τελειώνει κυριαρχεί ενώ δενδιαφαίνεται καθαρά το αν κάτι αρχίζει. Με μοναδική εξαίρεση, συμβολικάσημαντική αλλά ως προς τις συνέπειες υποθετική, την αλλαγή προέδρου στις ΗΠΑ: δεν είναι ασφαλώς η αισιοδοξία που, παντού στον κόσμο και εδώ, χαρακτηρίζει το 2008 και υποθηκεύει το 2009. Αυτό που κυριαρχείείναι αντίθετα μια βαθιά ανησυχία για το αύριο.
Αλλο οι προσωπικές ευχές για «καλή Πρωτοχρονιά» και άλλο η συλλογική πραγματικότητα. Γιατί τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με λόγια και ευχές. Τα προβλήματα αυτά έχουν όνομα: παγκόσμια οικονομική κρίση, απειλή νέου ψυχρού πολέμου με τη Ρωσία, Μέση Ανατολή, Ιράκ, Αφγανιστάν και πυρηνικό Πακιστάν με δίπλα την πυρηνική Ινδία, πυρηνικά σχέδια του Ιράν, έκρυθμη κατάσταση στην πεινασμένη Αφρική, αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ενωσης να προχωρήσει στην ουσιαστική της ενοποίηση, πάντα παρούσα, παντού, απειλή της κάθε λογής τρομοκρατίας. Εχουν λοιπόν όνομα τα προβλήματα αλλά ως τώρα δεν απόκτησαν και πειστικές προοπτικής λύσης.
Εδώ, στη μικρή μας χώρα, δεν είναι διαφορετικά τα πράγματα. Ταπρόσφατα γεγονότα το αποδείχνουν: οι εξουσίες παραπαίουν και βρέθη καν σε αδυναμία να αντιμετωπίσουν δημοκρατικά και βεβαίως αποτελεσματικά μερικές χιλιάδες έφηβους στους δρόμους μαζί με μερικές εκατοντάδες κουκουλοφόρους καταστροφείς. Οπως βρέθηκαν το 2007 σε αδυναμία να αντιμετωπίσουν τις φωτιές. Οπως βρίσκονται σε αδυναμία να οργανώσουν την αγορά, να μας προστατεύσουν από την κρίση. Και, φυσικά, από τα σκάνδαλα για τα οποία οι «ομολογίες» δεν αρκούν και δεν υποκαθιστούν τις κυρώσεις. Είτε μας αρέσει είτε όχι φταίμε συλλογικά και εμείς και όχι μόνο οι όποιοι ξένοι, για την αδυναμία να προχωρήσουμε σε λύσεις για τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» λες και μας ικανοποιούν τα δήθεν ηρωικάαδιέξοδα με το τεράστιο κόστος. Φταίμε όλοι για την ποιότητα του πολιτικού κόσμου (εμείς τον επιλέγουμε), για τη γενικευμένη μεγάλη και μικρή διαφθορά που συντηρούμε σε όλα τα επίπεδα γιατί βολεύει. Και συνεπώς, θα φταίμε όλοι αν συμβούν εκτροπές. Στους δρόμους ή αλλού!
Μας μάθανε κάποτε ότι η ελευθερία θέλει αρετή και τόλμη. Πού είναι πια η αρετή και πού κρύβεται η τόλμη; Υπάρχουν, βέβαια, αλλά δεν τις βλέπουμε συχνά, δεν τις βλέπουμε διόλου μάλιστα, στα κυρίαρχα τηλεοπτικά παράθυρα. Τα όσα «παιδιά» (και όχι φυσικά οι κουκουλοφόροι) κάτι ασφαλώς θέλησαν να μας μηνύσουν, ίσως χωρίς καν να το πολυσκεφτούν…
