Η Δικαιοσύνη περιορίζει ή ανακυκλώνει τη βία; Το ερώτημα βασανίζει τα τελευταία εικοσιτετράωρα μερίδα του νομικού κόσμου. Η Αστυνομία κατηγορεί τη Δικαιοσύνη ότι αφήνει ελεύθερους τους «κουκουλοφόρους» που συλλαμβάνονται. Οι δικαστές απαντούν ότι σπανίως παρουσιάζονται μάρτυρες ή κατατίθενται ουσιαστικά στοιχεία που να υποστηρίζουν τις κατηγορίες σε βάρος των συλληφθέντων, με αποτέλεσμα να μην έχουν άλλο δρόμο από την αθώωση. Αλλά και για τη «φιλική» αντιμετώπιση της αστυνομικής αυθαιρεσίας κατηγορείται η Δικαιοσύνη. Συνήθως όποτε οι κατηγορούμενοι είναι αστυνομικοί, παρά την αντικειμενικότητα του γεγονότος της αφαίρεσης ανθρώπινης ζωής από αστυνομική σφαίρα, οι ισχυρισμοί των οργάνων της τάξης δύσκολα αμφισβητούνται από τους έλληνες δικαστές και η τυχαία εκπυρσοκρότηση και ο εξοστρακισμός δίνουν τη λύση… Φαύλος κύκλος.

Χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι δίκες που διεξήχθησαν με κατηγορουμένους πρόσωπα που συνελήφθησαν μαζικά από την Αστυνομία και τα οποία θεωρήθηκαν υπαίτια για τους δύο εμπρησμούς του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, αλλά και τόσες άλλες δίκες που τα αποδεικτικά τους στοιχεία είναι τόσο αδύναμα που το δικαστήριο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να καταλήξει σε ενοχή.

Το ίδιο συνέβη και στην περίπτωση των 49 φοιτητών που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου τον Μάρτιο του 2007. Ενα μήνα μετά, όταν κλήθηκαν να λογοδοτήσουν ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελιοδικείου Αθηνών για τα επεισόδια που κατηγορήθηκαν ότι προκάλεσαν, αθωώθηκαν πανηγυρικά. Κατά την ακροαματική διαδικασία κανένας από τους μάρτυρες αστυνομικούς που προσήλθαν στη συγκεκριμένη δίκη δεν ήταν σε θέση να αναγνωρίσει κάποιον από τους 49 συλληφθέντες φοιτητές ως έναν από τους κουκουλοφόρους που προκάλεσαν τα επεισόδια. Μάλιστα, ένας από τους μάρτυρες αστυνομικούς δικαιολογήθηκε στο δικαστήριο ότι «όταν γίνονται μαζικές συλλήψειςσυλλαμβάνονται και αθώοι».

Τα παραδείγματα δεν είναι λίγα ούτε από την άλλη πλευρά. Ο Αθ. Μελίστας, ο αστυνομικός που αφαίρεσε το 1985 τη ζωή του 15χρονου Μ.Καλτεζά, παρέμεινε στη φυλακή μόλις δέκα μήνες. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο τον καταδίκασε σε ποινή δυόμισι χρόνων φυλάκισης για «ανθρωποκτονία από πρόθεση,εν βρασμώ και σε άμυνα τα όρια της οποίας υπερέβη». Αλλά στις 26 Ιανουαρίου 1990, το Εφετείο Αθηνών τον αθώωσε πανηγυρικά. Με πρωτόδικη ποινή τριών χρόνων που στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο μειώθηκε κατά τρεις μήνες, καταδικάστηκε ο αστυνομικός Γ. Καράμπελας, ο οποίος τον Οκτώβριο του 1993 στην Πύλο, παραπατώντας, όπως υποστήριξε, πάτησε τη σκανδάλη του περιστρόφου του με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο 33χρονος Αν.Κωσταράκης, στον οποίο ο αστυνομικός είχε κάνει σήμα να σταματήσει και δεν υπάκουσε. Χαρακτηριστική είναι και η απαλλαγή του αστυφύλακα Γ. Ατματζίδη, ο οποίος κατηγορήθηκε για τον φόνο του 18χρονου Ελληνοπόντιου Ν.Λεωνίδη. Το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Κατερίνης τον αθώωσε, καθώς δέχτηκε τον ισχυρισμό του ότι το θύμα του είχε ρίξει αγκωνιά και λόγω του πόνου που αισθάνθηκε και του αιφνιδιασμού, εκπυρσοκρότησε το όπλο του που ήταν χωρίς ασφάλεια, με αποτέλεσμα η σφαίρα να καρφωθεί στο δεξί αφτί του άτυχου νεαρού.