Ουδείς αντιλέγει ότι η πρόκριση του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ αποτελεί επιτυχία του συγκεκριμένου συλλόγου. Τίποτε λιγότερο αλλά και τίποτε περισσότερο. Διότι ακούστηκαν και γράφτηκαν υπερβολές που αγγίζουν τα όρια της φαιδρότητας. Οτι αυτή η νίκη-πρόκριση μας έκανε υπερήφανους ως Ελληνες και μάλιστα σε μια στιγμή που η μαυρίλα έχει σκεπάσει την Αθήνα και τη χώρα. Οτι φύσηξε λίγος καθαρός αέρας στην καταχνιά από τα δακρυγόνα της Αστυνομίας και τις φωτιές της τυφλής βίας. Οτι η πρόκριση του Τριφυλλιού ήταν μια νότα χαράς και αισιοδοξίας, μια (πράσινη) όαση στην μπόχα των χημικών αερίων και στα αποκαΐδια των πυρπολημένων καταστημάτων…
Αλήθεια, όμως, ποια διέξοδος προκύπτει- και δη για τη νεολαία- από όλο αυτό το πράγματι ζοφερό τοπίο της ελληνικής κοινωνίας με την πρόκριση του ΠΑΟ στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ; Ποιο πρόβλημα επιλύεται από το παζλ της απελπισίας, της αγανάκτησης και του θυμού που συνθέτουν η προοπτική της ανεργίας, των σπουδών-πτυχίων χωρίς αντίκρισμα, της αναξιοκρατίας και της διαφθοράς στο Δημόσιο, και άλλων γενεσιουργών αιτίων που έβγαλαν στους δρόμους της μαζικής εξέγερσης χιλιάδες μαθητόκοσμο και άλλους νέους;
Διότι όσοι δεν εθελοτυφλούν συνομολογούν ότι όλα τούτα ξεχείλισαν το ποτάμι της συσσωρευμένης οργής των νέων με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από πωρωμένο «Ράμπο» των μηχανισμών της κρατικής βίας και καταστολής. Φόνος μάλιστα που δεν ήταν τυχαίο ή μεμονωμένο περιστατικό αλλά κρίκος στην αλυσίδα του αίματος και της ατιμώρητης αυθαιρεσίας των πραιτώρων και πραιτωριανών της (εκάστοτε) εξουσίας.
Ας σοβαρευτούμε λίγο! Ο υπογράφων έχει υπογραμμίσει και με άλλες ευκαιρίες- ακόμη και αν πρόκειται για κορυφαίες διακρίσεις εθνικών ομάδων ή αθλητών σε ολυμπιακό επίπεδο- ότι στον αθλητισμό όπως δεν (πρέπει να) υπάρχουν εθνικές ταπεινώσεις και καταστροφές έτσι δεν μπορούμε να μιλάμε και για εθνικούς θριάμβους. Ασφαλώς ο οπαδός του Παναθηναϊκού, εν προκειμένω, μπορεί αν έτσι νομίζει να αισθάνεται λυτρωτικά εν μέσω μιας πράγματι δυσώδους και αποπνικτικής περιρρέουσας ατμόσφαιρας από μπαράζ σκανδάλων και κρατική-κυβερνητική αναλγησία. Δεν δικαιούμεθα και δεν μπορούμε να του απαγορέψουμε να νιώθει έτσι αν έτσι (θέλει να) νιώθει.
Δεν μπορούμε όμως και να χρίσουμε αυθαιρέτως και συλλήβδην τους Ελληνες υπερήφανους για την ποδοσφαιρική επιτυχία του (όποιου) Παναθηναϊκού. Δεν νομίζω να πιστεύει κανείς ότι ο οπαδός του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, του Αρη κ.ο.κ. είναι έμπλεος από χαρά και αγαλλίαση επειδή, παρά τη μαυρίλα που καταπλακώνει τη χώρα, ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ! Να μην τρελαθούμε κιόλας!
Πάντως στο ματς του ΠΑΟ με την Ανόρθωση μια ξεχωριστή διάσταση έλαβαν τα πυρά (με συνθήματα και πανό) κατά της αστυνομικής βίας, κάτι που είχε εκδηλωθεί ήδη από τα κυριακάτικα ματς πρωταθλήματος, καθώς είχε κυκλοφορήσει η είδηση της δολοφονίας του μικρού Αλέξη. Βέβαια, είναι γνωστό ότι οι αστυνομικοί, έτσι κι αλλιώς, αποτελούν κόκκινο πανί για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού και όχι μόνο. Ωστόσο, στο εν λόγω ματς του ΟΑΚΑ ήταν έκδηλο ότι η μαζική αποδοκιμασία της ανεξέλεγκτης- σε (δολο)φονικό βαθμό- αστυνομικής βίας αντανακλά την κοινωνική οργή, τον θυμό και την αγανάκτηση και αυτών των νέων που πάνε στα γήπεδα.
Οπως συνέβαινε και στη δική μου (λεγόμενη) γενιά του Πολυτεχνείου, εκείνες τις ημέρες της εξέγερσης του Νοέμβρη 1973, όπου στην κατάληψη και στις άλλες αντιχουντικές εκδηλώσεις δεν συμμετείχαμε μόνο οι πιο πολιτικοποιημένοι. Ανάμεσα στις μυριάδες δεν ήταν λίγα τα παιδιά των γηπέδων, εκείνα του «Γουέμπλεϊ» και του «Υβ Υβ», που έδωσαν μαχητικό παρών. Αλλωστε και αυτά- τότε όπως και τώρα- έξω από την κερκίδα και τον φανατισμό για την ομάδα τους, τα ίδια (προαναφερθέντα) προβλήματα βιώνουν. Πόσο μάλλον που πολλοί εξ αυτών των νέων προέρχονται από τους εκτοπισμένους στα γκέτο των κοινωνικά απόκληρων και καταφρονεμένων.
