Ας μιλήσουμε ξανά για τα «παιδιά». Αλλά για να μιλήσουμε για τα παιδιά, είναι αναγκαίο να ξεχωρίσουμε τα πράγματα. Γιατί έχουμε τα μαθητούδια τα δίκαια οργισμένα- είτε διαδήλωσαν είτε όχι. Και έχουμε και τους περιθωριακούς αντιεξουσιαστές που παρέσυραν πολλούς ενώ δεν περίμεναν τον Αλέξη για να κάψουν, αυτό κάνουν πάντα, είτε υπάρχει αίτιο είτε όχι. Και έχουμε τέλος όσους προσπαθούν να εκμεταλλευθούν την ευκαιρία για διάφορους λόγους. Ή γιατί τώρα, καθυστερημένα, ανακάλυψαν ότι τα παιδιά τους τα είχαν παρατήσει υποκαθιστώντας τη γονική στοργή και φροντίδα με χοντρά χαρτζιλίκια και πιο χοντρά και πανάκριβα άγχη «για το μέλλον τους».
Οταν ακούω για τη γενιά των 600 ευρώ και της ανεργίας (αλλά χωρίς κανείς να υπολογίζει την τεράστια και εν μέρει διορθωτική παραοικονομία) με πιάνει η περιέργεια να μάθω ποιο είναι το μισθολόγιο και ποια είναι τα εργατικά δικαιώματα σε πολλές επιχειρήσεις με αριστερά αφεντικά, επιχειρήσεις μεγάλες και μικρές, μερικά ξενοδοχεία, μερικά γραφεία μελετών και άλλα πολλά που περιλαμβάνουν και κάμποσα έντυπα, ενώ τα περισσότερα συνδικάτα κοιτάζουν διακριτικά αλλού. Οχι για να δικαιολογήσω τα 600 ευρώ, την ανεργία και την καταπάτηση των εργατικών δικαιωμάτων, αλλά γιατί στο γενικό κοινωνικό σκάνδαλο υποψιάζομαι ότι προστίθεται και ένα «μαζικό» σκάνδαλο υποκρισίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ανεξάρτητα από τη «μαζικότητα» της μαχητικής και καταστροφικής «εξέγερσης» τα γεγονότα αποκάλυψαν μια πολύ γενικότερη και βαθιά κρίση της κοινωνίας μας. Εχουν αναλυθεί αρκετοί οικονομικοί, πολιτικοί, ακόμα και «ηθικοί» λόγοι για να εξηγηθεί αυτή η κρίση. Ενας γνωστός αρθρογράφος, ο κ. Χ. Γιανναράς, πρόσθεσε στους λόγους αυτούς, στην «Καθημερινή», και έναν απίστευτο λίβελο εναντίον των αδέσποτων σκυλιώνποιος ξέρει από τι φοβίες διακατέχεται ο φιλόσοφος για να μετατρέπεται σε λεκτικό μπόγια. Αλλά υπάρχει και αίτιο μέγιστο: η αδυναμία του συστήματος να προωθήσει ουσιαστικές προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που θα έβγαζαν ίσως τη χώρα μας από πολλά αδιέξοδα. Σε όλους τους τομείς. Γιατί οι σωστές μεταρρυθμίσεις αφορούν όλους τους τομείς: την υγεία, την παιδεία, τα «εθνικά» θέματα, την κοινωνική οργάνωση, τον κοινωνικό διάλογο, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ασφάλεια, τις φυλακές, τη γεωργία, κοντολογίς τα πάντα. Ζούμε από το 2004 μέσα στο τέλμα.
Φταίνε πολλοί. Είμαστε μία από τις ελάχιστες χώρες που απαξίωσαν τον όρο «εκσυγχρονισμός», που είναι όρος επιβίωσης της χώρας, παρά τα πρώτα εντυπωσιακά βήματα επί Σημίτη, και που αφέθηκε ο όρος «μεταρρύθμιση» να καλύπτει τον συντηρητισμό και τη συντήρηση, τόσο που για την επιβίωση της έννοιας να χρειάζεται η προσθήκη των λέξεων «διαρκής» ή «προοδευτική», γιατί αλλιώς παραπέμπει στον κ. Αλογοσκούφη και στον κ. Καραμανλή. Αν είναι δυνατό! Ας υποθέσουμε ότι τα «παιδιά» επέτρεψαν σε όσους δεν τα έβλεπαν αυτά να ανοίξουν λίγο τα μάτια στην εποχή μας. Ελαβαν όμως το μήνυμα και οι κομματικές ηγεσίες; Δεν είναι βέβαιο. Για την ώρα τις βλέπουμε να κυνηγούν δημοσκοπήσεις και όχι τις τολμηρές νέες ιδέες που θα άνοιγαν τον ορίζοντα. Ισως με τις γιορτές…
