Ο
λα τα νέα του ταραγμένου μας μικρόκοσμου βρίσκονται στην πρωτοσέλιδη φωτογραφία του φύλλου που έχετε στα χέρια σας: Ζαρντινιέροι* παρατεταγμένοι πέριξ του χριστουγεννιάτικου δένδρου στην πλατεία Συντάγματος.
(*: Νεολογισμός δικής μου κοπής, προερχόμενος εκ του «ζαρντινιέρα» και του «γρεναδιέρος». Ζαρντινιέρους θα γράφω τους αστυνομικούς εφεξής, μετά την απόφαση του δικαστηρίου στη Θεσσαλονίκη για τη ζαρντινιέρα. Την ΕΛ.ΑΣ. θα τη λέω η Φρουρά των Ζαρντινιέρων…)
Το πρώτο χριστουγεννιάτικο δένδρο κάηκε, να θυμίσω· αλλά και τούτο παρά τρίχα γλίτωσε το λαμπάδιασμα, χάρη στην άμεση επέμβαση των ευσταλών και ηρωικών ζαρντινιέρων. Ετσι κι αλλιώς, είμαστε σε κατάσταση ημιακυβερνησίας, με μια κυβέρνηση ψοφοδεή, που δεν εμπιστεύεται τους μηχανισμούς του κράτους (εκείνους που υποτίθεται ότι θα επανίδρυε…), που ό,τι και αν έχει προσπαθήσει, αφότου ξέσπασε η τρέχουσα κρίση, δεν πέτυχε.
Αντιμετωπίζουμε κάτι το οποίο δεν είναι εξέγερση αλλά είναι οπωσδήποτε κάτι σοβαρότερο από τις συνήθεις, ενδημικές αναταραχές στην Παιδεία. Αυτή είναι η κατάσταση· και η διαχείρισή της είναι στα χέρια μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του ενός, που γοητεύεται ακούγοντας τον Πρωθυπουργό να παραδέχεται ένα λάθος το οποίο έκανε πριν από… τρεις μήνες!
Αφού λοιπόν τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε, ας σώσουμε το δέντρο! Δεν είναι τυχαίο ότι για πρώτη φορά στήθηκε χριστουγεννιάτικο δένδρο (εφάμιλλο των ευρωπαϊκών…) το 1995, επί δημαρχίας Αβραμόπουλου _ τότε που ξεκινούσε η δεκαετία της μεγαλύτερης ευμάρειας από τη Μεταπολίτευση. Για αυτό έχει σημασία το δένδρο και χρήζει προστασίας: είναι το σύμβολο της εύθραυστης ευμάρειάς μας…
Ν
α προσθέσω μια λεπτομέρεια στην εικόνα της γελοιότητας. Την ώρα που έπιανε φωτιά το δένδρο, ο πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής απηύθυνε διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό διά της τηλεοράσεως με θέμα τον τουρισμό και την προστασία του από τις επιπτώσεις της διεθνούς κρίσης.
Καλό; Θεάρεστο, κατά κυριολεξία! (Δοθέντος ότι ο Θεός είναι Ελλην…) Την ίδια ώρα, όμως, για τις εικόνες αναρχίας στο κέντρο της Αθήνας που μεταδίδονται κάθε ημέρα και επί σχεδόν δύο εβδομάδες από τα διεθνή ΜΜΕ, για την κατάσταση αυτή, η οποία κατεδάφισε το παραμύθι της όμορφης Αθήνας που στήσαμε με τους Ολυμπιακούς (ίσως η ακριβότερη επένδυση που έγινε ποτέ στον τουρισμό…), δεν είχε να πει τίποτε ο Πρωθυπουργός. Εν τέλει, για την προστασία του ελληνικού τουρισμού από τις επιπτώσεις της Νέας Διακυβέρνησης ο κ. Καραμανλής δεν είχε να πει τίποτε. (Προσωπικώς, δεν εξεπλάγην. Ούτε και εσείς, είμαι βέβαιος.)
Η
εισαγωγή του Πρωθυπουργού στο περί τουρισμού διάγγελμά του, δηλαδή η επισκόπηση της κρίσης και η περιγραφή των κινδύνων για την τουριστική οικονομία της χώρας, ήταν εξαιρετική ως κείμενο. Η δε εκφώνησή του από τον Πρωθυπουργό ήταν αντάξια του κειμένου! Ομολογώ ότι αυτά με έκαναν να τσιμπήσω και, συνοφρυωμένος, να καθήσω να ακούσω τι είχε να πει ο Πρωθυπουργός. (Διότι ποτέ δεν ξέρεις. Ενίοτε συμβαίνουν και εκλάμψεις…)
Το πρώτο από τα 14 μέτρα που εξήγγειλε μετά τη δραματική εισαγωγή ήταν η αύξηση κατά 50%… των δαπανών για τη διεθνή προβολή της χώρας. (Σε πιάνουν αμέσως τα γέλια, θυμάσαι τον Πολυχρόνη και σε πιάνει το παράπονο που δεν γίνατε ευζώνοι…)
Γ
ια τους βουλευτές της ΝΔ οι λέξεις δεν έχουν σημασία: το απέδειξαν, εξάλλου, με το πόρισμα της Εξεταστικής για το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, αντιθέτως, οι λέξεις έχουν σημασία. Είναι όμως αποσυνδεδεμένες από το νόημά τους. Ετσι στο γλωσσικό σύμπαν των κκ. Αλαβάνου, Τσίπρα και της παρέας τους οι λέξεις δύνανται να αποκτούν το εντελώς διάφορο νόημα από αυτό που έχουν για τα υπόλοιπα μέλη της γλωσσικής μας κοινότητας.
Διαβάστε, λ.χ., τι εκστόμισε ο κ. Αλαβάνος, το περασμένο Σάββατο 14 του μηνός, όταν του ζήτησαν στο Mega να σχολιάσει τα κλειστά λόγω των καταλήψεων σχολεία: «Θα σας πω κάτι. Τα σχολεία τώρα ανοίξανε. Πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, κατά τη γνώμη μου, τα σχολεία ανοίξανε κατά τη διάρκεια του περασμένου Σαββατοκύριακου. […] Εγώ είπα ότι τα σχολεία τώρα είναι ανοιχτά και είναι ανοιχτές και οι καρδιές των παιδιών. Πρέπει να χαρεί γι’ αυτό ο γονιός. Διότι αυτά τα παιδιά δημιούργησαν ένα άλλο πλαίσιο. Ζουν σε ένα άλλο περιβάλλον σήμερα. Είναι χαρούμενα, παρ’ ότι ξεκίνησε από κάτι πάρα πολύ πένθιμο. Είναι χαρούμενα όμως γιατί δρουν, είναι μαζί. Τα παιδιά είναι το ένα δίπλα στο άλλο».
Τα ακούτε, γονείς; Πρέπει να χαίρεστε! Το λέει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλαβάνος…
9510367:
Ετσι είναι οι ποιητές. Μονίμως στα σύννεφα…
Κύριε διευθυντά,
Αδίκως κατηγορούν τον Γραμματέα της ΝΔ Λευτέρη Ζαγορίτη για την εκδίωξη του Νίκου Καραχάλιου από το σύστημα (με την ειρωνική έννοια) της Ρηγίλλης.
Στην πραγματικότητα, ο Καραχάλιος είχε παραιτηθεί από την επομένη της εκλογικής νίκης το 2007. Απλώς, ο Λ. Ζαγορίτης, που ως γνωστόν εκφέρει συλλαβιστά το όνομα Κα-ρα-μαν-λής και εκστασιάζεται, έκανε τώρα αποδεκτή την παραίτηση του 2007. Είναι αλήθεια ότι του πήρε σχεδόν 14 μήνες για να καταλήξει σε μια απόφαση. Είναι φυσικό όμως αν ληφθεί υπόψη ότι ο ηγέτης τον οποίο λατρεύει και θαυμάζει ο Λ. Ζαγορίτης χρειάζεται συνήθως τρεις μήνες ώσπου να αποφασίσει το αυτονόητο. Σε ένα σύστημα διακυβέρνησης όπως εκείνο του Μαξίμου σήμερα, όπου πρωτεύον κριτήριο για την επιλογή των στελεχών είναι η τυφλή αφοσίωση προς τον Καραμανλή, τέτοιες καθυστερήσεις είναι αναμενόμενες. Διότι η αφοσίωση που προσφέρεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι του είδους που συνήθως προσφέρεται από τους μετρίους που προσπαθούν να αναπληρώσουν τις ελλείψεις τους…
Με τους θερμούς χαιρετισμούς μου,
Πανδώρα
